Λίγες λέξεις από αυτές που σου χρωστάω.

Εδώ ανήκουν οι λέξεις.

Σου χρωστάω μια σειρά από λέξεις πολλές, έντονα γραμμένες, αυθόρμητες, άναρχες, όμορφες, ανορθόγραφες και μη, με νόημα και χωρίς. Τέτοιες για να αποτυπώσουν τα τέσσερα φοιτητικά μας χρόνια. Δεν θα μπορέσουν να τα περιγράψουν ούτε στιγμή επαρκώς, αλλά τουλάχιστον δεν θα σε αφήσουν να ξεχάσεις. 

Τί έχεις να θυμάσαι; Γέλιο. Υστερικό, ασταμάτητο. Πόνο, στη κοιλιά από το γέλιο. Βλέμματα για να εξηγήσουν τα χαμόγελα. Κλάματα, από τα γέλια και από τις απογοητεύσεις, Μαθήματα. Όχι αυτά δεν έφεραν ποτέ κλάμα, δεν τους αφήναμε χώρο για τέτοια, οι έρωτες τον καταλάμβαναν όλον μαζί με τη καρδιά και το σώμα. Σώμα, αχ πόσα του έμαθες και σου μάθε σε τέσσερα χρόνια. Κουτσομπολιά επίσης μαθαίναμε  από αυτά που δεν μας άρεσαν να συζητάμε μιας και θέλαμε να διαφέρουμε. Εκεί καταλήγαμε μετά τη δύωρη συζήτηση. Και στη πολιτική, το καιρό, το μαγείρεμα, τα ρούχα, τα προβλήματα. Τα πάντα. Είχες χρόνο και γνώμη για όλα. Τα βρήκες και τα δύο στα τέσσερα χρόνια που μείναμε μαζί. Όχι στο ίδιο σπίτι, στην ίδια καθημερινότητα, στην ίδια χαρά, στην ίδια λύπη (ταυτόχρονη, " με ξες αφου" ) στο ίδιο ξενύχτι, αυτό το πάρτυ που διήρκεσε τόσα χρόνια μέσα σε τόσα ποτά και τόσους καφέδες αυτούς που έπινες για να αντέχεις το επόμενο, όχι μάθημα, ξενύχτι λέμε βρε.

 Και τώρα μου λες ότι φοβάσαι να χάσεις αυτές τις λέξεις. Αλλά εγώ είμαι σίγουρη πως θα τις συμπληρώσεις με άλλες εξίσου όμορφες και θα φτιάξεις προτάσεις ολόκληρες. Φρόντισε όμως να μη τις αντικαταστήσεις. Γιατί τότε θα φοβηθώ εγώ.