Aν ήσουν λέξη σε ένα κείμενο, σε ένα περιοδικό, σε ένα στίχο από αγαπημένο τραγούδι, σε μια φράση στην οποία έχεις εθιστεί, σε μια ταμπέλα, σε μία ετικέτα, έχεις σκεφτεί ποια θα ήθελες να είσαι; Εγώ θα διάλεγα μία εύηχη, δυσεύρετη, σπάνια στη χρήση ίσως και λίγο δυσνόητη ώστε να της αφιερώσω το χρόνο και τη φροντίδα που χρειάζεται. Εάν καταφέρω να βρω μία τέτοια, γιατί καμία λέξη πια δεν είναι σπάνια, όση βαρύτητα και αν φέρει. Όλες είναι τόσο λάθος χρησιμοποιημένες, τόσο επιπόλαια ειπωμένες, απευθυνόμενες σε τόσο ακατάλληλα άτομα. Οι λέξεις κακοπέφτουν εξ'αιτίας μας σε λάθος άτομα. Δεν τις περιποιούμαστε πια. Τις κουράζουμε στα χείλη. Και μετά μας εκδικούνται, μας προκαλούν αβάσταχτο πόνο στο ατυχές άκουσμά τους. Άλλα εμείς ούτε τότε αντιλαμβανόμαστε πως αυτές είναι η δύναμη του είδους μας. Πρέπει να το διαβάσουμε από κάποιον αναγνωρισμένο του παρελθόντος, πως ο λόγος είναι η κύρια διαφορά μας από τα άλλα ζώα, για να καταλάβουμε πως αυτές αποτελούν τη δύναμή μας και ταυτόχρονα την αδυναμία μας. Συνέχισε εσύ να μαζεύεις χρήματα ή μυικό βάρος και πέτα τα σ' αγαπώ σου, μπέρδεψε τα όχι με τα ναι σου, μπουρδούκλωσε τις ανάγκες με τα θέλω σου, αντικατέστησε περιγραφές με φωτογραφίες και στο τέλος σώπασε. Ίσως είναι το μόνο που αξίζει να κάνεις, μέχρι να τις βάλεις σε μια σειρά. Αυτές και την αυθεντικότητα των συναισθημάτων σου.
