 |
| petros poulopoulos |
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι αρκετά απογοητευμένο από τη γύρω της αδιαφορία για κάθε τι που καθιστούσε δύσκολη τη ζωή συγκεκριμένων ομάδων ατόμων με αναπόφευκτο αποτέλεσμα να περιθωριοποιούνται. Αποφάσισε μέσω του εθελοντισμού να διαδώσει ό,τι λίγο χρήσιμο ήξερε από τις γλώσσες ή τα μέσα ώστε να γίνει λίγο πιο προσιτή η ζωή τους από του υπόλοιπους. Αλλά ο αρχικός ενθουσιασμός διδασκαλίας και διάδοσης άρχισε να υποχωρεί αισθητά φορά με τη φορά. Γιατί κατάλαβε πως το πρόβλημα δεν βρισκόταν στις περιθωριοποιημένες ομάδες που δεν ήθελαν να συμμετάσχουν ως πρωτοπόροι σε αυτή τη προσπάθεια, αλλά κρυβόταν στη λανθασμένη κατανόηση του όρου "εθελοντισμού" από όλους του υπόλοιπους. Στη συσχέτιση του με ευκαιρία κουτοπόνηρης εκμετάλλευσης του εθελοντή, στην παντελούς έλλειψη ευγνωμοσύνης όχι ως αναγκαίου αλλά ως αυθόρμητου συναισθήματος, στην μηδενικής διαμόρφωσης χαρακτήρα και στην αδιάκοπη απληστία αδικαιολόγητων απαιτήσεων προς τον εθελοντή. Και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα, παρ' όλες τις συνθήκες θέλησης, συμμετοχής, ενθουσιασμού και απογοήτευσης.
