Η Ελλάδα ήταν μια πανέμορφη κοπέλα, όχι γυναίκα, δεν είχε προλάβει να ωριμάσει, ζουμερή και χαμογελαστή. Το χαμόγελο της ήταν πάντα φωτεινό σαν τον ήλιο, το σώμα της σχημάτιζε λακάκια και χαράδρες όπου ο ιδρώτας έσταζε σαν τον καταράκτη σε βουνοπλαγιά. Την θαύμαζαν όλοι όχι μόνο για τα κάλλη της αλλά και για την ποιότητα που έκρυβε στη μόρφωσή της, και στη πολιτισμική της διαπαιδαγώγηση. Εκείνη όμως, ατίθαση πολύ ήθελε να ξεκινήσει ένα ταξίδι μόνη της, χωρίς να μπει σε καλούπια, χωρίς να χαλάσει τη ζαχαρένια της, χωρίς να φοβηθεί, χωρίς να έχει βασικό προορισμό παρά μόνο βασικό στόχο. Η Ελλάδα ήταν ερωτευμένη. Ερωτευμένη με τον ίδιο της τον εαυτό. Γι' αυτό και δεν είχε καθαρή εικόνα του εαυτού της, έτσι απέφευγε και τους καθρέφτες, δεν άντεχε να αντικρίζει την αλήθεια, μέσα στην οποία υπήρχε δόση αλαζονείας, εγωκεντρισμού, εγωισμού, αχαριστίας, κουτοπονηριάς και τεμπελιάς. Προτιμούσε πάντα την εύκολη λύση στα προβλήματα. Δεν τα αντιμετώπιζε ποτέ. Απλά έτρεχε μακρυά τους. Έτσι και αυτή τη φορά, πήρε ένα σακίδιο στη πλάτη έβαλε μέσα τρεις ελιές δύο ντομάτες, τα υπόλοιπα θα τα έβρισκε χρησιμοποιώντας την ομορφιά της και άρχισε να τρέχει μακρυά από κάθε οικονομικό και συναισθηματικό πρόβλημα που άρχισε να της προκύπτει προσποιούμενη πολύ καλά πως όλα είναι ιδανικά. Σε αυτή της τη φυγή όμως, βρέθηκαν στο δρόμο της άτομα πιο ισχυρά από εκείνη που τυφλωμένα από τη δόξα, την εξουσία και τα χρήματα την έκλεψαν, την βίασαν και τη παράτησαν. Μόνη της, απροστάτευτη δίπλα σε μια απέραντη θάλασσα. Εκείνη δεν έβγαλε ούτε μια κραυγή, δεν έσταξε ούτε ένα δάκρυ. Καθόταν σιωπηλή και ενοχική, αφού όρισε σαν αυτοτιμωρία της την εξορία της εκεί και αφού την έπεισαν πως για το κακό που της συνέβη ήταν εκείνη υπεύθυνη. Και εκείνη σαν τέλος στο ταξίδι της, δέχτηκε το δίκαιο ως αυτό που ορίζει ο ισχυρότερος.
