Χαμένες στη στιγμή,στιγμές.

Στιγμές εδώ εκεί και εκεί πεταμένες άτσαλα, μοιρασμένες σε πολυάριθμα δωμάτια της καθημερινότητας, κρυμμένες πίσω από βλέμματα, χαμόγελα, συζητήσεις ατόμων γνωστών, αγνώστων αλλά κυρίως περαστικών, από τη ζωή σου,από τη κλεμμένη στιγμή σου.Χιλιάδες αγγίγματα , χιλίαδες νοήματα ,χιλιάδες ανακατεμένες λέξεις., άλλες τόσες άναρθρες κραυγές όσες και οι στιγμές αυτές που αφήνεις αδιάφορα και ανεπεξέργαστα να περνάνε μπροστά από τα αισθητήρια όργανα σου.Και εσύ εκεί στέκεσαι αναίσθητα στο κέντρο του πλήθους ανήμπορος να αποδόσεις την πρέπουσα αξία σε στιγμές ακόμη και δευτερολέπτων που δομούν την καθημερινότητά σου και την διαβάθμιση των συναισθημάτων σου.Στιγμές καθοριστικές,  τόσο συνειδητά και άλλο τόσο ασυνείδητα , για  την πορεία όλων  των  βαθυστόχαστων κατά τα άλλα θέματων που παίρνουν τη θέση και την αξία τους στη ζωή σου.Στιγμές ονείρου που πραγματοποιούνται μέσα από τη σινεμαδιάρικη κουβέντα με τον διπλανό σου στα κτέλ, στιγμές ξεγνοιασιάς που σου προσφέρει το χαμόγελο του δίχρονου παιδιού που μόλις προσπέρασες στα δεξία σου,στιγμές συμπόνιας στην ανταλλαγή βλεμμάτων με τον άστεγο, στιγμές ερωτικής έλξης στο άγγιγμα του χεριού σου από τον άγνωστο που προσφέρθηκε να σου πιάσει τα πεσμένα κλειδιά, στιγμές θαυμασμού του εαυτού σου στο τζάμι του παρκαρισμένου αυτοκινήτου.Το ένα εικοσιτετράωρο μετά το άλλο γεμάτο στιγμές, στιγμές που δεν αντέχουν να καθίστανται άλλο πια αδιάφορες, στιγμές που γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο έντονες στη προσπάθειά τους να μη λησμονηθούνε.Στιγμές που απαιτούν την πρέπουσα προσοχή και την ανάλογη φροντίδα σε νου και σώμα, εκείνη που πρέπει να αρχιζεις να δίνεις αν όντως θες να πασπαλίσεις με πάθος και ένταση τις συνήθειες σου.

Συγνώμη,πατάς την πανοπλία μου.

Διαβάζεις ένα βράδυ σε ένα τοίχο, σε ένα περιοδικό , στο μήνυμα του πιο ακατάλληλου προσώπου για να ξεστομίσει κάτι τέτοιο (αλλά του πιο κατάλληλου στις μικρές και περιεκτικές φράσεις που περιορίζονται στο "σε θέλω") ότι για την συναισθηματική προστασία είσαι εσύ ο ίδιος ο αποκλειστικός υπεύθυνος.Και τελικά το διαβαζείς αναγνωρίζοντας  τον συμβουλευτικό τόνο στη πρόταση και τσαντίζεσαι.Και φωνάζεις μπροστά στην οθόνη πως δεν τον χρειάζεσαι για τέτοιου είδους υποδείξεις. Και περιμένεις απάντηση για να συνεχιστεί ο καυγάς αλλα η οθόνη παραμένει άψυχη και άλαλη.Αφού δεχτείς να επεξεργαστείς τη συμβουλή του,μιας και είναι το μόνο που σου μείνε, αναζητάς τη πανοπλία και τα πυρομαχικά σου.Ξαφνικά βρίσκεις την απομυθοποιήση η οποία εύχεσαι να βοηθήσει αρκεί να γίνει με πραγματικά στοιχεία στον κατάλληλο βαθμό.Έπειτα, κρατάς την αναγκαία απόσταση ασφαλείας απο λόγια, υποσχέσεις, χαριτωμενιές και αλλα τέτοια παιχνιδιαρίσματα.Αυτό έχει ως συνέπεια να απομακρύνεσαι τόσο και να απομυθοποιείς άλλο τόσο σε σημείο που όλα  πλέον να σου φαίνονται  ανώφελα, ανούσια και ψεύτικα.Και εκείνο είναι το σημείο που αρχίζεις και πανηγυρίζεις.Πανηγυρίζεις που με τη σώστη πανοπλία κατάφερες να εκμηδενίσεις μέσα σου και εκείνον και ό,τι σε έκανε να νιώθεις, την κάθε ποικιλία συναισθημάτων.Και τώρα είσαι ελεύθερη.Ελεύθερη να αντιμετωπίσεις με έναν πρωτόγνωρο κυνισμό κάθε επόμενο λόγο, επόμενη ελπίδα, επόμενη προσδοκία. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ,(τα όρια του κυνισμόυ), που αποφασίζεις για ακόμη μια φορά όχι μόνο να αφήσεις απροστάτευτο τον συναισθηματικό σου κόσμο αλλά να τον σπρώξεις ακόμη πιο βαθιά κλείνοντας τα μάτια στα προηγούμενα και δίνοντας διπλάσια βαρύτητα αυτη τη φορά στα λόγια εκείνου που τελικά κρατάει τη πανοπλία σου.Και έτσι ξανά, ενθουσιάζεσαι με το ίδιο άτομο με την ίδια αναμενόμενα προβλέψιμη συμπεριφορά, με τα ίδια τετριμμένα λόγια χώρις όμως να παραπονιέσαι, χωρίς να ψάχνεις για πανοπλίες ούτε καν για ασπίδα.Σου αρκεί να περιπλανιέσαι μεταξύ της κυκλοθυμίας των συναισθημάτων.Αυτό.Αρκεί

να νιώθεις ζωντανός.
Συναισθηματισμός - Κυνισμός = 100-0.

Απόσπασμα Δημήτρης Αθηνάκης To Bήμα

http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=511633


Χαιρετηθήκαμε, «Τι κάνεις;», «Καιρό έχουμε να τα πούμε», «Πώς πάει η δουλειά;», «Σε θέλω». (Τι; Ε, σιγά που σοκάρεστε. Είναι απλό. Υστερα από δύο ώρες στην Εφορία, μιάμιση ώρα στο Επιμελητήριο και 45 λεπτά στο κομμωτήριο, μπορείς να πεις τα πάντα. Ομως η στιγμή δεν ήταν η σωστή. Κι εγώ ήμουν ο κατάλληλος άνθρωπος την πιο ακατάλληλη στιγμή.)
Λοιπόν, ώσπου να φτάσουμε στον 14ο – ήμασταν στον έκτο όταν ξεστόμισα το ανείπωτο –, φιλιόμασταν με μανία. «Σε θέλω». Κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Και ξέρετε γιατί; Γιατί έχει μέσα της τον πιο αληθινό χρόνο της γλώσσας, όποιας γλώσσας: τον ενεστώτα. Οι σωστές εξομολογήσεις γίνονται σε χρόνο ενεστώτα. «Σε θέλω». Οι υποσχέσεις («Θα σε θέλω για πάντα / για τόσο / για όσο») αμέσως γίνονται αόριστος· σημαίνουν κάτι για τη μια στιγμή· αν είναι η κατάλληλη, κανείς δεν ξέρει· Ας είναι.
Φιλιόμασταν με μανία. Μάλιστα.
Οταν άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ φτάνοντας, κανείς δεν ήξερε ότι αυτό θα μας έπαιρνε χρόνο ώσπου να ξανασυμβεί. Και μας πήρε· μας πήρε πολύ χρόνο, πολλά μηνύματα (τις πιο ακατάλληλες στιγμές), πολλά τηλεφωνήματα και πολλά «Πρέπει να σου εξηγήσω». Τις αγαπώ τις εξηγήσεις (ανήκω στη σωρεία των υπεραναλυτικών), αλλά «Σε θέλω»· τι διάολο να τις κάνω τις εξηγήσεις;
«Σε θέλω». «Σε θέλω». Και θέλει κανείς, γιατί μπορεί· αλλά είναι, δυστυχώς, άσχημο να μη σ’ αφήνουν. Εγωισμοί· μάλιστα. Μη κατανόηση· σαφώς. Πνιγηρές συμπεριφορές· βεβαίως. Δεν τ’ αρνούμαι όλα αυτά· τα ξέρω και μου τα προσάπτω ευθαρσώς και ενδιαθέτως. Και τους χωρισμούς τούς καταλαβαίνω, και τον εργασιακό Μεσαίωνα, και τα πάθη, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και την ασχήμια που μας κατακλύζει την καταλαβαίνω· ναι, την καταλαβαίνω και την ασχήμια· αντιλαμβάνομαι και το «πότε;» που απαντάται, σε πολλές περιπτώσεις, με ένα «ποτέ».
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς γίνεται να είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος την πιο ακατάλληλη στιγμή. Δεν το βλέπω ως αδικία της ζωής και λοιπές ιστορίες για Ζουλού και φίδια. Εξάλλου, τους απεχθάνομαι αυτούς που νομίζουν ότι η ζωή τούς χρωστάει. Συνήθως, κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν· συνήθως. Ας είναι.
Ξαναβρεθήκαμε ύστερα από μήνες· στο ασανσέρ πάλι. «Τι κάνεις;», «Καιρό έχουμε να τα πούμε», «Πώς πάει η δουλειά;», «Σε...». Οχι, αυτή τη φορά το κατάπια· κανείς δεν ήταν έτοιμος· ούτε η στιγμή ούτε εγώ.
Να ξαναφιληθούμε με μανία· θα σ’ το χαρίσω, να το ξέρεις, όταν έρθει η ώρα, υποσχέθηκα. 

Παράλογη λογική στα (σε) θέλω της ημέρας.

Και να ξυπνάω και να μην είναι πρωί και να σε θέλω. Και να θέλω απελπισμένα καφέ αλλα να θέλω εσένα πιο πολύ. Και να βρέχει και να θέλω να χορέψω στη βροχή αλλα να κάθομαι να απολαμβάνω εσένα να το κάνεις. Και να θέλω να διαβάσω αλλα να μη μπορώ γιατι σε θέλω.Και να νιώθω οτι θα καταρρεύσω απο τη πείνα αλλα να θέλω να γευτώ μόνο εσένα..Και να θέλω να ξεχαστώ αλλάζοντας κανάλια στη τηλεόραση αλλα να θέλω περισσότερο να ξεχνιέμαι με τις ώρες στην αγκαλιά σου. Και να θέλω να ανταποδώσω το γεμάτο νάζι χαμόγελο στον περαστικό αλλα να κρατάω όλα μου τα χαμόγελα για σένα. Και να θέλω να κλείσω τα μάτια για να νυχτώσει στο δευτερόλεπτο που το βλέφαρο ανοιγοκλείνει γιατι θέλω να με ζεσταίνει κάθε βράδυ η ένταση των φλεγόμενων σωμάτων μας. Και να μη παραπονιέμαι για τον καιρό γιατι θέλω και αυτός να εκρήγνυται μαζί μας αφήνοντας το πάθος να κατακλύσει τα πάντα στο ξέσπασμά του. Και να θέλω να πραγματοποιήσω καθε μέρα όλα αυτά τα θέλω μου αλλα τελικά να μη το κάνω.Ίσως δεν ξέρω πόσο τα θέλω...  (http://www.youtube.com/watch?v=1QGWlWlpmXo)

Aπόσπασμα απο το "σε ονόμασα έρωτα". protagon, Άννα Κουρουπού

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=23428


"Δεν έχω ανάμνηση απο σένα. Δεν μου έδωσες. Δεν πρόλαβες, δεν ήθελες. Μόνο εικόνα και συναίσθημα. Ενα μελωμένο χαμόγελο να τρυπώνει συνέχεια, παντού. Λέξεις, πολλές λέξεις, σκέψεις ολόκληρες, όμορφα τοποθετημένες. Για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον μου. Να γλιστρήσει το βλέμμα από το γέλιο και να πιάσει το νόημά τους. Σιγοτραγουδώ μουσικές που μου γνώρισες, που δεν ήξερα. Όλα τέλεια μελετημένα. Γάμησες το μυαλό μου. Εκεί ήξερες πως θα γίνει το παιγνίδι. Με είχες ψάξει καλά.
 Έπεισα σχεδόν με το ζόρι τον εαυτό μου, ότι κοιτούν εμένα. Αδιαφορούσα ή το έκανα με πολύ πειστικότητα, για τα κομμένα πρόσωπα δίπλα σου στις φωτογραφίες. Ένα χέρι ξερό έβλεπα στους ώμους σου. Μα ποιος δίνει σημασία σε ένα κομμένο χέρι όταν έχει μπροστά μου καφετιά θάλασσα!
Με ό,τι και αν περνούσα τον χρόνο μου κάθε βράδυ, έγινε χρέος μου να σου πω μια καληνύχτα πριν κοιμηθείς. Μια συντροφιά να στείλω στα όνειρά σου. Οχι Ερινύες ακόμη. Αυτές θα τις άφηνα για το τέλος.
Να με δεις στον ύπνο σου. Έγινε ανάγκη μου. Σε ονόμασα Έρωτα. Έχουν σημασία οι λέξεις όσον αφορά την παλίρροια στην καρδιά; Σημασία έχει ότι ήσουν εκεί. Σε μια οθόνη. Όποτε είχα ανάγκη να καλύψω την ανασφάλειά μου, την ψυχική μου αναζήτηση, τη βάρκα που έχωνα τις ελπίδες μου. Φευ! Περίμενες την καληνύχτα μου. Το φιλί μου, το χτυποκάρδι μου. Δεν σε πρόδωσα ούτε ένα βράδυ. Ακόμη και στις 6 τα ξημερώματα σου τα έστελνα.Έβαζα με τη φαντασία μου ένα περιστέρι να έρχεται στο χέρι μου. Λευκό, φυσικά. Του έβαλα ένα μικροσκοπικό φακελάκι στο ράμφος του, όχι απαραίτητα ροζ. Ούτε καλλιγραφικά γράμματα. Άνοιγες ανυπόμονα το παράθυρο κι ας κρύωνες, όπως μου είπες, χάιδευες το περιστέρι για τον κόπο του και άνοιγες ευλαβικά σχεδόν τον μικρό φάκελο. Στο χρώμα του καφέ ήταν κι αυτός. Ανατρίχιασες απ' το έντονο φιλι, φούσκωσες από χαρά και περηφάνια. Ίσως φούσκωσες και πιο κάτω. Νέο παιδί είσαι, άλλωστε. Έτσι μου είπες, τουλάχιστον. Φούντωσα με τη σκέψη σου. Φούντωσε όλο μου το είναι. Όλα τα κύτταρα σε υπερδιέγερση. Σε σένα. Πρωί, μεσημέρι, απόβραδο, με ανατολή. Ειδικά με την τελευταία που είχα χρόνια να την περιμένω. Έχει μια μελαγχολία η ανατολή κι ας φέρνει κάτι καινούριο. Εμένα με έκαιγε τι άφησε πίσω της. Μια ακόμη νύχτα, γεμάτη φαντασιώσεις.Εκείνο το διαολάκι, ο νους, με ταρακούνησε λίγο. Πολύ λίγο. Δεν ήθελα να φύγω από εκεί που ήμουν.Ζήτησα εχέγγυα με το όποιο πάθος και φόβο. Απάιτησα αποδείξεις για την ύπαρξή σου. Ότι όλα αυτά που σου χάρισα εκεί μέσα θα μπορούσα να τα δώσω και να τα πάρω, ακουμπώντας σε. Απλά. Μα ήρθαν δικαιολογίες αδικαιολόγητες στα πλήκτρα σου και τρόμαξα... και ξύπνησα. Και μονολόγησα.
-Πού πας, κυρά μου; Και με ποιον; Με 30 φωτογραφίες; Με 2.000 μηνύματα;Πού πας, καψερή; Τόσο ανάγκη το είχες; Τόσο απελπισμένη φάνταζες στα μάτια του;
Και τώρα; Τώρα πιο δυνατό χτυποκάρδι. Ήρθε και η απογοήτευση στην παρέα. Βαριά χέρια και πόδια με βαρίδια. Ετοιμάζω πανοπλία στην καρδιά. Με μια αμφιβολία να βουίζει σαν ενοχλητικό, ζουμερό κουνούπι.Εγώ το ευχαριστώ, σου το χρωστώ. Πρώτη φορά ερωτεύτηκα κάποιον που δεν άγγιξα ποτέ. Δεν μπορώ να γράψω δεν γνώρισα, γιατί νιώθω ότι σε γνώρισα. Ανεπίτρεπτο, θα πουν οι αφελείς. Αυτοί που αγνοούν πως πολλές φορές ερωτευόμαστε τον ίδιο τον έρωτα και όχι το πρόσωπο που τον εκπροσωπεί. Είμαστε οι ανάγκες μας ή καταντήσαμε να είμαστε! Ευελπιστώ οι Ερινύες να μην επισκεφτούν εμένα πρώτη."

Κυψέλη.Ονειρεμένη φυλακή.

Κάθε φορά που επιστρέφεις σε κατακλύζει ο ίδιος φόβος. Όχι ανυπομονησία είναι σε συνδιασμό με φόβο. Και τα δύο πάντως, κάπως απροσδιόριστα συναισθήματα, αναφέροναι και πηγάζουν από τη θέαση της γειτονιάς σου και την κατάσταση στην οποία θα τη συναντήσεις αυτή τη φoρά κάπου τρείς μήνες αργότερα. (τελικά ας το ονομάσουμε τύψεις). Κυψέλη λοιπόν η πιο διαδραστική γειτονιά,  εκείνη που σου προσφέρει χιλιάδες εικόνες προς επεξεργασία σε κάθε βήμα σου,σε κάθε πετάρισμα του βλεφάρου σου. Η γειτονιά που μεγαλώνει τα παιδιά της απο πολύ νωρίς,  μαθαίνοντάς τα μέσα από αυτές τις εικόνες χίλιες λέξεις για ιστορίες ναρκωτικών πορνείας,  δουλείας, εκμετάλλευσης, βίας που άλλωτε τις μετατρέπουν σε "ζωγραφιές" και άλλωτε τις ζούν σαν εφιάλτες χαμένοι στα εκατοντάδες δρομάκια της. Εκείνα τα δρομάκια που κοσμούνται από πανέμορφα νεοκλασσικά από πολλά υποσχόμενα στη πολιτισμική καλλιέργεια θέατρα απο χρωματιστές βουκαμβίλιες, οι οποίες όμως δεν είναι ικανές πλέον να χαρίσουν χαμόγελα στους βιαστικούς περαστικούς που τις αγνοούν αναζητώντας μόνο το μικρό τους διαμέρισμα που λειτουργεί ως καταφύγιο-κρυσφύγετο. Στην διαδρομή αυτή όμως δεν αγνοόυν τους ανήμπορους, άστεγους κάτω από τη βουκαμβίλια. Γιατί η Κυψέλη με τα οπτικά βιώματα, με τα ηχητικά (βουβά πολλές φορές) ουρλιαχτά σε ευαισθητοποιεί σε δευτερόλεπτα δίνοντάς σου το λόγο ύπαρξης πολυάριθμων, συγκεντρωμένων (η μια κυριολεκτικά πάνω στην άλλη) πολυκατοικιών, που δεν είναι άλλος απο τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Λέξεις πολυφορεμένες αταίριαστα αλλά πλέον τρομερά αναγκαίες να χαραχθούν στους κατοίκους τέτοιων περιοχών, αν θέλουν πραγματικά το χρώμα της βουκαμβίλιας να εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά της γειτονιάς και της ψυχής τους.

Aποθέωση Απομυθοποίηση και ένα Τριαντάφυλλο.

Αναφέρομαι σε εκείνη τη στιγμή που βλέπεις ένα μαγευτικά κόκκινο τριαντάφυλλο τοποθετημένα σχεδόν ευλαβικά στο πανέμορφο βαζάκι ανάμεσα στα πρόσωπά σας. Ακριβώς στο σημείο που θα εμποδίσει τόσο αναπάντεχα ευχάριστα την εξέλιξη της ανιαρής εν τέλει συζήτησή σας. Όχι μάλλον αναφέρομαι στην αντίδραση σου όταν μετά από ώρα επιλέγεις να το προσέξεις. Ναι αναφέρομαι ακριβώς σε εκείνη τη τσιρίδα ενθουσιασμού, σε εκείνο το πλατύ χαμόγελο που φωτίζει ξαφνικά το πρόσωπό σου, σε εκείνη την τρελή ανυπομονησία που αισθάνεσαι να σε κυριεύει και σε κάνει να θέλεις να το νιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις ,να το μυρίσεις σαν να μην υπάρχει άλλο όμοιό του,σαν να θέλεις να κλείσεις μέσα σου κάθε στάλα από το άρωμά του, να το ρουφήξεις με όλο σου το είναι. Τελικά αναφέρομαι στην αποθέωση πραγμάτων, καταστάσεων αλλά κυρίως ανθρώπων που γίνεται το ίδιο ξαφνικά, ανεξήγητα και αδικαιολόγητα όπως ακριβώς προκύπτουν και οι αντιδράσεις στη θέαση ενός τριαντάφυλλου, το οποίο στην ιστορία μας τελικά είναι ψεύτικο. Αφού το αγγίξεις λοιπόν καταλήγεις απογοητευμένα αλώβητη από τα πλαστικά αγκάθια να χαζεύεις σαστισμένη το κόκκινο ξεθωριασμένο χρώμα που κάθε άλλο παρά το πάθος και τη φλόγα σου θυμίζει.Και τελικά αναφέρομαι στην απομυθοποίηση, εκείνη που φέρνουν τα πολλά λόγια που ξεθωριάζουν τις πράξεις. Εκείνη που έρχεται από επανηλειμμένη προσπάθεια κοροιδίας του θαυμαστή θεατή με λάθος χειρισμούς και έχοντας ως σκοπό να μετατρέψει το πλαστό σε αληθινό βάφοντάς το κόκκινο ή διαφορετικά πασαλείφοντάς το με λόγια και υποσχέσεις. Εκεί ακριβώς αναφέρομαι.

Όταν ο Έρωτας έγινε Σέξ.

One night stand, φίλοι με προνόμια,fuck buddies, περιστασιακές σχέσεις, εφήμερες εμπειρίες μια ατέλειωτη λίστα σε κάθε δυνατή γλώσσα ικανή να περιγράψει μια φράση, να καλύψει ένα φόβο, να δηλώσει ένα θέλω που σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με τη σαρκική απόλαυση. "Δεν είμαι σε φάση σχέσης" λοιπόν και έτσι αρχίζουν όλα και έτσι τελειώνουν όλα τα υπόλοιπα, τα περιττά, αυτά που δεν χωράνε ούτε σε λέξεις που δεν έχουν μέρος ούτε σε πρόταση,τέτοια όπως είναι τα συναισθήματα .Η ποικιλία των αισθημάτων λοιπόν καταλήγει να εκμηδενίζεται από μια μόνο πρόταση μέσα σε δευτερόλεπτα τόσα όσα σου παίρνει να κουνήσεις συγκαταβατικά το κεφάλι να δεχτείς λογικά το παράλογο και να αποδεχτείς τους όρους που τέθηκαν με πέντε μόλις λέξεις. Τόσα δευτερόλεπτα όσα σου χρειάζονται για να ευχαριστηθείς τη νέα εμπειρία. Τόσα όσα σε κάνουν να νιώσεις την απόλυτη μοναξιά στα απομεινάρια αυτής της εμπειρίας.Τόσα όσα χρειάζεσαι για να σκεφτείς πώς κατέληξε αυτή η φράση και οι άλλοι αναρίθμητοι ορισμοί να εκφράζουν τη στάση και τη νοοτροπία μιας κοινωνίας απέναντι στον έρωτα τη σχέση και το σεξ. 'Ισως όμως στην ίδια κοινωνία να μη χρειάζεσαι χρόνο για τέτοιες σκέψεις οπότε καλή διασκέδαση!

Φαύλος Κύκλος.

Και ξέρεις τι μισώ περισσότερο σε σένα; Την ευκολία με την οποία με κάνεις να χάνω τον εαυτό μου. Το βλέμμα γεμάτο σάστιση στους φίλους,τις ερωτήσεις των περαστικών για το χαμένο χαμόγελο μου το απείκασμα στον καθρέφτη σε μια μορφή θολή, μη αναγνωρίσιμη. Αυτό μισώ. Τον τρόπο που με κάνεις να φαίνομαι δίπλα σου. Και ξέρεις τι φοβάμαι περισσότερο σε εσένα; Την ώρα που αυτό το φαίνεσθαι θα γίνει είναι, την ώρα που το φαίνεσθαι θα ταυτιστεί με κάθε κύτταρό μου και θα μείνω έτσι για πάντα .Και ξέρεις τι μ αρέσει περισσότερο σε εσένα; Οτι δεν σε ένοιαξε και δεν θα σε νοιάξει τίποτα απο αυτά και θα μου δείχνεις την αδιαφορία σου με κάθε λέξη σε κάθε ευκαιρία χωρίς να στερείσαι τα δικαιώματά σου πάνω μου, μέσα μου. Σε αφήνω με ένα τρόπο σαδιστικό να με κυριεύεις χωρίς αντιστάσεις , χωρίς αναστολές και αυτό είναι που μισώ, φοβάμαι και ταυτόχρονα ερωτεύομαι σε εμένα.

petros poulopoulos.