Μια ανάσα σε μια στάλα.

Bρισκεσαι ξαφνικά στη μέση ενός δρόμου, στη μέση μιας τρομερής καταιγίδας, οι στάλες πληγώνουν σχεδόν κάθε κυτταρρο του κορμιού σου, τα μπουμπουνητά γίνονται η χειρότερη ηχορύπανση, οι αστραπές φωτίζουν για να σου δείξουν το αδιέξοδο στο τέλος του δρόμου και εσύ  στέκεσαι εκεί και απολαμβάνεις το όλο σκηνικό, και μένεις και περιμένεις οι στάλες να πάρουν στη πορεία τους προς  το έδαφος κάθε ίχνος ρίγους που σου έχει προκαλέσει η συνάντηση  σας, και ελπίζεις να βροντήξει πιο δυνατά αυτή τη φορά για να γίνεις ένα με τη φύση για να νιώσει όλο το σύμπαν την υπερένταση και το άγχος που σου δημιουργεί και να ξεσπάσει και αυτό μαζί σου, εσύ απλά να φωνάξεις μπορείς, και η αστραπή αυτό το στολίδι στον ουρανό θα αποσυμβολιστεί στη δική σου πραγματικότητα μέσα από τη λάμψη των ματιών του που λαμπύρισαν  ξαφνικά σε εκείνο  το αδιέξοδο, και αρχίζεις και γελάς αρχίζεις και χορεύεις, και περιμένεις να κάνει και αυτός τα σωστά βήματα προς εσένα δεν σε νοιάζει αν είστε στον ίδιο ρυθμό αν σας παρακινεί η ίδια μελωδία ενδιαφέρεσαι μόνο για το αν θα σε φτάσει πριν τελειώσει η βροχή, του δίνεις τόσο χρόνο μέχρι  να κατσιάσει από τις  στάλες το τριανταφύλλο που σου προσέφερε κάπου κάποτε, χωρίς να σκευτεσαι πως ο χρόνος αυτόματα μεταφέρθηκε στο άπειρο αφού το τριανταφύλλο τρέφεται και πληγώνεται από αυτές τις  στάλες, μένεις να σκευτεσαι αυτό το κάπου κάποτε, γελάς και χορεύεις υπό τον προβολέα των ματιών του.

Με βλέπεις; Γελάω!

Με βλέπεις? Γελάω, στέκομαι ακριβώς μπροστά σου και γελάω. Θα μου  ανταποδώσεις το χαμόγελο μαζί με ένα αινιγματικό ύφος. Θα παραμείνω για λίγο ακόμη σιωπηλή, μόνο έτσι μόνο με λίγο χρόνο ακόμη θα πειστώ ότι αυτό όντως συμβαίνει. Και τώρα είμαι έτοιμη να απαντήσω σε κάθε ερώτηση σου, το γέλιο όμως σε προειδοποιώ θα παραμείνει. Ξεκινά πρώτα εσύ.

-Γιατί γελάς? Ακόμη δεν πρόλαβα να πω κάτι αστείο. Γελάς με εμένα; Είναι για καλό; Θέλω να ξέρω;

-Με εμένα γελάω. Με εμένα και την ευκολοπροσαρμοστικότητα μου.

-Την ποια;  Δεν ξέρω καν αν είναι δόκιμος όρος αυτή η λέξη και περιμένεις να καταλάβω το αστείο και να γελάσουμε μαζί μ αυτό;

-Δεν περιμένω τίποτα. Δεν με νοιάζει καν αν θα καταλάβεις αυτά που θέλω να πω, πλέον με νοιάζει μονο ότι σε κοιτάω και γελάω.

-Μη μου μιλάς έτσι. Δοκίμασε απλά να μου εξηγήσεις τον όρο κλειδί του χαμόγελου σου.

 - Ωραία άκουσε με προσεκτικά γιατί δεν σκοπεύω να αναλωθώ σε επαναλήψεις . Για να καταλάβεις τί εννοώ θέλω να πας το χρόνο αρκετά πίσω, τότε  που ήσουν ξαπλωμένη σε ένα παιδικό κρεβάτι αγκαλιά με έναν  ροζ αρκούδο και κρεμοσουν από τα χείλη αυτουνού που κράταγε το μαγικό βιβλίο. Θέλω να επικεντρωθείς στο βιβλίο. Ήταν το αγαπημένο σου παραμύθι.Θυμήθηκες τί τίτλο είχε;

-ναι ναι ήταν το...

-κρατά το για σένα. Η ανάγνωση του παραμυθιού  ξεκίναγε και μαζί μ αυτό και η φαντασία σου, τα χρώματα γύρω σου ζωντάνευαν, οι αισθήσεις σου βρίσκονταν σε πλήρη επαγριπνηση και η όρεξη σου για ζωή, έρωτα, χoρους, πάθη καθοδηγούνταν σε όλες σου τις ηλικίες από αυτό ακριβώς το παραμύθι είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Όλα αυτά μέχρι να πέσει στα χέρια σου ένα άλλο βιβλίο το θυμάσαι; αυτό με την μετέπειτα ανάλυση του. Αυτό που σου εξηγούσε  πως ο λύκος είναι ο βιαστής, ο πρίγκιπας άφαντος, η κοκκινοσκουφίτσα κόκκινη από το αίμα του κύκλου της, ο έρωτας τους βασιζόταν στο σεξ, η ωραία κοιμωμένη ήταν...

- ώπα,ώπα κάτσε αυτά που λες δεν τα διάβασα σε βιβλίο.

-Γι αυτό γελάω.

-M έχεις μπερδέψει χειρότερα από πριν που απλά προσπαθούσα να αναλύσω τη ρίζα μιας λέξης.

-Γελάω γιατί αυτά δεν τα διαβάζεις ποτέ πουθενά ενώ τα ζεις καθημερινά. Γελάω γιατί ξέφυγα από το παραμύθι με του βατράχους, τους πρίγκιπες, τις αιώνιες αγάπες που προυποθέτουν μια ακαταμάχητη γοητεία το ψέμα και τις υποσχέσεις. Γελάω γιατί έσκασα τη ροζ φούσκα η το ροζ αρκούδο που κρατούσα αγκαλιά και μπορώ τώρα και απολαμβάνω τη ζωή όπως ακριβώς είναι. Γελάω γιατί η εκδοχή της εκτός παραμυθιού, πέρα από την αποθέωση ατόμων και καταστάσεων μ αρέσει πολύ περισσότερο.  Γελάω γιατί περνάω καλά αλλάζοντας καθημερινά, παρατηρώντας τις αλλαγές που πραγματοποιούνται στα θέλω, στο χαρακτήρα, στις επιλογές των ανθρώπων επιβάλλοντας σ αυτά τις  δικές μου προυποθέσεις και κριτήρια  που έχουν απογκυστρωθεί και συνειδητά και ασυνείδητα από κάθε υπολειμμα παραμυθιού είτε αυτό ονομάζεται τρία γουρουνάκια, είτε Ορέστης , Γιώργος , Φίλιππος.

-  Tί λες;

-Εσύ το μόνο που θα δεχτείς ως λόγο είναι ότι γελάω γιατί κάνω όλη αυτή τη συζήτηση με τον καθρέφτη μου, οπότε ασ  το ότι και να σου πω δεν θα καταλάβεις. Άσε με απλά να καθρεφτίζω το χαμόγελό μου. Με βλέπεις; Γελάω.