Ο Ερωτας σαν μια κουπα καφε.

Δοκιμασε να αρχισεις μια καθημερινοτητα χωρις ερωτα. Θα ειναι εφιαλτικη. Ολα τα ζεις τοσο διαφορετικα οταν εισαι ερωτευμενος με τη ζωη και το πρωινο σου ξυπνημα, με τη καλημερα του γειτονα, με τη σχολη και τη δουλεια σου, με τις ιδεες σου, με εκεινον τον εναν, τον εξιδανικευμενο, που ξυπναει μαζι σου, που σου λεει την πιο ομορφη καλημερα συνοδευοντας σε στη δουλεια η στη σχολη. Με εκεινον, τον εναν που αποτελει πηγη εμπνευσης ολων των ιδεων σου. Ζεις μιση ζωη οταν δεν εισαι ερωτευμενος δηλαδη απολυτα παθιασμενος με κατι. Αυτο το δηλαδη που προηγηθηκε δεν προλαβε να εξηγησει τιποτα, αντιθετως μας θυμησε την πιο πολυσυζητημενη αναπαντητη απορια που αφορα την ουσια αυτης της λεξης. Δηλαδη ο ερωτας τι ειναι;
 Ερωτας λοιπον για μενα ειναι συνηθεια. Και χρησιμοποιω το ειναι και οχι το γινεται. Ο ερωτας εξ αρχης ειναι μια συνηθεια, σαν αυτες τις καλες συνηθειες της καθημερινοτητας σου που ανυπομονεις να ξυπνησεις μονο για να τις μυρισεις, για να τις δεις για να τις θεσεις και να σε θεσουν σε λειτουργια. Ο ερωτας ειναι συνηθεια σαν αυτες τις βλαβερες συνηθειες της καθημερινοτητας σου που σου ξυπνανε, μαζι με εσενα εναν αλλον επιθετικο εαυτο, που ομως αρνεισαι σχεδον μαζοχιστικα να αποχωριστεις. Σαν αυτες τις βλαβερες συνηθειες που αργα αλλα τρομερα επιπονα αρχιζουν να κατσστρεφουν τα σωθηκα σου ακριβως οπως το τσιγαρο, η μια ενεση ηρωινης η μια συναντηση με τον ερωτα σου. Αυτες οι δυο κατηγοριες μαζι ειναι ο ερωτας, το επαναλαμβανομενο καλο και κακο που αρχιζουν να συνυπαρχουν μεσα σου απο τη πρωτη συναντηση των βλεμματων σας. Στη δευτερη, αρχιζει ο εθισμος στο βλεμμα, στη φωνη, στο γελιο, στην ανασα του. Στην τριτη, η αναγκη επαφης σας παρεχεται ως επιτακτικη εντολη απο τον εγκεφαλο. Απο εκει και επειτα οποια ελλειψη του προκαλει σωματικο και ψυχικο πονο και λειτουργει οπως ακριβως μια απεξαρτηση απο εθιστικη συνηθεια. Ο ερωτας δεν μπορει παρα να ειναι συνηθεια. Ειναι μια σειρα απο ψυχοσωματικες συνηθειες στις οποιες καθε φορα εθιζεσαι υπο την προσταγη  διαφορετικων καθε φορα βλεμματων, διαφορετικης καθε φορα χροιας φωνης. Αποκτωντας εναν νεο εθισμο μπορεις να ξεφυγεις απο τον προηγουμενο. Η συνεπεια με την οποια ευλαβικα ακολουθεις την συνηθεια καθε φορα αλλαζει αφου εξαρταται απο την ποιοτητα του υποκειμενου (δτη περιπτωση του ερωτα δεν μιλαμε για αντικειμενα) στο οποιο θα εθιστεις. Μονο αντικαθιστωντας μια συνηθεια της καθημερινοτητας σου με μια αλλη νιωθεις πληρης. Η περιοδος αντικαταστασης ειναι και περιοδος απεξαρτησης. Ο ερωτας ειναι σιγουρα συνηθεια αφου χαρη σε αυτον συνδιαμορφωνεις, συμμορφωνεις, συνδιαζεις τα ηθη δυο ατομων.

Δεν θα μιλησω για εσενα. Ας μιλησω για το καιρο.

Σε αυτο το κειμενο δεν σκοπευω να μιλησω για εσενα. Μου εχω απαγορευσει αλλωστε προ πολλου να σε σκεφτομαι, μαλλον επειδη δεν αξιζει. Ετσι μου λενε. Αλλα τι ειναι αυτο που αξιζει περισσοτερο απο καποιον που εχει τη δυναμη ακομα και απο αποσταση ακομα και εν αγνοια του να χειριζεται τη συναισθηματικη σου κατασταση και τη συμπεριφορα σου ως προς τα νεα, τοσο αδιαφορα ατομα που συναντας; Δεν θα απαντησω γιατι δεν το σκεφτομαι ουτε αυτο, ουτε τις αντιδρασεις σου, ουτε το χαμογελο που με τοσο κοπο εκλεβα, νιωθοντας περηφανη στο τελος, ουτε τιποτα αλλο. Θα σκεφτω και θα μιλησω για ασχετα θεματα, μηδαμινης ουσιας, εχω εξασκηθει το τελευταιο καιρο σ αυτο προσθετοντας πλατυ χαμογελο, βοηθαει τους παντες στα παντα αυτο. Ο καιρος λοιπον τις τελευταιες μερες ειναι αρκετα αστατος. Ποτε λιακαδα, ποτε καταιγιδα. Οι μετεωρολογοι σιγουρα θα εξηγησουν τα αιτια με βαση τις κλιματικες αλλαγες και τη συμπεριφορα μας προς τη φυση. Εγω, πιστευω πως ο καιρος το τελευταιο διαστημα υιοθετει ανθρωπινες συναισθηματικες και ψυχολογικες εναλλαγες στο τροπο που συμπεριφερεται. Νομιζω οτι θελει να ταυτιστει με τις δικες μου καθε φορα που αυτος κλαιει βροχη και εγω δακρυα , καθε φορα που αυτος μοιραζει ηλιαχτιδες και εγω χαμογελα, μπουμπουνιτα και εγω βουβες κραυγες. Ισως και αυτος ξεσπωντας ετσι προσπαθει να φερει πισω το καλοκαιρι του. Ισως να το προτιμα απο τους χειμωνες. Αλλα νομιζω πρεπει να αλλαξω θεμα γιατι ισως ηδη να μιλησα για εσενα. Χρωματα. Ποσο εντυπωση μου κανουν καθε φορα που επιστρεφω σε μια απο τις δυο γειτονιες μου οι χρωματικες αλλαγες που διαπιστωνω απο τους τοιχους των σπιτιων, των μαγαζιων μεχρι και στο φυλλωμα των δεντρων. Αυτη τη φορα ομως μου εκανε εντυπωση το ξεθωριασμα των αλλωτε εντονων χρωματων. Ετσι σκεφτομαι πως και αυτα στην αρχη καποιος τα περιποιηθηκε βαφοντας την επιφανεια με περισσιο ενθουσιασμο, μετα τα αφησε να ξεθωριασουν γυριζοντας το βλεμμα του αλλου. Αυτα παραμενουν ομως εκει, ετσι λιγο μαραζωμενα, αλλα εντελως σιγουρα πως θα επιστρεψει αυτος ο καποιος η ενας αλλος ισως πιο ειδικος, να τους ξαναχαρισει τη ζωντανια τους, την παιχνιδιαρικη διαθεση τους, ετσι ωστε να μπορεσουν να ομορφυνουν καθε γωνια της πολης. Μεχρι τοτε ομως, βλεπεις και εσυ οτι ειναι τοσο ματαιο να προσπαθω να μιλησω η να σκεφτω κατι αλλο;