Θυμαμαι οταν καποιος, καπου, καποτε μου ειχε αναφερει τον ορο-ορισμο του νεκρου χρονου. Μου ειχε κανει τοση εντυπωση η επιλογη των τοσο εντονων σημασιολογικα λεξεων για τη περιγραφη μιας καταστασης τοσο αντιθετα ανιαρης που δεν μπορουσα να συλλαβω πως οντως υπαρχουν στιγμες μες στην μερα που τις αφηνουμε να προσπερνουν τελειως ανεκμεταλλευτες. Τωρα πια μου κανεις τοσο εντυπωση εσυ. Εσυ, που με εκανες να καταλαβω πληρως την εννοια του νεκρου χρονου, που στη δικη μου περιπτωση δεν αφορα απλως στιγμες αλλα ωρες ολοκληρες και οριζεται ως την αδιαφορα συναισθηματικα κενη ανευ ενδιαφεροντος αποσταση μεταξυ των συναντησεων μας. Οποια τυχαια και μη συναντηση των σωματων μας, των βλεμματων μας,των αγγιγματων μας, των λεξεων μας ειναι απροσδοκητα ικανη να " αναστησει " καθε χαμενο προηγουμενο δευτερολεπτο, καθε χαμενο και καλα θαμμενο προηγουμενο ενθουσιασμο. Τωρα πια δεν με απασχολουν οι χαμενες στη στιγμη στιγμες και ο νεκρος χρονος που τις περικλειει. Τωρα πια με απασχολεις εσυ. Εσυ, που με αγχωνεις χωρις να το ξερεις και να το θελεις, χωρις να το εκδηλωνω, στην ιδεα, μην τυχον κανονισουμε τις συναντησεις μας σε ενα τετοιο αδειο απο ολους τους δεικτες νεκρο χρονο. Αλλα τελικα οι συναντησεις αυτες δεν εχουν αναγκη απο αγχη, χρονους και ορισμους. Δυο "σε θελω" χρειαζονται για να εκμηδενιζονται και να πυροδοτουνται ολες οι εννοιες σε ολους τους χρονους.
