Μια ανάσα σε μια στάλα.

Bρισκεσαι ξαφνικά στη μέση ενός δρόμου, στη μέση μιας τρομερής καταιγίδας, οι στάλες πληγώνουν σχεδόν κάθε κυτταρρο του κορμιού σου, τα μπουμπουνητά γίνονται η χειρότερη ηχορύπανση, οι αστραπές φωτίζουν για να σου δείξουν το αδιέξοδο στο τέλος του δρόμου και εσύ  στέκεσαι εκεί και απολαμβάνεις το όλο σκηνικό, και μένεις και περιμένεις οι στάλες να πάρουν στη πορεία τους προς  το έδαφος κάθε ίχνος ρίγους που σου έχει προκαλέσει η συνάντηση  σας, και ελπίζεις να βροντήξει πιο δυνατά αυτή τη φορά για να γίνεις ένα με τη φύση για να νιώσει όλο το σύμπαν την υπερένταση και το άγχος που σου δημιουργεί και να ξεσπάσει και αυτό μαζί σου, εσύ απλά να φωνάξεις μπορείς, και η αστραπή αυτό το στολίδι στον ουρανό θα αποσυμβολιστεί στη δική σου πραγματικότητα μέσα από τη λάμψη των ματιών του που λαμπύρισαν  ξαφνικά σε εκείνο  το αδιέξοδο, και αρχίζεις και γελάς αρχίζεις και χορεύεις, και περιμένεις να κάνει και αυτός τα σωστά βήματα προς εσένα δεν σε νοιάζει αν είστε στον ίδιο ρυθμό αν σας παρακινεί η ίδια μελωδία ενδιαφέρεσαι μόνο για το αν θα σε φτάσει πριν τελειώσει η βροχή, του δίνεις τόσο χρόνο μέχρι  να κατσιάσει από τις  στάλες το τριανταφύλλο που σου προσέφερε κάπου κάποτε, χωρίς να σκευτεσαι πως ο χρόνος αυτόματα μεταφέρθηκε στο άπειρο αφού το τριανταφύλλο τρέφεται και πληγώνεται από αυτές τις  στάλες, μένεις να σκευτεσαι αυτό το κάπου κάποτε, γελάς και χορεύεις υπό τον προβολέα των ματιών του.

Με βλέπεις; Γελάω!

Με βλέπεις? Γελάω, στέκομαι ακριβώς μπροστά σου και γελάω. Θα μου  ανταποδώσεις το χαμόγελο μαζί με ένα αινιγματικό ύφος. Θα παραμείνω για λίγο ακόμη σιωπηλή, μόνο έτσι μόνο με λίγο χρόνο ακόμη θα πειστώ ότι αυτό όντως συμβαίνει. Και τώρα είμαι έτοιμη να απαντήσω σε κάθε ερώτηση σου, το γέλιο όμως σε προειδοποιώ θα παραμείνει. Ξεκινά πρώτα εσύ.

-Γιατί γελάς? Ακόμη δεν πρόλαβα να πω κάτι αστείο. Γελάς με εμένα; Είναι για καλό; Θέλω να ξέρω;

-Με εμένα γελάω. Με εμένα και την ευκολοπροσαρμοστικότητα μου.

-Την ποια;  Δεν ξέρω καν αν είναι δόκιμος όρος αυτή η λέξη και περιμένεις να καταλάβω το αστείο και να γελάσουμε μαζί μ αυτό;

-Δεν περιμένω τίποτα. Δεν με νοιάζει καν αν θα καταλάβεις αυτά που θέλω να πω, πλέον με νοιάζει μονο ότι σε κοιτάω και γελάω.

-Μη μου μιλάς έτσι. Δοκίμασε απλά να μου εξηγήσεις τον όρο κλειδί του χαμόγελου σου.

 - Ωραία άκουσε με προσεκτικά γιατί δεν σκοπεύω να αναλωθώ σε επαναλήψεις . Για να καταλάβεις τί εννοώ θέλω να πας το χρόνο αρκετά πίσω, τότε  που ήσουν ξαπλωμένη σε ένα παιδικό κρεβάτι αγκαλιά με έναν  ροζ αρκούδο και κρεμοσουν από τα χείλη αυτουνού που κράταγε το μαγικό βιβλίο. Θέλω να επικεντρωθείς στο βιβλίο. Ήταν το αγαπημένο σου παραμύθι.Θυμήθηκες τί τίτλο είχε;

-ναι ναι ήταν το...

-κρατά το για σένα. Η ανάγνωση του παραμυθιού  ξεκίναγε και μαζί μ αυτό και η φαντασία σου, τα χρώματα γύρω σου ζωντάνευαν, οι αισθήσεις σου βρίσκονταν σε πλήρη επαγριπνηση και η όρεξη σου για ζωή, έρωτα, χoρους, πάθη καθοδηγούνταν σε όλες σου τις ηλικίες από αυτό ακριβώς το παραμύθι είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Όλα αυτά μέχρι να πέσει στα χέρια σου ένα άλλο βιβλίο το θυμάσαι; αυτό με την μετέπειτα ανάλυση του. Αυτό που σου εξηγούσε  πως ο λύκος είναι ο βιαστής, ο πρίγκιπας άφαντος, η κοκκινοσκουφίτσα κόκκινη από το αίμα του κύκλου της, ο έρωτας τους βασιζόταν στο σεξ, η ωραία κοιμωμένη ήταν...

- ώπα,ώπα κάτσε αυτά που λες δεν τα διάβασα σε βιβλίο.

-Γι αυτό γελάω.

-M έχεις μπερδέψει χειρότερα από πριν που απλά προσπαθούσα να αναλύσω τη ρίζα μιας λέξης.

-Γελάω γιατί αυτά δεν τα διαβάζεις ποτέ πουθενά ενώ τα ζεις καθημερινά. Γελάω γιατί ξέφυγα από το παραμύθι με του βατράχους, τους πρίγκιπες, τις αιώνιες αγάπες που προυποθέτουν μια ακαταμάχητη γοητεία το ψέμα και τις υποσχέσεις. Γελάω γιατί έσκασα τη ροζ φούσκα η το ροζ αρκούδο που κρατούσα αγκαλιά και μπορώ τώρα και απολαμβάνω τη ζωή όπως ακριβώς είναι. Γελάω γιατί η εκδοχή της εκτός παραμυθιού, πέρα από την αποθέωση ατόμων και καταστάσεων μ αρέσει πολύ περισσότερο.  Γελάω γιατί περνάω καλά αλλάζοντας καθημερινά, παρατηρώντας τις αλλαγές που πραγματοποιούνται στα θέλω, στο χαρακτήρα, στις επιλογές των ανθρώπων επιβάλλοντας σ αυτά τις  δικές μου προυποθέσεις και κριτήρια  που έχουν απογκυστρωθεί και συνειδητά και ασυνείδητα από κάθε υπολειμμα παραμυθιού είτε αυτό ονομάζεται τρία γουρουνάκια, είτε Ορέστης , Γιώργος , Φίλιππος.

-  Tί λες;

-Εσύ το μόνο που θα δεχτείς ως λόγο είναι ότι γελάω γιατί κάνω όλη αυτή τη συζήτηση με τον καθρέφτη μου, οπότε ασ  το ότι και να σου πω δεν θα καταλάβεις. Άσε με απλά να καθρεφτίζω το χαμόγελό μου. Με βλέπεις; Γελάω.

To Παρίσι πίσω από τους μύθους του.

                                

Και τυχαίνει και βρίσκεσαι ξαφνικά ( μετά απο ένα χρόνο δουλειάς σε πρότζεκτ, κάμποσα σταυρωμένα δάχτυλα, μερικές προσευχές και παρακάλια) στο Παρίσι. Ναι εκεί ακριβώς που αγαπήθηκαν τόσοι και τόσοι πρωταγωνιστές του Γούντυ Άλλεν με φόντο το βροχερό πύργο,τη βροχερή παναγία, το βροχερό λούβρο.

Είσαι πλέον εκεί να ζήσεις το όνειρο για πρώτη φορά .Και το ζεις, αμέσως τη στιγμή που το μάτι σου θα αντικρύσει το στολίδι που εκείνοι αποκαλούν θρασύτατα δρόμο, κτίριο, κάδο. Ζείς το όνειρο γιατί  στο πρώτο βήμα εχείς ερωτευτεί. Αυτό. Ο έρωτας χαρακτηρίζει απόλυτα την εμπειρία του πρώτου ταξιδιού σου σ αυτό το μέρος. Ερωτεύεσαι παθιάσμενα, αλλόγιστα, παράφορα, έντονα κάθε κτίριο, κάθε δρόμο κάθε σοκάκι κάθε περαστικό κάθε στάλα, κάθε μυρωδιά, κάθε γεύση. Δεν χορταίνεις τίποτα και κανέναν. Αποκτάς ψύχωση με όλα και επιδιώκεις να τα ζεις απο την αρχή ξανά και ξανά. Ξεχνάς τους πρωταγωνιστές του Γούντυ και παίρνεις εύκολα το ρόλο τους σε μια πόλη μουσείο. Και εύχεσαι ο χρόνος να σταματήσει τη στιγμή που αγναντεύεις για πολλοστή φορά το Σικουάνα ή έστω  το αψεγάδιαστο ντύσιμο του περαστικού. Και αν τελικά η ευχή σου δεν πιάσει ορκίζεσαι στο θεό αρχιτέκτονα που δημιούργησε το παραμυθένιο κτίριο στα δεξία σου ότι σε ένα χρόνο από τώρα θα επιστρέψεις για να ερωτευθέις το ίδιο τρελά τις στιγμές σου εκεί.

Επειδή λοιπόν εχείς κουραστεί από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις των αντρών αποφασίζεις να τηρείς τις δικές σου ακόμη και ως παραδειγματισμό. Και κάπως έτσι (συν μερικά πρότζεκτ, σταυρωμένα δάχτυλα και προσευχές) καταλήγεις και πάλι στο Παρίσι, έχοντας περάσει και από αλλες δυο τρεις πόλεις αυτής της μυθικής χώρας. Και ξανά με το που φτάσεις ερωτεύεσαι παράφορα, παθιασμένα, έντονα το κάθε τι που συμπληρώνει αυτή την εικόνα. Μόνο που τώρα στο κτίριο που αντίκρυσες διαπίστωσες μια τρομακτικά βαρετή ομοιότητα με όλα τα υπόλοιπα, στο δρόμο που περπάτησες παρατήρησες τους άστεγους και αναρωτήθηκες αν τους είχες προσέξει στις σκηνές φιλιού του Γούντυ, στον περαστικό έψαξες το χαμόγελο και τη ζεστασιά πίσω απο το εκνευριστικά ταιριαστό ντύσιμό του, στο φαγητό αναζήτησες τη ποσότητα, στις μυρωδιές τη φυσικότητα, και ξαφνικά αναζήτησες την Ελλάδα. Έψαξες για τον ανθρωπο που βοηθά τον άστεγο, για τα γκράφιτι στους τοίχους, για το απίστευτα πετυχημένο «φλερτ» απο ατιμέλητους «ελληνάρες», για το «έσκασα από φαγητό ή από γέλια», για τη μυρωδιά λεμονιάς,πορτοκαλιάς, νερατζιάς.

Οι επισκέψεις στο Παρίσι είναι σαν το χρονικό μιάς σχέσης λοιπόν. Στη πρώτη συνάντηση  (είτε με το πρόσωπο ενδιαφέροντος είτε με τη πόλη) ο ενθουσιασμός σου κόβει την ανάσα, θέλεις να κρατήσει η στιγμή για πάντα, την παγώνεις μέσα σου φυλάσσοντάς την σχεδόν ευλαβικά. Στις επόμενες συναντήσεις ωστόσο ανακαλύπτεις τα αρνητικά που συναντάς παντού, τα οποία αρχικά τα δέχεσαι ύστερα φτάνεις στο σημείο να τα αγαπήσεις και αν τα ταιριάξεις με τα δικά σου τα κάνεις ένα με εσένα ( γνωρίζοντας πάντα όμως την ύπαρξή τους) και έτσι αποφασίζεις αν θα μείνεις στη πόλη- σχέση. Άλλωστε ανεξάρτητα με την απόφαση το πισωγύρισμα ή η επιστροφή έστω και για μικρό χρονικό διάστημα θα συμβεί σίγουρα.

Η Ελλάδα παίζει κολοκυθιά.

Κρίση ηθική, πολιτική, οικονομική. Θάνατοι οργανικοί, ψυχικοί. Υποδούλωση σωματική εγκεφαλική. Υποβάθμιση πνεύματος, σώματος. Λέξεις, αυτές που περιγράφουν μια δύσκολη αλλά πάντα αντιμετωπίσιμη  κατάσταση, και κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεσαι εσύ με το φίλο σου, την οικογένειά σου, τον περαστικό να παίζεις. Παίζεις την κολοκυθιά. Παιχνίδι γνωστό από τα πρώτα σου χρόνια, κληρονομημένο από τον παππού σου. Παιχνίδι που κυλά στο αίμα σου και συμμετέχει ολόκληρη η
Ελλάδα σ αυτό. Σκοπός του όπως έχεις ήδη καταλάβει είναι η ανταλλαγή ευθυνών, το μπαλάκι των οποίων δέν φτάνει ποτέ σε εσένα γι αυτό άλλωστε συνεχίζεις να παίζεις. Έτσι, κάθισε στο καναπέ και άρχισε να κατηγορείς κάθε πολιτικό που φοροδιαφεύγει ναι με εκατομμύρια αλλά στην επιστροφή μην επικυρώσεις εισητήριο ναι, γιατί είναι ακριβό, ναι γιατί δεν εχείς χρήματα τώρα, όταν είχες; Συνέχισε να ωρύεσαι για τα ρουσφέτια αλλα πάρε τηλέφωνο το βύσμα που θα φέρει το παιδί σου για στρατό εξώ απο τη πορτά του σπιτιού σου. Αγανάκτησε αν θές με τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις αλλά μετά το πρώτο ραντεβού μη παρείς τηλέφωνο τη κοπέλα στην οποία το έταζες. Άραγε πόσο εκτός παιχνιδιού σου φαίνονται οι αναλογίες αύτες; Ίσως αν έβαζες τον εαυτό σου ως ενεργό παίχτη στη κολοκυθιά θα καταλαβαινές πως αν δεν αλλάξεις άμεσα τις συνήθειες και την ηθική σου στο μικρόκοσμό σου θα καταλήξεις με το που αποκτήσεις όποιο είδος δύναμης και εξουσίας να συμπεριφέρεσαι το ίδιο ασχημά εκμεταλλεύσιμα και ανούσια όπως κάνουν ολοί εκείνοι που ορθώς κατηγορείς. Ξεκίνα την επαναστασή στα μέσα σου. Ίσως φανει και πρακτική διαφορά πιο γρήγορα και αποτελεσματικά απ' όσο φαντάζεσαι!

Θυμάσαι άραγε πώς είναι;

Ξέρεις πώς είναι ξαφνικά ένα πρωί μαζί με το σώμα σου να ξυπνάνε και ξεχασμένες, αραχνιασμένες επιθυμίες σου, θέλω σου; Ξέρεις πώς είναι να ανέχεσαι μια κατάσταση που από συνήθεια ονομάζεις φυσιολογική και να ξεχνάς ότι στη πραγματικότητα την απεχθάνεσαι; Ξέρεις πως είναι να έχεις πειστεί από τις χιλιάδες εικόνες και λέξεις που συλλέγεις από πραγματική και εικονική ζωή πως σ αυτή τη κοινωνία, σ αυτή τη χρονική περίοδο δεν υπάρχει χώρος και χρόνος , ούτε ένα λεπτό ούτε μια γωνιά για συναισθηματισμούς, ρομαντισμούς και άλλες τέτοιες αχρηστευμένες πλέον λέξεις.Ξέρεις πώς είναι όμως να μου θυμίζεις πόσο ανάγκη έχουν τα κύτταρά μου τέτοιες γλυκανάλατες στιγμές; Ξέρεις πώς είναι να αγανακτώ με την ανεκτικότητα που έδειχνα στη ρηχήτητα των ανθρώπων μέχρι να σε γνωρίσω; ή μάλλον μέχρι να με γνωρίσεις- συστήσεις εσύ σε μια αληθινή αγκαλιά, σε αμέτρητα φιλιά που συνοδεύουν την πιο ανθρώπινη καληνύχτα.Μια καληνύχτα που φαντάζει να ξετρύπωσε από άλλη εποχή,μια εποχή την οποία μου έμαθες πως αξίζει να αναζητώ πίσω από κάθε βλέμμα.
Πάρε το χρόνο σου ίσως χρειαστούν και μερικές βαθιές ανάσες, ίσως και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί σε συνδυασμό με το αγαπημένο σου κομμάτι, βοηθήσει στο να ανακαλύψεις τι θα απαιτείς αρχικά από τον εαυτό σου και τι θα αξίζει να εξερευνάς πίσω από κάθε χειραψία.Ψάξε για μια αληθινή καλή νύχτα.Ξέρεις πώς είναι;

O άνθρωπος πίσω από κάθε CEIDA!

Mιλώ για εσένα.Εσένα που εμφανίζεσαι αμίλητος σε κάθε συζήτηση, εσένα που παρατηρείς με την ίδια ανέκφραστη στάση κάθε τι περαστικό, εσένα που υποτιμάς με το βλέμμα κάθε λέξη που αναφέρεται σε ανθρώπινη ψυχολογία, εθελοντισμό, έρωτα.Μιλώ για εσένα.Εσένα που εμφανίζεσαι πάντα με τον υπολογιστή σου, ως μέρος της ζωής σου, ως κομμάτι της δουλειάς σου.Εσένα που ξαφνικά φλυαρείς σε συνομιλίες βασιζόμενες σε μαθηματικό περιεχόμενο, σε ξύλινη γλώσσα και σε λέξεις προγραμματισμού.Μιλώ για εσένα όταν κάθε φορά που απογοητεύομαι από την αποξένωση, την απομόνωση, τις νέες συνήθειες και μόδες των παιδιών που σταδιακά χάνουν τον έλεγχο και την προσωπικότητά τους μπροστά σε μια οθόνη σε κατηγορώ ίσως σε υπερβολικό βαθμό, ίσως άδικα για την υποδούλωσή σου σε αυτά τα μαραφέτια που όλο και τα εμπλουτίζεις με εφαρμογές.Μιλώ για εσένα επειδή φοβάμαι, φοβάμαι για τις στιγμές που σε βλέπω να χάνεις εσύ και εγώ ενώ είμαστε προσκολλημένοι στην οθόνη.Φοβάμαι μήπως το ανέκφραστο βλέμμα εξαπλωθεί σε κάθε παιδικό πρόσωπο.Αλλά μέχρι τότε μιλώ για εσένα για να σε ευχαριστήσω που γεμίζεις μουσικές τις όμορφες στιγμές μου, που προσθέτεις με το δικό σου μηχανισμό ανθρώπους στη ζωή μου, που συμπληρώνεις με γνώσεις την άγνοιά μου.

Έλα να σου ψιθυρίσω ένα μυστικό.

Τελικά απόψε ανακάλυψα το μυστικό και θέλω να το μοιραστώ για να το κάνει ο καθένας δικό του, αρκεί να το φυλάξει καλά, όχι μέσα του, αλλά στη κάθε μικρή λεπτομέρεια που ξεχωρίζει τις συμπεριφορές μας. Κατάργηση κάθε συλλογισμού. Μ' αυτή τη πρόταση μπορώ να εξηγήσω τους όρους του παιχνιδιού που θέτει η ζωή η οποία σου εμφανίζει το ένα απρόβλεπτο συμβάν μετά το άλλο ασχέτως με το προγραμματισμό που λαμβάνει χώρα και χώρο για μήνες, λεπτά, χρόνια μες στον εγκέφαλό σου.Αυτό είναι το μυστικό, απλό.Γι' αυτό μη το σκέφτεσαι παραπάνω πιάσε το μολύβι-ποντίκι και κατέγραψε ασύνδετες (επιφανειακά) λέξεις, ακύρωσε συντακτικά και γραμματικά φαινόμενα με την ίδια ευκολία που η ζωή σου ακυρώνει γρήγορα και παντοτινά άτομα και καταστάσεις, τοποθετώντας στη θέση τους, ακόμη και το επόμενο βράδυ, καινούρια .
Να δες εγώ λέω να κάνω μια αρχή :

Γνωριμία, εκτίμηση ,θαυμασμός, βόλτα , συνομιλία, μήνες  ποτό, κέφια , καφές έρωτας, ενθουσιασμός, συνομιλία, καφές, υπομονή, επιμονή, φιλί  ψέμα, απογοήτευση, συνομιλία, εκμηδένιση, γελοιοποίηση, απομυθοποίηση, απέχθεια, αποστροφή, απορία, απελπισία, ματαιότητα.

Γνωριμία, φιλί, χημεία, σκαλιά, ,μουσική , φιλί, κοπλιμέντο, φιλί , συζήτηση, φιλί, γέλιο, φιλί , άγγιγμα, φιλί, χαμόγελο, φιλί, εκτίμηση, φιλί, σκαλί φιλί, βλέμμα, ραντεβού, επόμενο, βράδυ, ίδιο, σκαλί, παθιασμένο, φιλί, Πάτρα, φιλί, ενθουσιασμός, έρωτας ίσως μένει, διαφορετικά, θυμάσαι, τη στιγμή , στο σκαλί, χαμογελάς.

Να δες εγώ λέω να κάνω και το τέλος, τοποθετώντας ονόματα δίπλα στις λέξεις.Έτσι το μυστικό μου αποκτά και το πρακτικό υπόβαθρο που σε βοήθα να ξεδιαλύνεις ποιες λέξεις θα χρησιμοποιείς, ποια άτομα θα κρατάς, ποιους συλλογισμούς θα καταργείς και σε ποια απρόβλεπτα όμορφα σκηνικά θα ελπίζεις.

Να δες εγώ σου δίνω το μολύβι.

Πιστεύεις στον έρωτα με τη πρώτη ματιά - μυρωδιά;

Και αποκτούν λόγο ύπαρξης και αυτές οι καλοκαιρινές διακοπές που κάπου εκεί γύρω στη σαπίλα της αχαριστίας του αυγούστου χάνουν παράδοξα το νόημά τους από τον επικείμενο σεπτέμβρη και την ανυπομονησία για τα καινούρια δεδομένα που στο μυάλο σου περιορίζονται σε έρωτες, χουχουλιάσματα, ταξίδια άλλα τόσα ξίδια και μερικά εποικοδομητικά πρωινά ξυπνήματα.Και αποκτούν λόγο ύπαρξης και αυτές οι καλοκαιρινές συζητήσεις, της ίδιας πάνω κάτω περιόδου, στις οποίες θέτεις τις απόλυτες θέσεις σου για την ανυπαρξία κάθε είδους κεραυνοβόλου έρωτα ο οποίος ύπουλα σε ξεμπροστιάζει χτυπώντας σε με βέλη ακριβώς τη στιγμή που βγαίνει από το στόμα σου η πρόταση "δεν μπορεί να υπάρξει", ακριβώς τη στιγμή που τα μάτια σου τον εντοπίζουν και ακριβώς τη στιγμή που τα αυτιά σου μαγνητίζουν κάθε ανάσα, λέξη, κραυγή του, που πρώτα ακούγεται στη παρέα του έπειτα στη δίκη σου και καταλήγει (κυρίως αναφερόμενη στην ανάσα) στην πλάτη σου.Και κάπως έτσι αποκτά νόημα το αυγουστιάτικο γέλιο σου, το αυγουστιάτικο ξενύχτι σου, η αυγουστιάτικη τρέλα σου και η επίσης αυγουστιάτικη όρεξη σου για εικοσιτετράωρες ερωτοτροπίες με τον κύριο κεραυνοβόλο.Και κάπως έτσι όμως ταυτόχρονα  αποκτά ακόμη περισσότερο νόημα η προαναφερθείσα ανυπομονησία του σεπτεμβρίου όπου τελικά ο μεταμφιεσμένος (σε έρωτα και δε με τη πρώτη ματιά ή και  μυρωδιά) καλοκαιρινός ενθουσιασμός αποχωρεί σαφώς και όχι τόσο θεαματικά όσο εισχώρησε μέσα σου με κάθε σαρκικό και πλατωνικό τρόπο.Και κάπως έτσι αποκτά ξανά νόημα η άρνησή στην ύπαρξη κεραυνοβόλου έρωτα δηλώνοντάς την παρ όλα αυτά εκ του ασφαλούς σε ένα δωμάτιο που ολές οι "επίφοβες ματιές και μυρωδιές" προκύπτουν από μια οθόνη.

Κεραυνοβόλος έρωτας αυγούστου - ανυπομονησία σεπτεμβρίου = 1-1

στο πρώτο βλέμμα σταματάς, στη πρώτη ανάσα ξεκινάς.

Πλησίασε θέλω να παίξουμε....cap ou pas cap?

Έλα πλησίασε θέλω να παίξουμε.Για αρχή θα σου ζητήσω να σταματήσεις να ψάχνεις.Έφτασε πάλι τέσσερις η ώρα το βράδυ και εσύ συνεχίζεις να ψάχνεις, τη σωστή λέξη, τη σωστή στιγμή, τη πιθανή απάντηση, το έβδομο ενδεχόμενο, τον κατάλληλο τρόπο.Θέλω να σβήσεις το μόνιμα λανθασμένα τοποθετημένο ερωτηματικό απο το μυαλό σου, απο τις κινήσεις σου, ακόμη και απο την αυτοπεποίθησή σου.Να βλέπεις; πολυ καλύτερα έτσι.Τώρα τοποθέτησέ το στο τέλος της σωστής, αυτή τη φορά, ερωτηματικής πρότασης που συγκροτείται ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις: τολμάς ή δέν τολμάς;και ασε το εκεί εκεί ακριβώς ανήκει και αυτό και η πορεία κάθε αναζητησής σου στο παιχνίδι.Τολμάς ή δεν τολμάς να διεκδικήσεις και να πολιορκηθείς, να εκτεθείς, να αφεθείς, να ενθουσιαστείς και την ιδιά στιγμή άραγε τολμάς να απογοητευτείς;Άν απαντήσεις θετικά στα παραπάνω δεν θα με χρειαστείς για περαιτέρω οδηγίες γιατί δεν θα υπάρχουν άλλοι κανόνες στο πιο διασκεδαστικό παιχνίδι που μόλις τόλμησες να παίξεις ακολουθώντας τα πραγματικά θέλω σου και τα αυθόρμητα συναισθήματά σου.Αν απαντήσεις αρνητικά  όμως σημαίνει πως δεν έχεις κατανοήσει τους κανόνες μιας ευρύτερης κατηγορίας παιχνιδιού την οποία εσύ την ονομάζεις ζωή και εσύ επιλέγεις να την παίξεις με περιττά αδικαιολόγητα πειθαρχημένα στους μίζερους εγωιστικούς κανόνες πιόνια!Εγω να ξερείς για αρχή περιμένω την απάντηση σου.Τελικά θα έρθεις να παίξουμε;

Σύννεφο, πτώση, σύννεφο. (Ξαφνικά)

Ξαφνικά.
Ξαφνικά έρχεται κάποιος στη ζωή σου.Ξαφνικά όλα αλλάζουν και η πιο μικρή κίνηση μες στη μέρα αποκτά νόημα ύπαρξης.Ξαφνικά αρχίζεις να γελάς χωρίς λόγο ή μάλλον ξαφνικά απέκτησες έναν μόνιμο λόγο για να γελάς.Ξαφνικά αποκτάς ενέργεια και όρεξη να κάνεις ό,τι προλαβαίνεις και δεν προλαβαίνεις μέσα σε εικοσιτέσσερεις ώρες οι οποίες ξαφνικά σου φαίνονται τόσο λίγες.Ξαφνικά βγαίνεις στους δρόμους τραγουδώντας και χορεύοντας τόσο έντονα σαν να μη βρίσκεται κανείς δίπλα σου ή σαν να μη σε νοιάζει με το πόσοι ξαφνικά επικεντρώνονται σε σένα.
Ξαφνικά φεύγει αυτός ο κάποιος απο τη ζωή σου.Ξαφνικά όλα αλλάζουν και η πιο μικρή κίνηση μες στη μέρα δεν φαίνεται να έχει κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης.Ξαφνικά κλαις χωρίς λόγο ή μάλλον ξαφνικά απέκτησες έναν μόνιμο λόγο για να κλαις.Ξαφνικά θέλεις να βυθιστείς στον καναπέ και να μη κάνεις τίποτα άλλο απο το να μετράς λεπτά του εικοσιτετραώρου που ξαφνικά σου φαίνονται τόσα πολλά.Ξαφνικά βγαίνεις σιγοτραγουδώντας διαστακτικά στο μπαλκόνι και νοιάζεσαι μόνο για το πόσοι επικεντρώνονται στο τραγούδι σου γιατί δεν έχεις πλέον κάτι σημαντικότερο να σκευτείς.Ξαφνικά αρχίζεις και γράφεις αυτό καθώς ξαφνικά συνειδητοποιείς πως πλέον δεν έχει κανένα νόημα μέχρι που το ίδιο απροσδόκητα ξαφνικα θα ξανα αρχίσεις να ζεις αυτά που γράφεις απο την αρχή.Έτσι ξαφνικά.Θα ζεις τον ενθουσιασμό και την απογοήτευση ξανά και ξανά έτσι ξαφνικά.

Χαμένες στη στιγμή,στιγμές.

Στιγμές εδώ εκεί και εκεί πεταμένες άτσαλα, μοιρασμένες σε πολυάριθμα δωμάτια της καθημερινότητας, κρυμμένες πίσω από βλέμματα, χαμόγελα, συζητήσεις ατόμων γνωστών, αγνώστων αλλά κυρίως περαστικών, από τη ζωή σου,από τη κλεμμένη στιγμή σου.Χιλιάδες αγγίγματα , χιλίαδες νοήματα ,χιλιάδες ανακατεμένες λέξεις., άλλες τόσες άναρθρες κραυγές όσες και οι στιγμές αυτές που αφήνεις αδιάφορα και ανεπεξέργαστα να περνάνε μπροστά από τα αισθητήρια όργανα σου.Και εσύ εκεί στέκεσαι αναίσθητα στο κέντρο του πλήθους ανήμπορος να αποδόσεις την πρέπουσα αξία σε στιγμές ακόμη και δευτερολέπτων που δομούν την καθημερινότητά σου και την διαβάθμιση των συναισθημάτων σου.Στιγμές καθοριστικές,  τόσο συνειδητά και άλλο τόσο ασυνείδητα , για  την πορεία όλων  των  βαθυστόχαστων κατά τα άλλα θέματων που παίρνουν τη θέση και την αξία τους στη ζωή σου.Στιγμές ονείρου που πραγματοποιούνται μέσα από τη σινεμαδιάρικη κουβέντα με τον διπλανό σου στα κτέλ, στιγμές ξεγνοιασιάς που σου προσφέρει το χαμόγελο του δίχρονου παιδιού που μόλις προσπέρασες στα δεξία σου,στιγμές συμπόνιας στην ανταλλαγή βλεμμάτων με τον άστεγο, στιγμές ερωτικής έλξης στο άγγιγμα του χεριού σου από τον άγνωστο που προσφέρθηκε να σου πιάσει τα πεσμένα κλειδιά, στιγμές θαυμασμού του εαυτού σου στο τζάμι του παρκαρισμένου αυτοκινήτου.Το ένα εικοσιτετράωρο μετά το άλλο γεμάτο στιγμές, στιγμές που δεν αντέχουν να καθίστανται άλλο πια αδιάφορες, στιγμές που γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο έντονες στη προσπάθειά τους να μη λησμονηθούνε.Στιγμές που απαιτούν την πρέπουσα προσοχή και την ανάλογη φροντίδα σε νου και σώμα, εκείνη που πρέπει να αρχιζεις να δίνεις αν όντως θες να πασπαλίσεις με πάθος και ένταση τις συνήθειες σου.

Συγνώμη,πατάς την πανοπλία μου.

Διαβάζεις ένα βράδυ σε ένα τοίχο, σε ένα περιοδικό , στο μήνυμα του πιο ακατάλληλου προσώπου για να ξεστομίσει κάτι τέτοιο (αλλά του πιο κατάλληλου στις μικρές και περιεκτικές φράσεις που περιορίζονται στο "σε θέλω") ότι για την συναισθηματική προστασία είσαι εσύ ο ίδιος ο αποκλειστικός υπεύθυνος.Και τελικά το διαβαζείς αναγνωρίζοντας  τον συμβουλευτικό τόνο στη πρόταση και τσαντίζεσαι.Και φωνάζεις μπροστά στην οθόνη πως δεν τον χρειάζεσαι για τέτοιου είδους υποδείξεις. Και περιμένεις απάντηση για να συνεχιστεί ο καυγάς αλλα η οθόνη παραμένει άψυχη και άλαλη.Αφού δεχτείς να επεξεργαστείς τη συμβουλή του,μιας και είναι το μόνο που σου μείνε, αναζητάς τη πανοπλία και τα πυρομαχικά σου.Ξαφνικά βρίσκεις την απομυθοποιήση η οποία εύχεσαι να βοηθήσει αρκεί να γίνει με πραγματικά στοιχεία στον κατάλληλο βαθμό.Έπειτα, κρατάς την αναγκαία απόσταση ασφαλείας απο λόγια, υποσχέσεις, χαριτωμενιές και αλλα τέτοια παιχνιδιαρίσματα.Αυτό έχει ως συνέπεια να απομακρύνεσαι τόσο και να απομυθοποιείς άλλο τόσο σε σημείο που όλα  πλέον να σου φαίνονται  ανώφελα, ανούσια και ψεύτικα.Και εκείνο είναι το σημείο που αρχίζεις και πανηγυρίζεις.Πανηγυρίζεις που με τη σώστη πανοπλία κατάφερες να εκμηδενίσεις μέσα σου και εκείνον και ό,τι σε έκανε να νιώθεις, την κάθε ποικιλία συναισθημάτων.Και τώρα είσαι ελεύθερη.Ελεύθερη να αντιμετωπίσεις με έναν πρωτόγνωρο κυνισμό κάθε επόμενο λόγο, επόμενη ελπίδα, επόμενη προσδοκία. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ,(τα όρια του κυνισμόυ), που αποφασίζεις για ακόμη μια φορά όχι μόνο να αφήσεις απροστάτευτο τον συναισθηματικό σου κόσμο αλλά να τον σπρώξεις ακόμη πιο βαθιά κλείνοντας τα μάτια στα προηγούμενα και δίνοντας διπλάσια βαρύτητα αυτη τη φορά στα λόγια εκείνου που τελικά κρατάει τη πανοπλία σου.Και έτσι ξανά, ενθουσιάζεσαι με το ίδιο άτομο με την ίδια αναμενόμενα προβλέψιμη συμπεριφορά, με τα ίδια τετριμμένα λόγια χώρις όμως να παραπονιέσαι, χωρίς να ψάχνεις για πανοπλίες ούτε καν για ασπίδα.Σου αρκεί να περιπλανιέσαι μεταξύ της κυκλοθυμίας των συναισθημάτων.Αυτό.Αρκεί

να νιώθεις ζωντανός.
Συναισθηματισμός - Κυνισμός = 100-0.

Απόσπασμα Δημήτρης Αθηνάκης To Bήμα

http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=511633


Χαιρετηθήκαμε, «Τι κάνεις;», «Καιρό έχουμε να τα πούμε», «Πώς πάει η δουλειά;», «Σε θέλω». (Τι; Ε, σιγά που σοκάρεστε. Είναι απλό. Υστερα από δύο ώρες στην Εφορία, μιάμιση ώρα στο Επιμελητήριο και 45 λεπτά στο κομμωτήριο, μπορείς να πεις τα πάντα. Ομως η στιγμή δεν ήταν η σωστή. Κι εγώ ήμουν ο κατάλληλος άνθρωπος την πιο ακατάλληλη στιγμή.)
Λοιπόν, ώσπου να φτάσουμε στον 14ο – ήμασταν στον έκτο όταν ξεστόμισα το ανείπωτο –, φιλιόμασταν με μανία. «Σε θέλω». Κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Και ξέρετε γιατί; Γιατί έχει μέσα της τον πιο αληθινό χρόνο της γλώσσας, όποιας γλώσσας: τον ενεστώτα. Οι σωστές εξομολογήσεις γίνονται σε χρόνο ενεστώτα. «Σε θέλω». Οι υποσχέσεις («Θα σε θέλω για πάντα / για τόσο / για όσο») αμέσως γίνονται αόριστος· σημαίνουν κάτι για τη μια στιγμή· αν είναι η κατάλληλη, κανείς δεν ξέρει· Ας είναι.
Φιλιόμασταν με μανία. Μάλιστα.
Οταν άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ φτάνοντας, κανείς δεν ήξερε ότι αυτό θα μας έπαιρνε χρόνο ώσπου να ξανασυμβεί. Και μας πήρε· μας πήρε πολύ χρόνο, πολλά μηνύματα (τις πιο ακατάλληλες στιγμές), πολλά τηλεφωνήματα και πολλά «Πρέπει να σου εξηγήσω». Τις αγαπώ τις εξηγήσεις (ανήκω στη σωρεία των υπεραναλυτικών), αλλά «Σε θέλω»· τι διάολο να τις κάνω τις εξηγήσεις;
«Σε θέλω». «Σε θέλω». Και θέλει κανείς, γιατί μπορεί· αλλά είναι, δυστυχώς, άσχημο να μη σ’ αφήνουν. Εγωισμοί· μάλιστα. Μη κατανόηση· σαφώς. Πνιγηρές συμπεριφορές· βεβαίως. Δεν τ’ αρνούμαι όλα αυτά· τα ξέρω και μου τα προσάπτω ευθαρσώς και ενδιαθέτως. Και τους χωρισμούς τούς καταλαβαίνω, και τον εργασιακό Μεσαίωνα, και τα πάθη, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και την ασχήμια που μας κατακλύζει την καταλαβαίνω· ναι, την καταλαβαίνω και την ασχήμια· αντιλαμβάνομαι και το «πότε;» που απαντάται, σε πολλές περιπτώσεις, με ένα «ποτέ».
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς γίνεται να είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος την πιο ακατάλληλη στιγμή. Δεν το βλέπω ως αδικία της ζωής και λοιπές ιστορίες για Ζουλού και φίδια. Εξάλλου, τους απεχθάνομαι αυτούς που νομίζουν ότι η ζωή τούς χρωστάει. Συνήθως, κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν· συνήθως. Ας είναι.
Ξαναβρεθήκαμε ύστερα από μήνες· στο ασανσέρ πάλι. «Τι κάνεις;», «Καιρό έχουμε να τα πούμε», «Πώς πάει η δουλειά;», «Σε...». Οχι, αυτή τη φορά το κατάπια· κανείς δεν ήταν έτοιμος· ούτε η στιγμή ούτε εγώ.
Να ξαναφιληθούμε με μανία· θα σ’ το χαρίσω, να το ξέρεις, όταν έρθει η ώρα, υποσχέθηκα. 

Παράλογη λογική στα (σε) θέλω της ημέρας.

Και να ξυπνάω και να μην είναι πρωί και να σε θέλω. Και να θέλω απελπισμένα καφέ αλλα να θέλω εσένα πιο πολύ. Και να βρέχει και να θέλω να χορέψω στη βροχή αλλα να κάθομαι να απολαμβάνω εσένα να το κάνεις. Και να θέλω να διαβάσω αλλα να μη μπορώ γιατι σε θέλω.Και να νιώθω οτι θα καταρρεύσω απο τη πείνα αλλα να θέλω να γευτώ μόνο εσένα..Και να θέλω να ξεχαστώ αλλάζοντας κανάλια στη τηλεόραση αλλα να θέλω περισσότερο να ξεχνιέμαι με τις ώρες στην αγκαλιά σου. Και να θέλω να ανταποδώσω το γεμάτο νάζι χαμόγελο στον περαστικό αλλα να κρατάω όλα μου τα χαμόγελα για σένα. Και να θέλω να κλείσω τα μάτια για να νυχτώσει στο δευτερόλεπτο που το βλέφαρο ανοιγοκλείνει γιατι θέλω να με ζεσταίνει κάθε βράδυ η ένταση των φλεγόμενων σωμάτων μας. Και να μη παραπονιέμαι για τον καιρό γιατι θέλω και αυτός να εκρήγνυται μαζί μας αφήνοντας το πάθος να κατακλύσει τα πάντα στο ξέσπασμά του. Και να θέλω να πραγματοποιήσω καθε μέρα όλα αυτά τα θέλω μου αλλα τελικά να μη το κάνω.Ίσως δεν ξέρω πόσο τα θέλω...  (http://www.youtube.com/watch?v=1QGWlWlpmXo)

Aπόσπασμα απο το "σε ονόμασα έρωτα". protagon, Άννα Κουρουπού

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=23428


"Δεν έχω ανάμνηση απο σένα. Δεν μου έδωσες. Δεν πρόλαβες, δεν ήθελες. Μόνο εικόνα και συναίσθημα. Ενα μελωμένο χαμόγελο να τρυπώνει συνέχεια, παντού. Λέξεις, πολλές λέξεις, σκέψεις ολόκληρες, όμορφα τοποθετημένες. Για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον μου. Να γλιστρήσει το βλέμμα από το γέλιο και να πιάσει το νόημά τους. Σιγοτραγουδώ μουσικές που μου γνώρισες, που δεν ήξερα. Όλα τέλεια μελετημένα. Γάμησες το μυαλό μου. Εκεί ήξερες πως θα γίνει το παιγνίδι. Με είχες ψάξει καλά.
 Έπεισα σχεδόν με το ζόρι τον εαυτό μου, ότι κοιτούν εμένα. Αδιαφορούσα ή το έκανα με πολύ πειστικότητα, για τα κομμένα πρόσωπα δίπλα σου στις φωτογραφίες. Ένα χέρι ξερό έβλεπα στους ώμους σου. Μα ποιος δίνει σημασία σε ένα κομμένο χέρι όταν έχει μπροστά μου καφετιά θάλασσα!
Με ό,τι και αν περνούσα τον χρόνο μου κάθε βράδυ, έγινε χρέος μου να σου πω μια καληνύχτα πριν κοιμηθείς. Μια συντροφιά να στείλω στα όνειρά σου. Οχι Ερινύες ακόμη. Αυτές θα τις άφηνα για το τέλος.
Να με δεις στον ύπνο σου. Έγινε ανάγκη μου. Σε ονόμασα Έρωτα. Έχουν σημασία οι λέξεις όσον αφορά την παλίρροια στην καρδιά; Σημασία έχει ότι ήσουν εκεί. Σε μια οθόνη. Όποτε είχα ανάγκη να καλύψω την ανασφάλειά μου, την ψυχική μου αναζήτηση, τη βάρκα που έχωνα τις ελπίδες μου. Φευ! Περίμενες την καληνύχτα μου. Το φιλί μου, το χτυποκάρδι μου. Δεν σε πρόδωσα ούτε ένα βράδυ. Ακόμη και στις 6 τα ξημερώματα σου τα έστελνα.Έβαζα με τη φαντασία μου ένα περιστέρι να έρχεται στο χέρι μου. Λευκό, φυσικά. Του έβαλα ένα μικροσκοπικό φακελάκι στο ράμφος του, όχι απαραίτητα ροζ. Ούτε καλλιγραφικά γράμματα. Άνοιγες ανυπόμονα το παράθυρο κι ας κρύωνες, όπως μου είπες, χάιδευες το περιστέρι για τον κόπο του και άνοιγες ευλαβικά σχεδόν τον μικρό φάκελο. Στο χρώμα του καφέ ήταν κι αυτός. Ανατρίχιασες απ' το έντονο φιλι, φούσκωσες από χαρά και περηφάνια. Ίσως φούσκωσες και πιο κάτω. Νέο παιδί είσαι, άλλωστε. Έτσι μου είπες, τουλάχιστον. Φούντωσα με τη σκέψη σου. Φούντωσε όλο μου το είναι. Όλα τα κύτταρα σε υπερδιέγερση. Σε σένα. Πρωί, μεσημέρι, απόβραδο, με ανατολή. Ειδικά με την τελευταία που είχα χρόνια να την περιμένω. Έχει μια μελαγχολία η ανατολή κι ας φέρνει κάτι καινούριο. Εμένα με έκαιγε τι άφησε πίσω της. Μια ακόμη νύχτα, γεμάτη φαντασιώσεις.Εκείνο το διαολάκι, ο νους, με ταρακούνησε λίγο. Πολύ λίγο. Δεν ήθελα να φύγω από εκεί που ήμουν.Ζήτησα εχέγγυα με το όποιο πάθος και φόβο. Απάιτησα αποδείξεις για την ύπαρξή σου. Ότι όλα αυτά που σου χάρισα εκεί μέσα θα μπορούσα να τα δώσω και να τα πάρω, ακουμπώντας σε. Απλά. Μα ήρθαν δικαιολογίες αδικαιολόγητες στα πλήκτρα σου και τρόμαξα... και ξύπνησα. Και μονολόγησα.
-Πού πας, κυρά μου; Και με ποιον; Με 30 φωτογραφίες; Με 2.000 μηνύματα;Πού πας, καψερή; Τόσο ανάγκη το είχες; Τόσο απελπισμένη φάνταζες στα μάτια του;
Και τώρα; Τώρα πιο δυνατό χτυποκάρδι. Ήρθε και η απογοήτευση στην παρέα. Βαριά χέρια και πόδια με βαρίδια. Ετοιμάζω πανοπλία στην καρδιά. Με μια αμφιβολία να βουίζει σαν ενοχλητικό, ζουμερό κουνούπι.Εγώ το ευχαριστώ, σου το χρωστώ. Πρώτη φορά ερωτεύτηκα κάποιον που δεν άγγιξα ποτέ. Δεν μπορώ να γράψω δεν γνώρισα, γιατί νιώθω ότι σε γνώρισα. Ανεπίτρεπτο, θα πουν οι αφελείς. Αυτοί που αγνοούν πως πολλές φορές ερωτευόμαστε τον ίδιο τον έρωτα και όχι το πρόσωπο που τον εκπροσωπεί. Είμαστε οι ανάγκες μας ή καταντήσαμε να είμαστε! Ευελπιστώ οι Ερινύες να μην επισκεφτούν εμένα πρώτη."

Κυψέλη.Ονειρεμένη φυλακή.

Κάθε φορά που επιστρέφεις σε κατακλύζει ο ίδιος φόβος. Όχι ανυπομονησία είναι σε συνδιασμό με φόβο. Και τα δύο πάντως, κάπως απροσδιόριστα συναισθήματα, αναφέροναι και πηγάζουν από τη θέαση της γειτονιάς σου και την κατάσταση στην οποία θα τη συναντήσεις αυτή τη φoρά κάπου τρείς μήνες αργότερα. (τελικά ας το ονομάσουμε τύψεις). Κυψέλη λοιπόν η πιο διαδραστική γειτονιά,  εκείνη που σου προσφέρει χιλιάδες εικόνες προς επεξεργασία σε κάθε βήμα σου,σε κάθε πετάρισμα του βλεφάρου σου. Η γειτονιά που μεγαλώνει τα παιδιά της απο πολύ νωρίς,  μαθαίνοντάς τα μέσα από αυτές τις εικόνες χίλιες λέξεις για ιστορίες ναρκωτικών πορνείας,  δουλείας, εκμετάλλευσης, βίας που άλλωτε τις μετατρέπουν σε "ζωγραφιές" και άλλωτε τις ζούν σαν εφιάλτες χαμένοι στα εκατοντάδες δρομάκια της. Εκείνα τα δρομάκια που κοσμούνται από πανέμορφα νεοκλασσικά από πολλά υποσχόμενα στη πολιτισμική καλλιέργεια θέατρα απο χρωματιστές βουκαμβίλιες, οι οποίες όμως δεν είναι ικανές πλέον να χαρίσουν χαμόγελα στους βιαστικούς περαστικούς που τις αγνοούν αναζητώντας μόνο το μικρό τους διαμέρισμα που λειτουργεί ως καταφύγιο-κρυσφύγετο. Στην διαδρομή αυτή όμως δεν αγνοόυν τους ανήμπορους, άστεγους κάτω από τη βουκαμβίλια. Γιατί η Κυψέλη με τα οπτικά βιώματα, με τα ηχητικά (βουβά πολλές φορές) ουρλιαχτά σε ευαισθητοποιεί σε δευτερόλεπτα δίνοντάς σου το λόγο ύπαρξης πολυάριθμων, συγκεντρωμένων (η μια κυριολεκτικά πάνω στην άλλη) πολυκατοικιών, που δεν είναι άλλος απο τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Λέξεις πολυφορεμένες αταίριαστα αλλά πλέον τρομερά αναγκαίες να χαραχθούν στους κατοίκους τέτοιων περιοχών, αν θέλουν πραγματικά το χρώμα της βουκαμβίλιας να εξαπλωθεί σε κάθε γωνιά της γειτονιάς και της ψυχής τους.

Aποθέωση Απομυθοποίηση και ένα Τριαντάφυλλο.

Αναφέρομαι σε εκείνη τη στιγμή που βλέπεις ένα μαγευτικά κόκκινο τριαντάφυλλο τοποθετημένα σχεδόν ευλαβικά στο πανέμορφο βαζάκι ανάμεσα στα πρόσωπά σας. Ακριβώς στο σημείο που θα εμποδίσει τόσο αναπάντεχα ευχάριστα την εξέλιξη της ανιαρής εν τέλει συζήτησή σας. Όχι μάλλον αναφέρομαι στην αντίδραση σου όταν μετά από ώρα επιλέγεις να το προσέξεις. Ναι αναφέρομαι ακριβώς σε εκείνη τη τσιρίδα ενθουσιασμού, σε εκείνο το πλατύ χαμόγελο που φωτίζει ξαφνικά το πρόσωπό σου, σε εκείνη την τρελή ανυπομονησία που αισθάνεσαι να σε κυριεύει και σε κάνει να θέλεις να το νιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις ,να το μυρίσεις σαν να μην υπάρχει άλλο όμοιό του,σαν να θέλεις να κλείσεις μέσα σου κάθε στάλα από το άρωμά του, να το ρουφήξεις με όλο σου το είναι. Τελικά αναφέρομαι στην αποθέωση πραγμάτων, καταστάσεων αλλά κυρίως ανθρώπων που γίνεται το ίδιο ξαφνικά, ανεξήγητα και αδικαιολόγητα όπως ακριβώς προκύπτουν και οι αντιδράσεις στη θέαση ενός τριαντάφυλλου, το οποίο στην ιστορία μας τελικά είναι ψεύτικο. Αφού το αγγίξεις λοιπόν καταλήγεις απογοητευμένα αλώβητη από τα πλαστικά αγκάθια να χαζεύεις σαστισμένη το κόκκινο ξεθωριασμένο χρώμα που κάθε άλλο παρά το πάθος και τη φλόγα σου θυμίζει.Και τελικά αναφέρομαι στην απομυθοποίηση, εκείνη που φέρνουν τα πολλά λόγια που ξεθωριάζουν τις πράξεις. Εκείνη που έρχεται από επανηλειμμένη προσπάθεια κοροιδίας του θαυμαστή θεατή με λάθος χειρισμούς και έχοντας ως σκοπό να μετατρέψει το πλαστό σε αληθινό βάφοντάς το κόκκινο ή διαφορετικά πασαλείφοντάς το με λόγια και υποσχέσεις. Εκεί ακριβώς αναφέρομαι.

Όταν ο Έρωτας έγινε Σέξ.

One night stand, φίλοι με προνόμια,fuck buddies, περιστασιακές σχέσεις, εφήμερες εμπειρίες μια ατέλειωτη λίστα σε κάθε δυνατή γλώσσα ικανή να περιγράψει μια φράση, να καλύψει ένα φόβο, να δηλώσει ένα θέλω που σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με τη σαρκική απόλαυση. "Δεν είμαι σε φάση σχέσης" λοιπόν και έτσι αρχίζουν όλα και έτσι τελειώνουν όλα τα υπόλοιπα, τα περιττά, αυτά που δεν χωράνε ούτε σε λέξεις που δεν έχουν μέρος ούτε σε πρόταση,τέτοια όπως είναι τα συναισθήματα .Η ποικιλία των αισθημάτων λοιπόν καταλήγει να εκμηδενίζεται από μια μόνο πρόταση μέσα σε δευτερόλεπτα τόσα όσα σου παίρνει να κουνήσεις συγκαταβατικά το κεφάλι να δεχτείς λογικά το παράλογο και να αποδεχτείς τους όρους που τέθηκαν με πέντε μόλις λέξεις. Τόσα δευτερόλεπτα όσα σου χρειάζονται για να ευχαριστηθείς τη νέα εμπειρία. Τόσα όσα σε κάνουν να νιώσεις την απόλυτη μοναξιά στα απομεινάρια αυτής της εμπειρίας.Τόσα όσα χρειάζεσαι για να σκεφτείς πώς κατέληξε αυτή η φράση και οι άλλοι αναρίθμητοι ορισμοί να εκφράζουν τη στάση και τη νοοτροπία μιας κοινωνίας απέναντι στον έρωτα τη σχέση και το σεξ. 'Ισως όμως στην ίδια κοινωνία να μη χρειάζεσαι χρόνο για τέτοιες σκέψεις οπότε καλή διασκέδαση!

Φαύλος Κύκλος.

Και ξέρεις τι μισώ περισσότερο σε σένα; Την ευκολία με την οποία με κάνεις να χάνω τον εαυτό μου. Το βλέμμα γεμάτο σάστιση στους φίλους,τις ερωτήσεις των περαστικών για το χαμένο χαμόγελο μου το απείκασμα στον καθρέφτη σε μια μορφή θολή, μη αναγνωρίσιμη. Αυτό μισώ. Τον τρόπο που με κάνεις να φαίνομαι δίπλα σου. Και ξέρεις τι φοβάμαι περισσότερο σε εσένα; Την ώρα που αυτό το φαίνεσθαι θα γίνει είναι, την ώρα που το φαίνεσθαι θα ταυτιστεί με κάθε κύτταρό μου και θα μείνω έτσι για πάντα .Και ξέρεις τι μ αρέσει περισσότερο σε εσένα; Οτι δεν σε ένοιαξε και δεν θα σε νοιάξει τίποτα απο αυτά και θα μου δείχνεις την αδιαφορία σου με κάθε λέξη σε κάθε ευκαιρία χωρίς να στερείσαι τα δικαιώματά σου πάνω μου, μέσα μου. Σε αφήνω με ένα τρόπο σαδιστικό να με κυριεύεις χωρίς αντιστάσεις , χωρίς αναστολές και αυτό είναι που μισώ, φοβάμαι και ταυτόχρονα ερωτεύομαι σε εμένα.

petros poulopoulos.