Τα αγκάθια του κάκτου.

φωτογραφία από Petros  Poulopoulos

Γυρνάς ξαφνικά πίσω στη μεγαλούπολη, και στα πρώτα πράγματα που φαντάζεσαι πως θα ήθελες να αλλάξεις, εάν ποτέ σου δινόταν το μαγικό ραβδάκι της επιλογής, είναι να γεμίσεις τα πάρκα, τους δρόμους, τα σπίτια με κάκτους. Ναι, θα μπορούσες να βάλεις και λίγη θάλασσα, μερικούς ποδηλατόδρομους, κάποιες πισίνες, αλλά εσένα σου αρκούν  μικρά, μεγάλα, ανθισμένα και μη κακτάκια. Ίσως, επειδή ταιρίαζουν στην αισθητική σου. Ίσως, επειδή σου αρέσει το πράσινο. Ίσως, επειδή σε κάνουν να νιώθεις διαφορετική. Αλλά σίγουρα έχουν κερδίσει την προτίμησή σου επειδή σου θυμίζουν τους ανθρώπους. Όχι όλους τους ανθρώπους. Μόνο εκείνους που θεωρούνται αγριεμένοι, επικίνδυνοι, λόγω των αγκαθιών τους. Μόνο εκείνους που υποθέτεις πως κατέληξαν  επικίνδυνοι επειδή μεγάλωσαν σε ακατάλληλα, μη γόνιμα, περιθωριοποιημένα περιβαλλοντα, εκεί που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ανθίσουν μέσω της μόρφωσης. Σαν αυτά τα ξηρά μέρη της Αφρικής, των οποίων το κλίμα αποτελεί αναγκαίο συστατικό της αναπτυξής των κάκτων. Και αν το σκεφτείς, οι κάκτοι θυμίζουν αυτούς τους ανθρώπους γιατί με την ελάχιστη φροντίδα,  (πότισμα ανά δεκαπέντε μέρες) ανθίζουν μια φορά το χρόνο, ευχαριστωντας σε με τον πιο όμορφο και σπάνιο τρόπο, τον καρπό τους. Και αν το σκευτείς καλύτερα, τα αγκάθια τους τα έχουν για αυτοπροστασία, αφού διαφορετικά δεν θα υπήρχαν λόγω αφυδάτωσης. Και οι κάκτοι, και οι ανθρωποι.

Η ελαφριά έννοια του ξεριζωμού.

Ξενοικιάζεις όπως λέμε ξεριζώνεσαι.

Και δεν σε ενοχλεί που αφήνεις το σπίτι, αλλά σε πειράζει που οι μουσικές, οι μυρωδιές, οι ομιλίες, τα γέλια και οι φωνές μέσα σε αυτό δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες. Και δεν σε πειράζει που αποχωρίζεσαι τον συγκάτοικο - αδερφό αλλά σε ενοχλεί που έπρεπε να μπεί κάθε του δώρο σε κούτα για να συνειδητοποιήσεις πόσο λίγο τον έζησες αυτά τα πέντε χρόνια. Και δεν σε ενοχλεί που αποφοίτησες, τόσο σύντομα, από την Φιλοσοφία αλλά σε πειράζει που ποτέ δεν θα ξανά γίνει τόσο ξεκάθαρη μες στο μυαλό σου. Και δεν σε ενοχλεί τίποτα, εκείνο το δευτερόλεπτο ψευδαίσθησης που πιστεύεις πως είναι καιρός να αποχωριστείς την φοιτητούπολη σου αλλά σε πειράζει που δεν έχεις κανένα λόγο για να το στηρίξεις. Και σε ενοχλεί που όταν επιστρέψεις στην Πάτρα, ακόμα και μια εβδομάδα μετά, όταν τα πάντα θα εξακολουθούν να είναι στη θέση τους, για εσένα δεν θα είναι τίποτα ίδιο. Όσες φορές και να γυρίσεις τις στιγμές εκείνων των χρόνων με τους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια μέρη, με τις ίδιες μυρωδιές, τις ίδιες μουσικές, την ίδια διάθεση δεν πρόκειται να τις ξανά ζήσεις. Ίσως ήρθαν καλύτερες, ίσως ακολουθήσουν χειρότερες αλλά όλες θα συγκρίνονται με αυτές της φοιτητικής σου ζωης γιατί αυτές δεν θα ξεχαστούν ποτέ.

Το ελάχιστο συναίσθημα.

Αυτό που χαρακτηρίζει τις καθημερινές μου πράξεις είναι ντροπαλότητα, όχι ντροπή. Η ντροπή ελπίζω να χαρακτηρίζει την καθημερινότητα, τις σκέψεις, τα όνειρα κάποιων άλλων. Ελπίζω να υπάρχει κάπου βαθιά μέσα τους παρέα με τις ερινύες.

Εγώ, ντρέπομαι να ακούσω μουσική το πρωί. Αφού, για εσένα οι μόνιμοι ήχοι είναι κραυγές, ουρλιαχτά, κροτίδες. Ντρέπομαι να χαμογελάσω άσκοπα χωρίς να έχω δει κάποια εικόνα που να επιβεβαιώνει την προσωρινή σωτηρία σου. Ντρέπομαι να δω παιχνίδια με σπαθιά, αεροβόλα, τόξα όταν αυτά συνιστούν στον θάνατό σου. Ντρέπομαι να ταξιδεύω και να στηρίζω οικονομικά ανθρώπους και πολιτείες που σε υπολογίζουν σαν νούμερο και όχι σαν ψυχή. Ντρέπομαι να κουρνιάζω στον καναπέ και το μόνο μου πρόβλημα να βρίσκεται στη γεύση του καφέ, όταν το δικό σου πρόβλημα αφορά στην βίαιη κατεδάφιση κτηρίων από βόμβα και στην έλλειψη νερού. Ντρέπομαι που δεν έχω το θάρρος να σηκωθώ από αυτόν τον καναπέ και να σε προστατεύσω. Ντρέπομαι να έχω φίλους όταν εσύ δεν πρόλαβες να γνωρίσεις γονείς. Ντρέπομαι να γράφω αυτό το κείμενο αφού εσύ δεν πρόλαβες να μάθεις γράμματα. Ντρέπομαι. 

Εσένα ζηλεύω, εκείνους Θαυμάζω.

Σε ζηλεύω, ναι, εσένα ζηλεύω. Που ασχολείσαι με τα νύχια και το χρώμα του μαγιό σου. Που θα ακούσεις για Brexit, Eurogroup, Ευροζώνες και δεν θα καταλαβαίνεις τίποτα. Και δεν θα ψάχνεις για τίποτα. Σε ζηλεύω για τις γενικεύσεις που κατακλύζουν τις απόψεις σου. Δεν μπορείς να εμβαθύνεις γιατί δεν έχεις πλησιάσει αρκετά. Ζηλεύω τα απλά μηδαμινά ιδανικά σου, την απάθειά σου, την αισιοδοξία σου που πηγάζει από άγνοια. Ζηλεύω που ακούς για σφαγή και σχολιάζεις τον αυξημένο αριθμό των ομοφυλόφιλων στους δρόμους. Ζηλεύω που σου μιλάω για πρόσφυγές και εσύ σκέφτεσαι πως θα αποκτήσεις το μαύρισμά τους. Ζηλεύω γιατί κάποτε είχαμε περιθώρια στη τόση ανεμελιά. Κάποτε η άγνοια ήταν χαριτωμένο χαρακτηριστικό του γυναικείου μας φύλου.  Εάν υπάρχει φύλο. Εάν μόνο είχες διαβάσει για αυτό. Εσένα ζηλεύω.

Αλλά ξέρεις ποιους θαυμάζω; εκείνους που χρησιμοποιούν το "γιατί" σαν όπλο, εκείνους που δεν σταματάνε να ευαισθητοποιούνται, που δεν βιάζονται να κρίνουν αλλά βιάζονται να μορφωθούν. Εκείνους, που όταν χρησιμοποιούν τη λέξη" άνθρωπος " αναφέρονται στην οντότητα του και όχι στο χρώμα του. Εκείνους, που παραμένουν αισιόδοξοι παρόλο που έχουν επίγνωση ολόκληρης της κατάστασης. Που παραμένουν δραστήριοι αλλάζοντας ένα μόνο χαμόγελο στο χάος. Εκείνους, που μάλλον με ζηλεύουν, θαυμάζω. 

Ίσως είναι. Ποτέ δεν είναι.

Ίσως είναι δικαιολογία η φτώχεια μέσα στην οποία μεγάλωσες, εξ 'αιτίας της όποιας δεν διάβασες ποτέ ιστορία ούτε σαν παραμυθάκι πριν κοιμηθείς, δεν είχες χρόνο και χρήμα εξ ' αιτίας των βιοποριστικών σου αναγκών να δεις κάποιο ντοκυμαντέρ ώστε να σοκαριστείς αρκετά από τις εικόνες βασανιστηρίων ατόμων με διαφορετικό χρώμα. Ίσως είναι δικαιολογία που δεν σου μίλησαν στο σχολείο για ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, εθελοντισμό, ανιδιοτέλεια, συμπεριφορά και αγάπη προς το διαφορετικό. Ίσως αποτελεί δικαιολογία η βία που δεχόσουν στο σπίτι σου στο να μην σε ευαισθητοποιεί πια σε όποια μορφή και αν τη βλέπεις και αν την παράγεις. Ίσως αποτελεί δικαιολογία το ότι βαρέθηκες να δικαιολογείσαι για αυτό που είσαι, που δέχτηκες να γίνεις και προτιμάς να υποτιμήσεις κάποιο εύκολο, εν προκειμένω, θύμα  ώστε να αναβαθμιστείς εσύ πλασματικά κοινωνικά. Αλλά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία  στο να περηφανεύεσαι για αυτό, να αυτό-προβάλλεσαι γι αυτό, να προπαγανδίζεις γι αυτό να κοιμάσαι χωρίς τύψεις μετά από αυτό. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία στο να τραμπουκίζεις -  βρίζεις - κακοποιείς - σκοτώνεις κάποιον που έτυχε να μη μοιάζει στην αποτυχία σου ούτε στα χρώματά σου, ούτε στις ερωτικές σου προτιμήσεις ούτε στα κιλά σου, και να νιώθεις καλά ζώντας μ αυτό. Δεν χρειάζεσαι λεφτά, χρόνο, βιβλία, ντοκυμαντέρ, συζήτηση  για να μάθεις να τους σέβεσαι. Τον έχουν κερδίσει το σεβασμό σου προ πολλού, από την ιστορία που κουβαλάνε στις ψυχές τους και από το βλέμμα που κρατάνε καθαρό. 

Το παράπονο του κύριου Εθελοντισμού.

petros poulopoulos

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι αρκετά απογοητευμένο από τη γύρω της αδιαφορία για κάθε τι που καθιστούσε δύσκολη τη ζωή συγκεκριμένων ομάδων ατόμων με αναπόφευκτο αποτέλεσμα να περιθωριοποιούνται. Αποφάσισε μέσω του εθελοντισμού να διαδώσει ό,τι λίγο χρήσιμο ήξερε από τις γλώσσες ή τα μέσα ώστε να γίνει λίγο πιο προσιτή η ζωή τους από του υπόλοιπους. Αλλά ο αρχικός ενθουσιασμός διδασκαλίας και διάδοσης άρχισε να υποχωρεί αισθητά φορά με τη φορά. Γιατί κατάλαβε πως το πρόβλημα δεν βρισκόταν στις περιθωριοποιημένες ομάδες που δεν ήθελαν να συμμετάσχουν ως πρωτοπόροι σε αυτή τη προσπάθεια, αλλά κρυβόταν στη λανθασμένη κατανόηση του όρου "εθελοντισμού" από όλους του υπόλοιπους. Στη συσχέτιση του με ευκαιρία κουτοπόνηρης εκμετάλλευσης του εθελοντή, στην παντελούς έλλειψη ευγνωμοσύνης όχι ως αναγκαίου αλλά ως αυθόρμητου συναισθήματος, στην μηδενικής διαμόρφωσης χαρακτήρα και στην αδιάκοπη απληστία αδικαιολόγητων απαιτήσεων προς τον εθελοντή. Και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα, παρ' όλες τις συνθήκες θέλησης, συμμετοχής, ενθουσιασμού και απογοήτευσης.

Κρυμμένος στη κούτα παιχνιδιών μου.

Θυμάσαι τη παιδική σου κούτα; Εκείνη που έχωνες μέσα απρόσεκτα, τσαλακωμένα όλα σου τα παιχνίδια πριν τρέξεις στο κρεβάτι σου για ύπνο, μετά από ατέλειωτες φωνές του εκάστοτε υπεύθυνου; Έτσι ακριβώς είναι και το σώμα σου μετά από ένα χρόνο γνωριμίας και κοινής πορείας μαζί του. Μια κούτα μέσα στην οποία στριμώχνεις, αν είσαι τυχερός και δεν χωράνε, μέρα με τη μέρα χαμόγελα, αγκαλιές, βόλτες, ταξίδια, φιλιά, χάδια. Τσαλακωμένα κι αυτά, από τις φορές που φώναξες, έκλαψες, έβρισες. Την ίδια ακριβώς ανυπομονησία νιώθεις κάθε φορά που αναπολείς κάποια από τις κοινές σας γεύσεις-αρώματα-αγγίγματα. Εκείνη την ανυπομονησία που σε έκανε να πιτσιλίσεις τη πάνα σου μέχρι να βγει ο αρκούδος από τη κούτα για  να τον κρατήσεις ασφυκτικά. Το ίδιο ακριβώς χαμόγελο ξεπετιέται όταν τον αντικρίζεις. Εκείνο που είχες, μέχρι τα αυτιά, όταν σου έδιναν καινούριο παιχνίδι να τοποθετήσεις στη κούτα. Μόνο που τώρα χαμογελάς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στο εδώ και ένα χρόνο παλιό σου.   Η κούτα σου γέμισε από αυτό.