Η Ελλάδα παίζει κολοκυθιά.

Κρίση ηθική, πολιτική, οικονομική. Θάνατοι οργανικοί, ψυχικοί. Υποδούλωση σωματική εγκεφαλική. Υποβάθμιση πνεύματος, σώματος. Λέξεις, αυτές που περιγράφουν μια δύσκολη αλλά πάντα αντιμετωπίσιμη  κατάσταση, και κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεσαι εσύ με το φίλο σου, την οικογένειά σου, τον περαστικό να παίζεις. Παίζεις την κολοκυθιά. Παιχνίδι γνωστό από τα πρώτα σου χρόνια, κληρονομημένο από τον παππού σου. Παιχνίδι που κυλά στο αίμα σου και συμμετέχει ολόκληρη η
Ελλάδα σ αυτό. Σκοπός του όπως έχεις ήδη καταλάβει είναι η ανταλλαγή ευθυνών, το μπαλάκι των οποίων δέν φτάνει ποτέ σε εσένα γι αυτό άλλωστε συνεχίζεις να παίζεις. Έτσι, κάθισε στο καναπέ και άρχισε να κατηγορείς κάθε πολιτικό που φοροδιαφεύγει ναι με εκατομμύρια αλλά στην επιστροφή μην επικυρώσεις εισητήριο ναι, γιατί είναι ακριβό, ναι γιατί δεν εχείς χρήματα τώρα, όταν είχες; Συνέχισε να ωρύεσαι για τα ρουσφέτια αλλα πάρε τηλέφωνο το βύσμα που θα φέρει το παιδί σου για στρατό εξώ απο τη πορτά του σπιτιού σου. Αγανάκτησε αν θές με τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις αλλά μετά το πρώτο ραντεβού μη παρείς τηλέφωνο τη κοπέλα στην οποία το έταζες. Άραγε πόσο εκτός παιχνιδιού σου φαίνονται οι αναλογίες αύτες; Ίσως αν έβαζες τον εαυτό σου ως ενεργό παίχτη στη κολοκυθιά θα καταλαβαινές πως αν δεν αλλάξεις άμεσα τις συνήθειες και την ηθική σου στο μικρόκοσμό σου θα καταλήξεις με το που αποκτήσεις όποιο είδος δύναμης και εξουσίας να συμπεριφέρεσαι το ίδιο ασχημά εκμεταλλεύσιμα και ανούσια όπως κάνουν ολοί εκείνοι που ορθώς κατηγορείς. Ξεκίνα την επαναστασή στα μέσα σου. Ίσως φανει και πρακτική διαφορά πιο γρήγορα και αποτελεσματικά απ' όσο φαντάζεσαι!

Θυμάσαι άραγε πώς είναι;

Ξέρεις πώς είναι ξαφνικά ένα πρωί μαζί με το σώμα σου να ξυπνάνε και ξεχασμένες, αραχνιασμένες επιθυμίες σου, θέλω σου; Ξέρεις πώς είναι να ανέχεσαι μια κατάσταση που από συνήθεια ονομάζεις φυσιολογική και να ξεχνάς ότι στη πραγματικότητα την απεχθάνεσαι; Ξέρεις πως είναι να έχεις πειστεί από τις χιλιάδες εικόνες και λέξεις που συλλέγεις από πραγματική και εικονική ζωή πως σ αυτή τη κοινωνία, σ αυτή τη χρονική περίοδο δεν υπάρχει χώρος και χρόνος , ούτε ένα λεπτό ούτε μια γωνιά για συναισθηματισμούς, ρομαντισμούς και άλλες τέτοιες αχρηστευμένες πλέον λέξεις.Ξέρεις πώς είναι όμως να μου θυμίζεις πόσο ανάγκη έχουν τα κύτταρά μου τέτοιες γλυκανάλατες στιγμές; Ξέρεις πώς είναι να αγανακτώ με την ανεκτικότητα που έδειχνα στη ρηχήτητα των ανθρώπων μέχρι να σε γνωρίσω; ή μάλλον μέχρι να με γνωρίσεις- συστήσεις εσύ σε μια αληθινή αγκαλιά, σε αμέτρητα φιλιά που συνοδεύουν την πιο ανθρώπινη καληνύχτα.Μια καληνύχτα που φαντάζει να ξετρύπωσε από άλλη εποχή,μια εποχή την οποία μου έμαθες πως αξίζει να αναζητώ πίσω από κάθε βλέμμα.
Πάρε το χρόνο σου ίσως χρειαστούν και μερικές βαθιές ανάσες, ίσως και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί σε συνδυασμό με το αγαπημένο σου κομμάτι, βοηθήσει στο να ανακαλύψεις τι θα απαιτείς αρχικά από τον εαυτό σου και τι θα αξίζει να εξερευνάς πίσω από κάθε χειραψία.Ψάξε για μια αληθινή καλή νύχτα.Ξέρεις πώς είναι;

O άνθρωπος πίσω από κάθε CEIDA!

Mιλώ για εσένα.Εσένα που εμφανίζεσαι αμίλητος σε κάθε συζήτηση, εσένα που παρατηρείς με την ίδια ανέκφραστη στάση κάθε τι περαστικό, εσένα που υποτιμάς με το βλέμμα κάθε λέξη που αναφέρεται σε ανθρώπινη ψυχολογία, εθελοντισμό, έρωτα.Μιλώ για εσένα.Εσένα που εμφανίζεσαι πάντα με τον υπολογιστή σου, ως μέρος της ζωής σου, ως κομμάτι της δουλειάς σου.Εσένα που ξαφνικά φλυαρείς σε συνομιλίες βασιζόμενες σε μαθηματικό περιεχόμενο, σε ξύλινη γλώσσα και σε λέξεις προγραμματισμού.Μιλώ για εσένα όταν κάθε φορά που απογοητεύομαι από την αποξένωση, την απομόνωση, τις νέες συνήθειες και μόδες των παιδιών που σταδιακά χάνουν τον έλεγχο και την προσωπικότητά τους μπροστά σε μια οθόνη σε κατηγορώ ίσως σε υπερβολικό βαθμό, ίσως άδικα για την υποδούλωσή σου σε αυτά τα μαραφέτια που όλο και τα εμπλουτίζεις με εφαρμογές.Μιλώ για εσένα επειδή φοβάμαι, φοβάμαι για τις στιγμές που σε βλέπω να χάνεις εσύ και εγώ ενώ είμαστε προσκολλημένοι στην οθόνη.Φοβάμαι μήπως το ανέκφραστο βλέμμα εξαπλωθεί σε κάθε παιδικό πρόσωπο.Αλλά μέχρι τότε μιλώ για εσένα για να σε ευχαριστήσω που γεμίζεις μουσικές τις όμορφες στιγμές μου, που προσθέτεις με το δικό σου μηχανισμό ανθρώπους στη ζωή μου, που συμπληρώνεις με γνώσεις την άγνοιά μου.

Έλα να σου ψιθυρίσω ένα μυστικό.

Τελικά απόψε ανακάλυψα το μυστικό και θέλω να το μοιραστώ για να το κάνει ο καθένας δικό του, αρκεί να το φυλάξει καλά, όχι μέσα του, αλλά στη κάθε μικρή λεπτομέρεια που ξεχωρίζει τις συμπεριφορές μας. Κατάργηση κάθε συλλογισμού. Μ' αυτή τη πρόταση μπορώ να εξηγήσω τους όρους του παιχνιδιού που θέτει η ζωή η οποία σου εμφανίζει το ένα απρόβλεπτο συμβάν μετά το άλλο ασχέτως με το προγραμματισμό που λαμβάνει χώρα και χώρο για μήνες, λεπτά, χρόνια μες στον εγκέφαλό σου.Αυτό είναι το μυστικό, απλό.Γι' αυτό μη το σκέφτεσαι παραπάνω πιάσε το μολύβι-ποντίκι και κατέγραψε ασύνδετες (επιφανειακά) λέξεις, ακύρωσε συντακτικά και γραμματικά φαινόμενα με την ίδια ευκολία που η ζωή σου ακυρώνει γρήγορα και παντοτινά άτομα και καταστάσεις, τοποθετώντας στη θέση τους, ακόμη και το επόμενο βράδυ, καινούρια .
Να δες εγώ λέω να κάνω μια αρχή :

Γνωριμία, εκτίμηση ,θαυμασμός, βόλτα , συνομιλία, μήνες  ποτό, κέφια , καφές έρωτας, ενθουσιασμός, συνομιλία, καφές, υπομονή, επιμονή, φιλί  ψέμα, απογοήτευση, συνομιλία, εκμηδένιση, γελοιοποίηση, απομυθοποίηση, απέχθεια, αποστροφή, απορία, απελπισία, ματαιότητα.

Γνωριμία, φιλί, χημεία, σκαλιά, ,μουσική , φιλί, κοπλιμέντο, φιλί , συζήτηση, φιλί, γέλιο, φιλί , άγγιγμα, φιλί, χαμόγελο, φιλί, εκτίμηση, φιλί, σκαλί φιλί, βλέμμα, ραντεβού, επόμενο, βράδυ, ίδιο, σκαλί, παθιασμένο, φιλί, Πάτρα, φιλί, ενθουσιασμός, έρωτας ίσως μένει, διαφορετικά, θυμάσαι, τη στιγμή , στο σκαλί, χαμογελάς.

Να δες εγώ λέω να κάνω και το τέλος, τοποθετώντας ονόματα δίπλα στις λέξεις.Έτσι το μυστικό μου αποκτά και το πρακτικό υπόβαθρο που σε βοήθα να ξεδιαλύνεις ποιες λέξεις θα χρησιμοποιείς, ποια άτομα θα κρατάς, ποιους συλλογισμούς θα καταργείς και σε ποια απρόβλεπτα όμορφα σκηνικά θα ελπίζεις.

Να δες εγώ σου δίνω το μολύβι.