Εναλλαγή ατόμων στη χημεία της ζωής σου.

Τα άτομα αποτελούνται απο δεκάδες πιο μικρά άτομα και αυτά από ακόμη μικρότερα. Αυτό σίγουρα θα σου θυμίσει χημεία, ίσως ελπίζω να σου θυμίσει και κάτι απο τη καθημερινότητά σου γιατί όντως ο κάθε άνθρωπος αποτελείται απο πολλά άλλα άτομα. Είναι ένα σύνολο αγγιγμάτων, τυχαίων και μη, ένα σύνολο βλεμμάτων περαστικων και μη, ένα σύνολο συναισθημάτων έντονων και μη, ένα σύνολο μοιρασμένων στιγμών αξιομνημόνευτο και μη. Το δύσκολο σε αυτή τη θεωρία δεν είναι τα διάφορα πρωτόνια ή νετρόνια που ενδεχομένος να ξέρεις ότι πηγαινοέρχονται εκεί μέσα (σε αφήνω στην κατάλληλη αντιστοιχία να τα ονοματίσεις με βαπτιστικά, απλά σε παρακαλώ βάλε λίγη φαντασία) αλλά να συνηθίσεις την εναλλαγή τους, να εκτιμάς το καθένα ξεχωριστά όπως του αρμόζει για την πολύτιμη βοήθεια που σου προσφέρει να λειτουργείς καθημερινά. Πιο απλά είσαι - εν μέρει - σύνολο στοιχείων ανθρώπων που πέρασαν μάζι σου τη ρουτίνα σου. Αφού το συνειδητοποιήσεις αυτό θα αρχίσεις ίσως να τρομάζεις με την εύκολη εναλλάγη τους, να προβληματίζεσαι με τη ρευστότητα των σχέσεων, ίσως όμως στο τέλος χαμογελάσεις μόλις καταλάβεις πόσο τυχερή στάθηκες, και σίγουρα θα ξεκινήσεις μια διαδικασία, ας την ονομάσω αγώνα επιβίωσης στη ζούγκλα των διάφορων μυαλών, στην οποία θα θέλεις να κάνεις την κάθε στιγμή μοναδική, ξεχωριστή για να σώσεις μέσα σου και εσένα και τον άνθρωπο που τώρα έχεις απέναντί σου και πιστεύεις πως δεν αξίζει να διαγραφεί απο την επιλεκτική λήθη που αυτόματα ο οργανισμός σου μπορεί να προκαλέσει.  Από εδώ και μπρος θα κυνηγάς μια κλειδωμένη θέση στο μυαλό του, στην καρδιά του πιο αγχωτικά απο πριν. Γιατί αποδέχεσαι  πια πως η εναλλαγή των ανθρώπων στη ζωή μας είναι η μόνη σίγουρη, η μόνη απρόβλεπτη, η μόνη ευχάριστη έκληξη αν τη χειριστείς σωστά και δεν την υποσκιάσεις με φόβους προηγούμενης σχέσης. Και αυτόματα μ' αυτή την επίγνωση σου δημιουργείται η ανασφάλεια και η επιθυμία να του γίνεις ξεχωριστή στο δοσμένο χρόνο που έχεις να μείνεις. Έτσι αρχίζει η καθημερινή, πρωτότυπα όμορφη διεκδίκησή του που θα τον πείσει να μείνει μαζί σου αν όχι σωματικά, σίγουρα ψυχικά αφού μες στον τρελό γύρο της εναλλαγής εσύ θα παραμένεις ακλόνητη στο κέντρο του.

Κρυμμένη πίσω από τη μελωδία του.

Η κατάσταση έχει ως εξής. Από μικρή έχεις μάθει να κρύβεσαι. Τότε το ονόμαζες κρυφτό. Ήταν το αγαπημένο σου παχνίδι. Λάτρευες την αδρεναλίνη που σου προσέφερε, τις σκανταλιές που σου επιτρεπόταν να κάνεις, την εφευρετικότητα σου στις κρυψώνες, και κυρίως λάτρευες το άτακτο γεμάτο ζωντάνια βλέμμα που αντανακλούσε στα μάτια όλων των παικτών. Έπειτα μεγάλωσες αλλά συνέχιζες να κρύβεσαι πότε πίσω από λέξεις, πότε πίσω από αγγίγματα, πότε πίσω από ψέματα, αύτο ήταν το χειρότερό σου γιατί αυτήν την κρυψώνα στην επέβαλλαν. Αυτή η κρυψώνα δεν σου άφηνε χώρο για καμία δημιουργική εφεύρεση. Και πότε πίσω απο συναισθήματα. Με κάθε καινούρια κρυψώνα ένιωθες πάλι την αδρεναλίνη, τη σκανταλιά, την αταξία του αγαπημένου σου παιχνιδιού γ αυτό και απογοητευόσουν κάθε φορά που έπρεπε να τη προδόσεις. Όλα αυτά τα χαιρόσουν γιατί ακόμη δεν είχες ανακαλύψει τίποτα πραγματικά ξεχωριστό. Ώσπου σε ένα βράδυ μια μελωδία σε έκλεισε μαζί του σε ένα κουτάκι του μυαλού σου κλειδωμένο από πλημμύρα συναισθημάτων. Αυτός έπιασε τη κιθάρα του. Αυτός έβγαζε μελωδία, νότες, στίχους και φωτιά από τα μάτια του. Εσύ εκεί προσπαθούσες να κρυφτείς. Δεν άντεχες την ένταση της στιγμής. Έψαχνες κρυψώνα στη μελωδία του, πίσω απο τις λέξεις έψαχνες απελπισμένα να βρείς ποιές ταιριάζουν σε εσένα να τις πάρεις μαζί σου. Κλείνεις τα μάτια στον αγαπημένο σου στίχο, δεν ήταν αγαπημένος από πριν τώρα έγινε που τραγουδήθηκε απο αυτά τα χείλη, και όλα σου τα κύτταρα νιώθουν την ένταση της μουσικής του. Αποφασιστικά τα ανοίγεις. Είσαι σίγουρη πως πλέον για το υπόλοιπο βράδυ έχεις βρει το καταφύγιο σου. Αφήνει τη κιθάρα. Χώνεσαι στην αγκαλιά του. Τώρα πια το κρυφτό, σου φαίνεται τόσο βαρετό.