Και τυχαίνει και βρίσκεσαι ξαφνικά ( μετά απο ένα χρόνο δουλειάς σε πρότζεκτ, κάμποσα σταυρωμένα δάχτυλα, μερικές προσευχές και παρακάλια) στο Παρίσι. Ναι εκεί ακριβώς που αγαπήθηκαν τόσοι και τόσοι πρωταγωνιστές του Γούντυ Άλλεν με φόντο το βροχερό πύργο,τη βροχερή παναγία, το βροχερό λούβρο.
Είσαι πλέον εκεί να ζήσεις το όνειρο για πρώτη φορά .Και το ζεις, αμέσως τη στιγμή που το μάτι σου θα αντικρύσει το στολίδι που εκείνοι αποκαλούν θρασύτατα δρόμο, κτίριο, κάδο. Ζείς το όνειρο γιατί στο πρώτο βήμα εχείς ερωτευτεί. Αυτό. Ο έρωτας χαρακτηρίζει απόλυτα την εμπειρία του πρώτου ταξιδιού σου σ αυτό το μέρος. Ερωτεύεσαι παθιάσμενα, αλλόγιστα, παράφορα, έντονα κάθε κτίριο, κάθε δρόμο κάθε σοκάκι κάθε περαστικό κάθε στάλα, κάθε μυρωδιά, κάθε γεύση. Δεν χορταίνεις τίποτα και κανέναν. Αποκτάς ψύχωση με όλα και επιδιώκεις να τα ζεις απο την αρχή ξανά και ξανά. Ξεχνάς τους πρωταγωνιστές του Γούντυ και παίρνεις εύκολα το ρόλο τους σε μια πόλη μουσείο. Και εύχεσαι ο χρόνος να σταματήσει τη στιγμή που αγναντεύεις για πολλοστή φορά το Σικουάνα ή έστω το αψεγάδιαστο ντύσιμο του περαστικού. Και αν τελικά η ευχή σου δεν πιάσει ορκίζεσαι στο θεό αρχιτέκτονα που δημιούργησε το παραμυθένιο κτίριο στα δεξία σου ότι σε ένα χρόνο από τώρα θα επιστρέψεις για να ερωτευθέις το ίδιο τρελά τις στιγμές σου εκεί.
Επειδή λοιπόν εχείς κουραστεί από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των αντρών αποφασίζεις να τηρείς τις δικές σου ακόμη και ως παραδειγματισμό. Και κάπως έτσι (συν μερικά πρότζεκτ, σταυρωμένα δάχτυλα και προσευχές) καταλήγεις και πάλι στο Παρίσι, έχοντας περάσει και από αλλες δυο τρεις πόλεις αυτής της μυθικής χώρας. Και ξανά με το που φτάσεις ερωτεύεσαι παράφορα, παθιασμένα, έντονα το κάθε τι που συμπληρώνει αυτή την εικόνα. Μόνο που τώρα στο κτίριο που αντίκρυσες διαπίστωσες μια τρομακτικά βαρετή ομοιότητα με όλα τα υπόλοιπα, στο δρόμο που περπάτησες παρατήρησες τους άστεγους και αναρωτήθηκες αν τους είχες προσέξει στις σκηνές φιλιού του Γούντυ, στον περαστικό έψαξες το χαμόγελο και τη ζεστασιά πίσω απο το εκνευριστικά ταιριαστό ντύσιμό του, στο φαγητό αναζήτησες τη ποσότητα, στις μυρωδιές τη φυσικότητα, και ξαφνικά αναζήτησες την Ελλάδα. Έψαξες για τον ανθρωπο που βοηθά τον άστεγο, για τα γκράφιτι στους τοίχους, για το απίστευτα πετυχημένο «φλερτ» απο ατιμέλητους «ελληνάρες», για το «έσκασα από φαγητό ή από γέλια», για τη μυρωδιά λεμονιάς,πορτοκαλιάς, νερατζιάς.
Οι επισκέψεις στο Παρίσι είναι σαν το χρονικό μιάς σχέσης λοιπόν. Στη πρώτη συνάντηση (είτε με το πρόσωπο ενδιαφέροντος είτε με τη πόλη) ο ενθουσιασμός σου κόβει την ανάσα, θέλεις να κρατήσει η στιγμή για πάντα, την παγώνεις μέσα σου φυλάσσοντάς την σχεδόν ευλαβικά. Στις επόμενες συναντήσεις ωστόσο ανακαλύπτεις τα αρνητικά που συναντάς παντού, τα οποία αρχικά τα δέχεσαι ύστερα φτάνεις στο σημείο να τα αγαπήσεις και αν τα ταιριάξεις με τα δικά σου τα κάνεις ένα με εσένα ( γνωρίζοντας πάντα όμως την ύπαρξή τους) και έτσι αποφασίζεις αν θα μείνεις στη πόλη- σχέση. Άλλωστε ανεξάρτητα με την απόφαση το πισωγύρισμα ή η επιστροφή έστω και για μικρό χρονικό διάστημα θα συμβεί σίγουρα.
