Αυτό που χαρακτηρίζει τις καθημερινές μου πράξεις είναι
ντροπαλότητα, όχι ντροπή. Η ντροπή ελπίζω να χαρακτηρίζει την καθημερινότητα,
τις σκέψεις, τα όνειρα κάποιων άλλων. Ελπίζω να υπάρχει κάπου βαθιά μέσα τους
παρέα με τις ερινύες.
Εγώ, ντρέπομαι να ακούσω μουσική το πρωί. Αφού, για εσένα οι μόνιμοι
ήχοι είναι κραυγές, ουρλιαχτά, κροτίδες. Ντρέπομαι να χαμογελάσω άσκοπα χωρίς
να έχω δει κάποια εικόνα που να επιβεβαιώνει την προσωρινή σωτηρία σου. Ντρέπομαι
να δω παιχνίδια με σπαθιά, αεροβόλα, τόξα όταν αυτά συνιστούν στον θάνατό σου.
Ντρέπομαι να ταξιδεύω και να στηρίζω οικονομικά ανθρώπους και πολιτείες που σε
υπολογίζουν σαν νούμερο και όχι σαν ψυχή. Ντρέπομαι να κουρνιάζω στον καναπέ
και το μόνο μου πρόβλημα να βρίσκεται στη γεύση του καφέ, όταν το δικό σου πρόβλημα
αφορά στην βίαιη κατεδάφιση κτηρίων από βόμβα και στην έλλειψη νερού. Ντρέπομαι
που δεν έχω το θάρρος να σηκωθώ από αυτόν τον καναπέ και να σε προστατεύσω.
Ντρέπομαι να έχω φίλους όταν εσύ δεν πρόλαβες να γνωρίσεις γονείς. Ντρέπομαι να
γράφω αυτό το κείμενο αφού εσύ δεν πρόλαβες να μάθεις γράμματα.
Ντρέπομαι.
