Μη σταματάς να με αγχώνεις.

Φωτογραφία: Ήρα Καπ.

Αν έπρεπε να μαντέψω τη λέξη που περιγράφει τη καθημερινότητά σου θα πόνταρα στη λέξη άγχος.
Η ίδια θα ήταν εαν προσπαθούσα να μαντέψω και τη ψυχολογική σου κατάσταση. Δικαιολογημένα θα προλάβεις να μου απαντήσεις. Λόγω ασφυκτικά γεμάτου προγράμματος, λόγω ακάλυπτων λογαριασμών, λόγω ηθικής και οικονομικής κατάρρευσης θα προλάβεις να εξηγήσεις σε εσένα πρώτα. Εγώ ίσως και να ακούσω κάποιες απο τις δικαιολογίες σου. Δεν πρόκειται να συγκρατήσω, πόσο μαλλον να υιοθετήσω καμία. Γιατί η μόνη περίπτωση που θα επέτρεπα να με κυριεύσει αυτο το συναίσθημα θα ήταν τότε με εσένα. Τότε που σε πρωτοαντίκρυσα. Τότε που έπρεπε να στείλω το πρώτο, πρωτότυπο ναι ως απάντηση στην έξοδο που μου πρότεινες και ας ήταν ένα ναι σε όλα όσα θα ακολουθούσαν. Τότε που περπατάγαμε πλάι πλάι με τα πόδια να τρέμουν σε κάθε βήμα και ας κάλυπτε ο καιρός το άγχος μου. Μόνο τότε επιτρέπω τις παρενέργειες αυτού του ψυχότροπου "φαρμάκου" να κυριαρχούν μέσα μου. Όταν με ξυπνάει κάθε βράδυ ίδια ώρα απλά για να περιμένω την καληνύχτα σου. Όταν δεν με κοιμίζει με την ίδια ευκολία ενω έχω, εν τέλει, πάρει τη καλήνυχτα που φανταζόμουν. Όταν κάθε μέρα αγχώνομαι όλο και πιο πολύ, να μη σταμάτησεις να μου προκαλείς αυτό το ανεπιθύμητο κατα τα άλλα συναίσθημα που σε βοηθάει να με χειρίζεσαι τόσο αρμονικά, ενώ την ίδια στιγμή μέσα μου γίνονται χιλιάδες χημικές εκρήξεις, αντιδράσεις. Το άγχος, μην ξυπνήσω και έχει εξαφανιστεί το αγχος που μου προκαλείς και αναγκαστώ να αντικρύσω, με την αδικαιολόγητη σοβαρότητα που της αρμόζει, την οικονομική και ηθική κατάρρευση της εποχής που θα σημαίνει την δική μου συναισθηματική παράλυση.

Όταν ο έρωτας έγινε selfie.

Αν ήσουν ένα άλλο ζώο, πέραν αυτού, του επικίνδυνα μοχθηρού, όταν κακομεταχειρίζεται το λόγο, την υπόσταση του οποίου ήδη κατέχεις, θα ήσουν πάπια και πιο συγκεκριμένα το ασχημόπαπο. Ή έτσι τουλάχιστον θα νόμιζες. Ή αυτό τουλάχιστον θα έβλεπες, κάθε φορά που καθρεφτιζόσουν στα γαλαζοπράσσινα νερά χωρίς κανένα ίχνος θαυμασμού προς τη φύση γενικά και τη δική σου ειδικά. Και τότε θα έψαχνες να βρεις φύλλο να κρυφτείς.

Τώρα όμως, στην ανθρώπινη υπόστασή σου, το κρυφτό ανάμεσα σ' αυτό που είσαι, σ' αυτό που βλέπεις, σ' αυτό που θέλεις, τα φαινόμενα όπως η μαζοποίηση και ο καταναλωτισμός, και οι ψυχολογικές ανησυχίες όπως οι ανασφάλειές σου, καθιστούν αυτό το κρυφτό διασκεδαστικό. Κάπως έτσι αγοράζεις την πρώτη σου μάσκαρα, ακολουθεί το κραγιόν το οποίο δεν ξέρεις αν σ' αρέσει πραγματικά, δεν έχει καμία σημασία άλλωστε αρκεί να μοιάζεις έστω και λίγο στο μοντέλο της διαφήμισής του. Τώρα που αγόρασες τη "κρυψώνα" σου δεν την αποχωρίζεσαι ποτέ. Αντιθέτως, αφιερώνεις ολόκληρο το πρόγραμμά σου στη ταυτοποίηση κρυψώνας-πραγματικότητας. Τότε, ενεργοποιείς λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα και αγοράζεις μια φωτογραφική μηχανή μέσα από την οποία και για την οποία ξυπνάς, τρως, διασκεδάζεις ερωτεύεσαι. Γιατί τώρα νιώθεις έτοιμη να ερωτευθείς, κυρίως τον κρυμμένο εαυτό σου, μέσα από χιλιάδες στημένες πόζες και εκατοντάδες προσποιητά χαμόγελα. Ξεχνάς στόχους και όνειρα αφού αποτελούν αφηρημένες έννοιες που ο φακός της μηχανής σου δεν μπορεί ακόμα να αποθανατίσει. Αν το έκανε ίσως και να έβρισκαν τη χαμένη τους αξία.

Αν ήσουν ζώο τελικά δεν θα ήσουν το ασχημόπαπο. Θα ήσουν εκείνο που έκανε λάθος ανάγνωση της ιστορίας του. Εκείνο που χάθηκε στη μετάφραση.

Ο Ερωτας σαν μια κουπα καφε.

Δοκιμασε να αρχισεις μια καθημερινοτητα χωρις ερωτα. Θα ειναι εφιαλτικη. Ολα τα ζεις τοσο διαφορετικα οταν εισαι ερωτευμενος με τη ζωη και το πρωινο σου ξυπνημα, με τη καλημερα του γειτονα, με τη σχολη και τη δουλεια σου, με τις ιδεες σου, με εκεινον τον εναν, τον εξιδανικευμενο, που ξυπναει μαζι σου, που σου λεει την πιο ομορφη καλημερα συνοδευοντας σε στη δουλεια η στη σχολη. Με εκεινον, τον εναν που αποτελει πηγη εμπνευσης ολων των ιδεων σου. Ζεις μιση ζωη οταν δεν εισαι ερωτευμενος δηλαδη απολυτα παθιασμενος με κατι. Αυτο το δηλαδη που προηγηθηκε δεν προλαβε να εξηγησει τιποτα, αντιθετως μας θυμησε την πιο πολυσυζητημενη αναπαντητη απορια που αφορα την ουσια αυτης της λεξης. Δηλαδη ο ερωτας τι ειναι;
 Ερωτας λοιπον για μενα ειναι συνηθεια. Και χρησιμοποιω το ειναι και οχι το γινεται. Ο ερωτας εξ αρχης ειναι μια συνηθεια, σαν αυτες τις καλες συνηθειες της καθημερινοτητας σου που ανυπομονεις να ξυπνησεις μονο για να τις μυρισεις, για να τις δεις για να τις θεσεις και να σε θεσουν σε λειτουργια. Ο ερωτας ειναι συνηθεια σαν αυτες τις βλαβερες συνηθειες της καθημερινοτητας σου που σου ξυπνανε, μαζι με εσενα εναν αλλον επιθετικο εαυτο, που ομως αρνεισαι σχεδον μαζοχιστικα να αποχωριστεις. Σαν αυτες τις βλαβερες συνηθειες που αργα αλλα τρομερα επιπονα αρχιζουν να κατσστρεφουν τα σωθηκα σου ακριβως οπως το τσιγαρο, η μια ενεση ηρωινης η μια συναντηση με τον ερωτα σου. Αυτες οι δυο κατηγοριες μαζι ειναι ο ερωτας, το επαναλαμβανομενο καλο και κακο που αρχιζουν να συνυπαρχουν μεσα σου απο τη πρωτη συναντηση των βλεμματων σας. Στη δευτερη, αρχιζει ο εθισμος στο βλεμμα, στη φωνη, στο γελιο, στην ανασα του. Στην τριτη, η αναγκη επαφης σας παρεχεται ως επιτακτικη εντολη απο τον εγκεφαλο. Απο εκει και επειτα οποια ελλειψη του προκαλει σωματικο και ψυχικο πονο και λειτουργει οπως ακριβως μια απεξαρτηση απο εθιστικη συνηθεια. Ο ερωτας δεν μπορει παρα να ειναι συνηθεια. Ειναι μια σειρα απο ψυχοσωματικες συνηθειες στις οποιες καθε φορα εθιζεσαι υπο την προσταγη  διαφορετικων καθε φορα βλεμματων, διαφορετικης καθε φορα χροιας φωνης. Αποκτωντας εναν νεο εθισμο μπορεις να ξεφυγεις απο τον προηγουμενο. Η συνεπεια με την οποια ευλαβικα ακολουθεις την συνηθεια καθε φορα αλλαζει αφου εξαρταται απο την ποιοτητα του υποκειμενου (δτη περιπτωση του ερωτα δεν μιλαμε για αντικειμενα) στο οποιο θα εθιστεις. Μονο αντικαθιστωντας μια συνηθεια της καθημερινοτητας σου με μια αλλη νιωθεις πληρης. Η περιοδος αντικαταστασης ειναι και περιοδος απεξαρτησης. Ο ερωτας ειναι σιγουρα συνηθεια αφου χαρη σε αυτον συνδιαμορφωνεις, συμμορφωνεις, συνδιαζεις τα ηθη δυο ατομων.

Δεν θα μιλησω για εσενα. Ας μιλησω για το καιρο.

Σε αυτο το κειμενο δεν σκοπευω να μιλησω για εσενα. Μου εχω απαγορευσει αλλωστε προ πολλου να σε σκεφτομαι, μαλλον επειδη δεν αξιζει. Ετσι μου λενε. Αλλα τι ειναι αυτο που αξιζει περισσοτερο απο καποιον που εχει τη δυναμη ακομα και απο αποσταση ακομα και εν αγνοια του να χειριζεται τη συναισθηματικη σου κατασταση και τη συμπεριφορα σου ως προς τα νεα, τοσο αδιαφορα ατομα που συναντας; Δεν θα απαντησω γιατι δεν το σκεφτομαι ουτε αυτο, ουτε τις αντιδρασεις σου, ουτε το χαμογελο που με τοσο κοπο εκλεβα, νιωθοντας περηφανη στο τελος, ουτε τιποτα αλλο. Θα σκεφτω και θα μιλησω για ασχετα θεματα, μηδαμινης ουσιας, εχω εξασκηθει το τελευταιο καιρο σ αυτο προσθετοντας πλατυ χαμογελο, βοηθαει τους παντες στα παντα αυτο. Ο καιρος λοιπον τις τελευταιες μερες ειναι αρκετα αστατος. Ποτε λιακαδα, ποτε καταιγιδα. Οι μετεωρολογοι σιγουρα θα εξηγησουν τα αιτια με βαση τις κλιματικες αλλαγες και τη συμπεριφορα μας προς τη φυση. Εγω, πιστευω πως ο καιρος το τελευταιο διαστημα υιοθετει ανθρωπινες συναισθηματικες και ψυχολογικες εναλλαγες στο τροπο που συμπεριφερεται. Νομιζω οτι θελει να ταυτιστει με τις δικες μου καθε φορα που αυτος κλαιει βροχη και εγω δακρυα , καθε φορα που αυτος μοιραζει ηλιαχτιδες και εγω χαμογελα, μπουμπουνιτα και εγω βουβες κραυγες. Ισως και αυτος ξεσπωντας ετσι προσπαθει να φερει πισω το καλοκαιρι του. Ισως να το προτιμα απο τους χειμωνες. Αλλα νομιζω πρεπει να αλλαξω θεμα γιατι ισως ηδη να μιλησα για εσενα. Χρωματα. Ποσο εντυπωση μου κανουν καθε φορα που επιστρεφω σε μια απο τις δυο γειτονιες μου οι χρωματικες αλλαγες που διαπιστωνω απο τους τοιχους των σπιτιων, των μαγαζιων μεχρι και στο φυλλωμα των δεντρων. Αυτη τη φορα ομως μου εκανε εντυπωση το ξεθωριασμα των αλλωτε εντονων χρωματων. Ετσι σκεφτομαι πως και αυτα στην αρχη καποιος τα περιποιηθηκε βαφοντας την επιφανεια με περισσιο ενθουσιασμο, μετα τα αφησε να ξεθωριασουν γυριζοντας το βλεμμα του αλλου. Αυτα παραμενουν ομως εκει, ετσι λιγο μαραζωμενα, αλλα εντελως σιγουρα πως θα επιστρεψει αυτος ο καποιος η ενας αλλος ισως πιο ειδικος, να τους ξαναχαρισει τη ζωντανια τους, την παιχνιδιαρικη διαθεση τους, ετσι ωστε να μπορεσουν να ομορφυνουν καθε γωνια της πολης. Μεχρι τοτε ομως, βλεπεις και εσυ οτι ειναι τοσο ματαιο να προσπαθω να μιλησω η να σκεφτω κατι αλλο;

Ένα χαλαρό σε θέλω.

Θέλω τόσο πολύ να καταλάβω πόσο διαφορετικά βιώνουμε την ίδια πραγματικότητα. Θέλω τόσο πολύ να με βοηθήσεις να καταλάβω ποιά είναι η απάντηση στην απορία που εσύ μου δημιούργησες, γιατί τα δικά μου σενάρια φέρνουν μόνο αγανάκτηση και απογοήτευση. Όχι μόνο για εσένα. Όχι μόνο για εμένα. Για το νόημα που κρύβω πίσω απο το πρωινό μου ξύπνημα  Και όλες αύτες οι ανήσυχες σκέψεις έχουν ως αφόρμηση μια μόνο λέξη, έξι μόνο γράμματα " χαλαρά ". Η ανάλυση της λέξης δεν θα κουράσει πολύ είτε γιατί είναι χιλιοειπομένη και τόσο συνηθισμένη πια, είτε γιατί μπορεί να εξηγηθεί μέσω μιας ανιαρής, άνευ εκπλήξεων, αδίκως αναγκαστικά ανεχόμενης συμβιβασμένης κατάστασης που αποσκοπεί στην παραπλανητική διευκόλυνση του ενός απο τους δύο ανθρώπους και στον συναισθηματικό βασανισμό του άλλου. Γιατί αυτός ο άλλος, επάνω στη φούρια του ενθουσιασμού, του καλοκαιριού και κυρίως της ηλικίας, δεν μπορεί να πιστέψει πως ακόμη και στα ερώτικα του κάποιος τον περιορίζει στο πως θα εκδηλωθεί, στο πως θα συμπεριφερθεί, στο πόσο θα του επιτραπεί να νιώσει. Και αυτός ο κάποιος θα ναι πάντα ο ίδιος που θα γκρινιάζει για τους συμβιβασμούς που αναγκαστικά θα κάνει σε επαγγελματικούς ή οικονομικοπολιτικούς τομείς. Η τραγική ειρωνία της κατάστασης όμως δεν τελειώνει εκεί, στο οτι απαιτούμε πλέον όλο και περισσότερο απο τους άλλους να μας νοιάζονται όλο και λιγότερο, να μας γουστάρουν όλο και λιγότερο, να μας θαυμάζουν όλο και λιγότερο. Η ειρωνία που σχετίζεται με τη χαλαρότητα εμφανίζεται όταν η αναμενόμενη αγανάκτηση που επιφέρει το νόημα της λέξης εξωτερικεύεται όταν αυτή δεν αφορά συναισθήματα αλλά σώματα. Όταν η χαλαρότητα εμφανιστεί σε μέρος του δέρματος που θα φανεί σε όλες τις παραλίες τότε και μόνο υπό αυτή την έννοια της χαλαρότητας αρχίζεις και επιβάλλεις στον εαυτό σου και στη σύντροφό σου δοκιμασίες ( βλέπε γυμναστηριο ), σκληρές θυσίες (βλεπε δίαιτες) και προσπάθιες (βλέπε κρέμες) για να την αποβάλλεις απο πάνω σου ή απο το οπτικό σου πεδίο. Μόνο τότε έχει καταντήσει η χαλαρότητα για εσένα να αποτελεί πρόβλημα. Και εγώ τώρα τρομάζω διπλά. Όχι μόνο με εσένα. Όχι μόνο με εμένα.. Αλλά με το νόημα που κρύβω πίσω απο το πρωινό μου ξύπνημα.

Συναισθηματικές ταλαντώσεις.

Κρατάς τα συναισθηματικά σου όρια σε μια κλωστή. Κλωστή σε έντονο χρώμα, μάλλον πολύχρωμη σε όλες τις διαβαθμίσεις απο την αρχή μέχρι το τέλος της, για συναισθήματα μιλάμε άλλωστε οφείλεται να δηλώνεται η αναμενόμενη έκρηξη. Όπου κόκκινο συνειρμικά φαντάσου το πάθος, όπου κίτρινο τη ζήλια, όπου ροζ τον έρωτα, όπου άσπρο την αγάπη, όπου μαύρο την απογοήτευση και ούτω καθεξής. Κάθεσαι και τη χαζεύεις, πότε να διπλώνετα παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα δάχτυλά σου, πότε να ταλαντεύεται ανήσυχα, πότε να τεντώνει τόσο που φοβάσαι πως θα σπάσει. Και αναρώτιεσαι γιατί φοβήθηκες το χωρισμό της στα δυο. Ίσως γιατί ο κόμπoς που αναγκαστικά θα χρειαστεί να κάνεις για να την συναρμολογήσεις θα σου θυμίζει πάντα την πίεση που της άσκησες. Ίσως πάλι μες στον κόμπο χαθεί και κάποιο χρώμα - λησμονηθεί κάποιο συναίσθημα. Το σπασιμό της στα δύο σηματοδοτεί ένα διάλειμα, μια συναισθηματική αδράνεια. Αυτό το ξέρεις πολύ καλά, άλλωστε για τα δικά σου συναισθηματικά όρια μιλάς αλλά συνεχίζεις πότε πότε να τη τραβάς τόσο που να σπάσει γιατί απολαμβάνεις το ανακάτεμα των χρωμάτων - το σκαμπανέβασμα των συναισθημάτων. Όταν δειλιάζεις να το κάνεις εσύ αυτό αποφασίζεις συνειδητά να τοποθετήσεις τη μια άκρη της κλωστής στα χέρια κάποιου που έχεις επιλέξει Τώρα κάθε ταλάντωση γίνεται πιο συναρπαστική γιατί παύει να 'ναι αναμενόμενη. Αναπάντεχα συναισθήματα και χρώματα μπερδεύονται σε κάθε τυχαία και μη κίνηση των άκρων, που άλλωτε η κλωστή τα ενώνει εκμηδενίζοντας τη μεταξύ τους απόσταση και άλλωτε τα απομακρύνει. Εσύ τώρα φοβάσαι ακόμη περισσότερο τη ρωγμή, αυτή τη φορά όχι για τον κόμπο αλλά για την απροσδιόριστη χρονική στιγμή που θα πραγματοποιηθεί, αγνοώνας πως η μια άκρη της θα βρίσκεται για πάντα στο χέρι σου, υπό τον πλήρη έλεγχό σου. Και έτσι η κλώστη αρχίζει να τρέμει. Μαζί με αυτή και κάθε κύτταρό σου.

Στιγμες Συναντησης.

Θυμαμαι οταν καποιος, καπου, καποτε μου ειχε αναφερει τον ορο-ορισμο του νεκρου χρονου. Μου ειχε κανει τοση εντυπωση η επιλογη των τοσο εντονων σημασιολογικα λεξεων για τη περιγραφη μιας καταστασης τοσο αντιθετα ανιαρης που δεν μπορουσα να συλλαβω πως οντως υπαρχουν στιγμες μες στην μερα που τις αφηνουμε να προσπερνουν τελειως ανεκμεταλλευτες. Τωρα πια μου κανεις τοσο εντυπωση εσυ. Εσυ, που με εκανες να καταλαβω πληρως την εννοια του νεκρου χρονου, που στη δικη μου περιπτωση δεν αφορα απλως στιγμες αλλα ωρες ολοκληρες και οριζεται ως την αδιαφορα συναισθηματικα κενη ανευ ενδιαφεροντος αποσταση μεταξυ των συναντησεων μας. Οποια τυχαια και μη συναντηση των σωματων μας, των βλεμματων μας,των αγγιγματων μας, των λεξεων μας ειναι απροσδοκητα ικανη να " αναστησει " καθε χαμενο προηγουμενο δευτερολεπτο, καθε χαμενο και καλα θαμμενο προηγουμενο ενθουσιασμο. Τωρα πια δεν με απασχολουν οι χαμενες στη στιγμη στιγμες και ο νεκρος χρονος που τις περικλειει. Τωρα πια με απασχολεις εσυ. Εσυ, που με αγχωνεις χωρις να το ξερεις και να το θελεις, χωρις να το εκδηλωνω, στην ιδεα, μην τυχον κανονισουμε τις συναντησεις μας σε ενα τετοιο αδειο απο ολους τους δεικτες νεκρο χρονο. Αλλα τελικα οι συναντησεις αυτες δεν εχουν αναγκη απο αγχη, χρονους και ορισμους. Δυο "σε θελω" χρειαζονται για να εκμηδενιζονται και να πυροδοτουνται ολες οι εννοιες σε ολους τους χρονους.

Από το πικάπ ακούγεται έρωτας.

Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί πόσες φορές καθόσουν και χάζευες την εικόνα μιας δυσεύρετης τυχαίας ανακάλυψης ενός πικάπ; Θυμάσαι πώς χαμογελούσες με τη συνεχόμενη περιστροφή του δίσκου; Θυμάσαι πώς ανατρίχιαζες με το γρατζούνισμα της βελόνας; Θυμάσαι πώς μαγευόσουν με τη μουσικη του; Ανεξάρτητα απο το είδος που έπαιζε, άλλωστε δεν είχες κάτσει ποτέ πραγματικά να το ακούσεις, δεν προλάβαινες να προσέξεις τις νότες, απολάμβανες απλά τη διαδικασία. Αφού τα θυμηθείς επιτυχώς και λεπτομερώς αυτά, θέλω να επαναφέρεις στη μνήμη σου τη συνάντησή μας. Μόνο έτσι θα καταλάβεις τον παραλληρισμό που θα προσπαθήσω να κάνω. Θέλω να θυμηθείς τότε που καθόσουν και με χάζευες, με το ίδιο ύφος που το έκανα και εγώ σε μια τόσο δυσεύρετη ανοιχτόχρωμη εικόνα. Θέλω να θυμηθείς πως χαμογελούσες από ευχαρίστηση κάθε φορά που με έκανες να γελάω πιο δυνατά από τη μουσική. Θέλω να μπορούσες να νιώσεις και εσύ την ανατριχίλα σε κάθε κύτταρό μου κάθε φορά που οι κοφτερές λέξεις, που τις χρησιμοποιούσες στη κατάλληλη δόση, με το κατάλληλο τρόπο, γρατζουνούσαν το μυαλό μου, εκτόξευαν την ευθεία μέχρι τότε γραμμή συναισθημάτων μου. Θυμήσου πως μαγεύτηκα με τη μουσική σου και ας μου τη χάρισες για ένα μόνο βράδυ, άλλωστε ποτέ δεν πρόσεξα τις νότες, απολάμβανα απλά εσένα στη διαδικασία. Αφού τα θυμηθείς αυτά επιτυχώς και λεπτομερώς θέλω να καταλάβεις, τέλος, πως αν η βελόνα γρατζουνίσει το δίσκο για ένα μόνο τραγούδι, το πικάπ αχρηστεύεται και αντικαθίσταται από άλλα άχαρα συστήματα τα οποία προκαλούν μουσική αλλά δεν προκαλούν καμία ανατριχίλα. Το σημαντικό παρ' όλα αυτά είναι πως το σημάδι θα αποτυπωθεί στο δίσκο ακόμη και αν η βελόνα το άγγιξε για όσα λεπτά διαρκεί ένα μόνο κομμάτι.

Εναλλαγή ατόμων στη χημεία της ζωής σου.

Τα άτομα αποτελούνται απο δεκάδες πιο μικρά άτομα και αυτά από ακόμη μικρότερα. Αυτό σίγουρα θα σου θυμίσει χημεία, ίσως ελπίζω να σου θυμίσει και κάτι απο τη καθημερινότητά σου γιατί όντως ο κάθε άνθρωπος αποτελείται απο πολλά άλλα άτομα. Είναι ένα σύνολο αγγιγμάτων, τυχαίων και μη, ένα σύνολο βλεμμάτων περαστικων και μη, ένα σύνολο συναισθημάτων έντονων και μη, ένα σύνολο μοιρασμένων στιγμών αξιομνημόνευτο και μη. Το δύσκολο σε αυτή τη θεωρία δεν είναι τα διάφορα πρωτόνια ή νετρόνια που ενδεχομένος να ξέρεις ότι πηγαινοέρχονται εκεί μέσα (σε αφήνω στην κατάλληλη αντιστοιχία να τα ονοματίσεις με βαπτιστικά, απλά σε παρακαλώ βάλε λίγη φαντασία) αλλά να συνηθίσεις την εναλλαγή τους, να εκτιμάς το καθένα ξεχωριστά όπως του αρμόζει για την πολύτιμη βοήθεια που σου προσφέρει να λειτουργείς καθημερινά. Πιο απλά είσαι - εν μέρει - σύνολο στοιχείων ανθρώπων που πέρασαν μάζι σου τη ρουτίνα σου. Αφού το συνειδητοποιήσεις αυτό θα αρχίσεις ίσως να τρομάζεις με την εύκολη εναλλάγη τους, να προβληματίζεσαι με τη ρευστότητα των σχέσεων, ίσως όμως στο τέλος χαμογελάσεις μόλις καταλάβεις πόσο τυχερή στάθηκες, και σίγουρα θα ξεκινήσεις μια διαδικασία, ας την ονομάσω αγώνα επιβίωσης στη ζούγκλα των διάφορων μυαλών, στην οποία θα θέλεις να κάνεις την κάθε στιγμή μοναδική, ξεχωριστή για να σώσεις μέσα σου και εσένα και τον άνθρωπο που τώρα έχεις απέναντί σου και πιστεύεις πως δεν αξίζει να διαγραφεί απο την επιλεκτική λήθη που αυτόματα ο οργανισμός σου μπορεί να προκαλέσει.  Από εδώ και μπρος θα κυνηγάς μια κλειδωμένη θέση στο μυαλό του, στην καρδιά του πιο αγχωτικά απο πριν. Γιατί αποδέχεσαι  πια πως η εναλλαγή των ανθρώπων στη ζωή μας είναι η μόνη σίγουρη, η μόνη απρόβλεπτη, η μόνη ευχάριστη έκληξη αν τη χειριστείς σωστά και δεν την υποσκιάσεις με φόβους προηγούμενης σχέσης. Και αυτόματα μ' αυτή την επίγνωση σου δημιουργείται η ανασφάλεια και η επιθυμία να του γίνεις ξεχωριστή στο δοσμένο χρόνο που έχεις να μείνεις. Έτσι αρχίζει η καθημερινή, πρωτότυπα όμορφη διεκδίκησή του που θα τον πείσει να μείνει μαζί σου αν όχι σωματικά, σίγουρα ψυχικά αφού μες στον τρελό γύρο της εναλλαγής εσύ θα παραμένεις ακλόνητη στο κέντρο του.

Κρυμμένη πίσω από τη μελωδία του.

Η κατάσταση έχει ως εξής. Από μικρή έχεις μάθει να κρύβεσαι. Τότε το ονόμαζες κρυφτό. Ήταν το αγαπημένο σου παχνίδι. Λάτρευες την αδρεναλίνη που σου προσέφερε, τις σκανταλιές που σου επιτρεπόταν να κάνεις, την εφευρετικότητα σου στις κρυψώνες, και κυρίως λάτρευες το άτακτο γεμάτο ζωντάνια βλέμμα που αντανακλούσε στα μάτια όλων των παικτών. Έπειτα μεγάλωσες αλλά συνέχιζες να κρύβεσαι πότε πίσω από λέξεις, πότε πίσω από αγγίγματα, πότε πίσω από ψέματα, αύτο ήταν το χειρότερό σου γιατί αυτήν την κρυψώνα στην επέβαλλαν. Αυτή η κρυψώνα δεν σου άφηνε χώρο για καμία δημιουργική εφεύρεση. Και πότε πίσω απο συναισθήματα. Με κάθε καινούρια κρυψώνα ένιωθες πάλι την αδρεναλίνη, τη σκανταλιά, την αταξία του αγαπημένου σου παιχνιδιού γ αυτό και απογοητευόσουν κάθε φορά που έπρεπε να τη προδόσεις. Όλα αυτά τα χαιρόσουν γιατί ακόμη δεν είχες ανακαλύψει τίποτα πραγματικά ξεχωριστό. Ώσπου σε ένα βράδυ μια μελωδία σε έκλεισε μαζί του σε ένα κουτάκι του μυαλού σου κλειδωμένο από πλημμύρα συναισθημάτων. Αυτός έπιασε τη κιθάρα του. Αυτός έβγαζε μελωδία, νότες, στίχους και φωτιά από τα μάτια του. Εσύ εκεί προσπαθούσες να κρυφτείς. Δεν άντεχες την ένταση της στιγμής. Έψαχνες κρυψώνα στη μελωδία του, πίσω απο τις λέξεις έψαχνες απελπισμένα να βρείς ποιές ταιριάζουν σε εσένα να τις πάρεις μαζί σου. Κλείνεις τα μάτια στον αγαπημένο σου στίχο, δεν ήταν αγαπημένος από πριν τώρα έγινε που τραγουδήθηκε απο αυτά τα χείλη, και όλα σου τα κύτταρα νιώθουν την ένταση της μουσικής του. Αποφασιστικά τα ανοίγεις. Είσαι σίγουρη πως πλέον για το υπόλοιπο βράδυ έχεις βρει το καταφύγιο σου. Αφήνει τη κιθάρα. Χώνεσαι στην αγκαλιά του. Τώρα πια το κρυφτό, σου φαίνεται τόσο βαρετό.

Ξύπνα! διαφορετικά.

Πλησίασε θέλω να παίξουμε. Όχι όχι δεν χρειάζεται να βγάλεις το κινητό σου, ούτε οποιοδήποτε φορητό υπολογιστή, έλα μη ψάχνεις για τηλεχειριστήρια, εδώ χρειάζεται μόνο καλή διάθεση και κατανόηση στους κανόνες. Άσε το αποτέλεσμα να σε εκπλήξει. Φευ! Πώς έφτασες άραγε στο σημείο να συνδιάζεις το παιχνίδι, το γέλιο του, την αγωνία του, την αθωότητά του με κάθε λογής σιδερένιο κουτί; δεν χρειάζεται να απαντήσεις σ' αυτό τώρα, δεν θα σου εξασφαλίσει τη νίκη άλλωστε. Αντ' αυτού θέλω να κλείσεις τα βλέφαρα να χαλαρώσεις και να κοιμηθείς. Ναι, μη γελάς το  παιχνίδι ξεκινά  από τον ύπνο, πήγε τέσσερις άλλωστε πάλι. Πολύ καλά μέχρι εδώ ήδη διακρίνω ένα ίχνος χαμόγελου στο πρόσωπό σου, χαμόγελο το οποίο αποτελεί το πιόνι σου, γιατί μόλις ξημερώσει θα σε βάλω να ξυπνήσεις διαφορετικά. Θέλω να καταφέρεις από το ξημέρωμα και μετά να αντικαταστήσεις την πρωινή σου γκρίνια με αισιοδοξία, την πρωινή σου νωθρότητα με δημιουργικότητα, την ατέρμονη πρωινή σου αχαριστία με πηγαία ευγνωμοσύνη, τη κοινωνική σου πρωινή αδιαφορία με κοινωνική αλληλεγγύη, το αυθόρμητο πρωινό σου ψέμα με αντανακλαστική αλήθεια, την αδικαιολόγητη πρωινή σου μιζέρια με διάπλατη ευλογία, την επαγγελματική σου πρωινή παραίτηση με σπουδαία παραγωγικότητα, την πρωινή σου ανθρώπινη απομυθοποίηση με εξύψωση ανθρώπινου ιδεώδους και τέλος την πρωινή σου υποδούλωση σε καταστροφικές εξαρτήσεις με υγιείς απολαύσεις. Για να το καταφέρεις αυτό θα σου επιτρέψω να μετρήσεις τις όμορφες καλημέρες που συλλέγεις αντί για τους λογαριασμούς σου, τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπάς και σ' αγαπούν αντί για τις σκοτούρες της δουλειάς σου, την υγεία που σου επιτρέπει να κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί αντί της οικονομικής δυσχέριας που θεωρείς πως σε επιβραδύνει. Τέλος, η κλεψύδρα θα σου παραχωρήσει το χρόνο να παρατηρήσεις προσεκτικά  τα σοβαρά βιοποριστικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας μας. Κάπου εκεί, αν θες να νικήσεις αυτόν το γύρο, πρέπει να παρατηρήσεις το χαμόγελο που διαγράφεται στο κουρασμένο πρόσωπό τους με τη δική σου καλημέρα, με το δικό σου παραχωρούμενο κομμάτι ψωμιού, με τη δική σου υποστήριξη της ελπίδας τους για ένα αύριο τοσό καλό όσο το μη σωστά εκτιμημένο δικό σου. Αν χάσεις, αναγκαστικά θα γυρίσεις στην αρχή του παιχνιδιού, θα βουτήξεις στο λαβύρινθο της καθημερινότητάς σου ενώ θα χαίρεσαι κάθε φορά που ψευδώς θα νομίζεις πως με αναλώσιμες οικονομίκες κατα κόρον χαρές πλησιάζεις προς την έξοδο. Η έξοδος όμως, όπως θα καταλάβεις στα μάτια των άλλων βρίσκεται αλλού.

Δύο σώματα σε μια φόρμα.

Στη καθημερινότητα σου αντικρίζεις χιλιάδες εικόνες, έρχεσαι αντιμέτωπος με εκατοντάδες νοήματα προς επεξεργασία, τραγουδάς δεκάδες λέξεις στο ρυθμό κάθε μελωδίας, μυρίζεις αρώματα που σου ενεργοποιούν αναμνήσεις που μέχρι τότε ήταν καλά ξεχασμένες  στο κουτάκι προστασίας  τους και κάπου εκεί συλλέγοντας όλη αυτή την έμπνευση από τα αισθητήρια όργανα σου επιλέγεις με κάποιο τρόπο να τα αποτυπώσεις. Θέλεις τόσο απελπισμένα άλλωστε να καταργείς με το δικό σου τρόπο το χρόνο. Και ετοιμάζεσαι να γράψεις, να ζωγραφίσεις, να τραγουδήσεις κάτι που σου ενεργοποίησε τόσο έντονα τη φαντασία σου για απόψε. Και σκεύτεσαι τοπία ίσως μια θάλλασσα μια ξεχασμένη βάρκα εκεί κοντά της, ένα βουνό με ένα τζάκι, ένα γέλιο, ένα χρώμα, τον ήλιο το φεγγάρι την εναλλαγή τους και σαστίζεις με την ευκολία που έχεις να απορρίπτεις όλες αυτές τις πηγές έμπνευσης που στάθηκαν τροφή για τόσους και τόσους καλλιτέχνες. Αλλά εσένα δεν σε ενδιαφέρει αυτό. Εσύ έχεις διαλέξει το θέμα του κειμένου σου πολλά βραδιά πριν, τότε που έπεσε στα χέρια σου αυτή η γκρι φόρμα.Μπορεί στη πρώτη μάτια να μοιάζει με κάθε βαρετή αντρική γκρι φόρμα αλλά δεν αγοράστηκε από κανέναν ανέκφραστο υπάλληλο και δεν φορέθηκε από κανέναν εντυπωσιακό  αθλητή. Αντίθετα παραχωρήθηκε με το πιο ζεστό χαμόγελο, για τα πιο κρύα βραδιά, και ταιριάξε απόλυτα σε κάθε κυταρρο του σώματος. Τύλιξες  το κορμί σου τόσο αποφασιστικά μέσα της θέλοντας να γίνεις ένα μ αυτή, προσπαθώντας να αφουγκραστείς κάθε προηγούμενο βήμα, κάθε προηγούμενο άρωμα κάθε προηγούμενο άγγιγμα για να μπορέσεις έστω και έτσι να πάρεις μέρος στις εμπειρίες που ζούσε ο γεναιόδωρος  παραχωρητής  της μακρυά σου, για να αισθανθείς την απαλότητα του δέρματος του, τις αντιδράσεις των νεύρων του, τα ρίγη που τον διαπερνούν, την ανατριχίλα που τον αφοπλίζει, για να ξεκλέψεις ακόμη  λίγη μοιρασμένη ώρα μαζί του. Θέλεις τόσο απελπισμένα άλλωστε να καταργείς με το δικό σου τρόπο το χρόνο.

Παλεύοντας τα ένστικτα μας.

Ζεις μια από εκείνες τις στιγμές που θέλεις να βγεις από το «κελί» σου. Σίγουρα το έχεις νιώσει. Είναι η ανεξέλεγκτη επιθυμία που σε κατακλύζει, όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, να αποχωριστείς έστω για λίγο το σώμα σου, να διασπαστείς εσύ και η προσοχή σου από τα πάθη του, να αιωρηθείς τόσο ανάλαφρα στο απόλυτο γαλάζιο που ελπίζεις να σου αποφέρει την συγκέντρωση που το πνεύμα σου χρειάζεται και εσύ απελπισμένα, αλλά ταυτόχρονα τόσο αθόρυβα αποζητάς , στη προσπάθειά σου να επικεντρώσεις σε θέμα που έχει ουσιαστική αξία ανάλωσης σκέψης και εαυτού. Τότε, τυφλωμένος από την εμμονή του "θέλω" σου εντοπίζεις ένα παγκάκι. Τότε, είναι που σαστίζεις με την έλλειψη παρατηρητικότητας  και την ευκολία αισθητικής αναβάθμισης μιας πλατείας από ένα απλό παγκάκι το οποίο αποφασίζεις άμεσα να εκμεταλλευτείς τοποθετώντας ευλαβικά σχεδόν το σώμα σου επάνω του και κλείνοντας με τελετουργικό τρόπο τα βλέφαρα των ματιών σου, πιστεύοντας πως έτσι απλά μπορεί να αρχίσει η διάσπασή σου, η απελευθέρωση του πνεύματός σου απο τα βιοποριστικά προβλήματα της καθημερινότητάς σου.
Γράμματα ανακατεμένα, σημεία στίξης αιωρούμενα, λέξεις άναρχες, θρασύτατες ξεπηδούν χωρίς συλλογισμούς μόνο παρακινούμενες από το συσσωρευμένο άγχος της επιβίωσης. Εργασία, ανταγωνισμός, κατάθλιψη, κρίση ηθική οικονομική πολιτική, έρωτας, επιβίωση, αγώνας, πόλεμος, ειρήνη, κίνητρα, δύναμη. Έτσι λοιπόν είναι τώρα η στιγμή που πρέπει να παίξεις μαζί τους. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι ορισμένοι από το Thomas Hobbes και τον Jean-Jacques Rousseau εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Φευ! πόσο άργησες να καταλάβεις πως όλα τα θέματα πρακτικά και θεωρητικά που σε προβληματίζουν καθ όλη τη διάρκεια της ζωής σου αρχίζουν και τελειώνουν μέσα από το παιχνίδι της φιλοσοφικής αναζήτησης. Τώρα το μόνο που σου μένει είναι να διαλέξεις παίχτη για να επιχειρηματολογεί για σένα αφού διαλέξει  τις σωστές λέξεις και τις τοποθετήσει στη σειρά. Άραγε το ένστικτο προσωποποιημένο από τον Xομπς ή η συνείδηση από τη θεωρία του Ρουσό είναι σε θέση να σε εκφράσει καλύτερα πλέον;



-Το γεγονός είναι πως όλοι παραπονιούνται, γκρινιάζουν, θλίβονται, εξοργίζονται, με την οικονομική κρίση δηλαδή με τους μειωμένους  μισθούς, με την αύξηση των ωρών εργασίας, με τις ελάχιστες ευκαιρίες διορισμού και αλλά τέτοια. Επίσης, γεγονός αποτελεί πως ξαφνιάζονται, σοκάρονται, όταν αποκαλύπτεται πως ένας ακόμη πολιτικός που διαχειρίζεται τέτοια οικονομική και πολιτική εξουσία αποδείχθηκε διεφθαρμένος για ακόμη μια από τις δέκα φορές που τον ψήφισαν. Το ψυχολογικό σοκ εντείνεται όταν συνειδητοποιούν τι μέσα χρησιμοποιούν τα άτομα, πόσο κτηνώδη συμπεριφορά υιοθετούν, με τι ευκολία θυσιάζουν  τις κοινωνικές τους σχέσεις στο βωμό της απληστίας. Η ουσία όμως είναι η υποκρισία σου σε όλο αυτό το συναισθηματικό παραλογισμό και ο τρόπος συμπεριφοράς  απέναντι σ αυτό. Έχοντας ως κρατούμενο από τη θεωρία του άγγλου φιλοσόφου Thomas Hobbes, που αποτελεί άλλωστε και τις βάσεις στο παιχνίδι μας, πως ως κεντρική παραδοχή η ανθρώπινη φύση καθορίζεται ουσιαστικά από εγωιστικά κίνητρα και ότι το κύριο καθοριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης είναι ο εγωισμός ή η ορμή της αυτοσυντήρησης, η οποία αποτελεί μία απλή και αυτόνομη αρχή για την εξήγηση όλων των βουλητικών εκδηλώσεων έτσι ώστε για τον φυσικό ον άνθρωπο δεν υπάρχει άλλος γνώμονας για την εκτίμηση των πραγμάτων παρά μόνον η ωφέλεια ή η ζημιά που προκύπτει από αυτά. Οπότε, είναι τουλάχιστον ανειλικρινές να πέφτεις από τα σύννεφα κάθε φορά που συναντάς τέτοιες αντιδράσεις στους ανθρώπους.


-Αυτή η περιγραφή της πραγματικότητας ισχύει ,αλλά για τον άνθρωπο ως φυσικό ον όπως ανέφερες επιπόλαια και εσύ. Πράγμα που σημαίνει πως τώρα που το άτομο έχει οργανωθεί συνειδητά σε  κοινωνίες μέσω του κοινωνικού συμβολαίου, έχει δαμάσει τα ένστικτα και έχει μάθει να αλληλεπιδρά ομαλά με το περιβάλλον και τους συνανθρώπους του, είναι απόλυτα φυσιολογικό και επόμενο να σαστίζει αντικρίζοντας μια ανεξέλεγκτη και ασυναίσθητη ροπή των ανθρώπων προς κατάργηση των κοινωνικών αυτών δεσμών. Είναι τουλάχιστον λογικό να αγανακτήσει βλέποντας πως οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας ενώ θα έπρεπε να είναι υπάλληλοι του λαού έχουν καταντήσει αφέντες ,αφού ο  λαός πρέπει να μπορεί να τους διορίζει και να τους απολύει όποτε θέλει εφόσον  δεν  υπάρχει θέμα να συμβληθούν μαζί του μα μόνο πρέπει να τον  υπακούν.



Άρα συμφωνούμε πως οι άνθρωποι έχουν τη τάση πλέον να ελευθερώνουν  τα  ένστικτα τους  και να τα αφήνουν σιγά σιγά να τους καθοδηγούν. Διαφωνούμε ωστόσο  στην υποκριτική αντίδραση που συνοδεύει την επιλογή τους αυτή. Ας σου παραθέσω παράδειγμα από άλλο τομέα της ζωής μήπως εκεί συμφωνήσουμε απόλυτα. Ας αναφερθούμε στις σχέσεις  μεταξύ ανθρώπων. Και εδώ είναι δύσκολο να αρνηθείς πως ξεγυμνώνεται  ξεδιάντροπα πλέον η άγρια φύση του ανθρώπου καθοδηγούμενη για ακόμη μια φορά από το ένστικτο της αναπαραγωγής και της απόλαυσης και αποδεσμευμένο από τους καθωσπρεπισμούς, την διακριτικότητα, την ευγένεια, το σεβασμό  που επιβάλλονται στο πλαίσιο μιας κοινωνίας, μετατρέποντας πια τις ανθρώπινες σχέσεις σε ζωώδεις γεμάτο απληστία  απολαύσεις στη λανθασμένη προσπάθεια τους να αποκτήσουν μια ευτυχισμένη γεμάτη ζωή. Αυτό άλλωστε σχετίζεται άμεσα με τον ορισμό της ευδαιμονίας από το Χομπς όπου  «Η ευδαιμονία είναι η διαρκής πορεία της επιθυμίας από το ένα αντικείμενο στο άλλο, όπου η απόκτηση του πρώτου δεν είναι παρά ο δρόμος για το επόμενο. Αυτό οφείλεται στο ότι σκοπός της ανθρώπινης επιθυμίας δεν είναι μια μοναδική και στιγμιαία απόλαυση, είναι αντίθετα η εξασφάλιση της ικανοποίησης και των μελλοντικών επιθυμιών δια παντός. Οι θεληματικές λοιπόν πράξεις και οι διαθέσεις όλων των ανθρώπων τείνουν όχι μόνον στην κατάκτηση, αλλά και στην εξασφάλιση ευτυχισμένης ζωής»



- Σ αυτή την απεικόνιση της πραγματικότητας  όντως θα με βρεις σύμφωνο, χρησιμοποιώντας όμως διαφορετική δομή σκέψης που βασίζεται κυρίως στη θεωρία του Rousseau σε ότι αφορά τις πρώτες κοινωνίες. Πιο συγκεκριμένα η παλαιότερη από όλες τις κοινωνίες και η μόνη φυσική είναι η οικογένεια. Και επειδή ο άνθρωπος έχει μάθει να λειτουργεί μόνο μέσω κοινωνικών αλληλεπιδράσεων πλέον, αναζητά τον κύκλο της οικογένειας για να μπορεί ισορροπημένα να ζει Ταυτόχρονα όμως, ο άνθρωπος υποτάσσεται κυρίως στον πρωταρχικό  νόμο της φύσης του που αποτελεί η αυτοσυντήρηση του, και η εξασφάλιση της ελευθερίας που επίσης απέκτησε ο καθένας με τη γέννησή του, πράγματα τα οποία δεν θα αφήσει κανένας κανέναν να τα απαλλοτριώσει παρά μόνο για το χρονικό διάστημα που κάπως θα ωφεληθεί, δηλαδή  όντως για το χρονικό διάστημα που κάθε φορά το άτομο θα θέλει να καλύπτει αυτά τα ένστικτα του. Η σύγχυση στις ανθρώπινες  σχέσεις λοιπόν όντως υπάρχει αλλά το πιο ανησυχητικό είναι το επιχείρημα που θέτει ο καθένας για να δικαιολογήσει αυτή του τη ζωώδη συμπεριφορά, αν ακόμη έχει αφιερώσει λίγο χρόνο να σκεφτεί ποια φυσική ανάγκη τον οδηγεί να συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο.



 Ανοίγεις απότομα τα βλέφαρα, σηκώνεσαι σχεδόν αντανακλαστικά από το παγκάκι, κρατάς με το δεξί σου χέρι το κεφάλι που νιώθεις πως πάει να εκραγεί, χαμογελάς ελαφρά ακόμη και αν δεν δέχτηκες να πάρεις θέση στο παιχνίδι του μυαλού σου, ακόμη και αν δεν διάλεξες πιόνι ανάμεσα στο ένστικτο και τη συνείδηση, ή  διαφορετικά ανάμεσα στον  Hobbes και τον Rousseau ίσως γιατί τώρα το μόνο  που χρειάζεσαι είναι  να επαναπροσδιορίσεις τα κίνητρα που βρίσκονται πίσω από τις πράξεις και τις επιλογές σου, αναζητώντας λίγο ποια υποκινούνται από τη φύση σου και ποια παρακινούνται από την κοινωνία σου.