Σε ζηλεύω, ναι, εσένα ζηλεύω. Που ασχολείσαι με τα νύχια και το χρώμα του μαγιό σου. Που θα ακούσεις για Brexit, Eurogroup, Ευροζώνες και δεν θα καταλαβαίνεις τίποτα. Και δεν θα ψάχνεις για τίποτα. Σε ζηλεύω για τις γενικεύσεις που κατακλύζουν τις απόψεις σου. Δεν μπορείς να εμβαθύνεις γιατί δεν έχεις πλησιάσει αρκετά. Ζηλεύω τα απλά μηδαμινά ιδανικά σου, την απάθειά σου, την αισιοδοξία σου που πηγάζει από άγνοια. Ζηλεύω που ακούς για σφαγή και σχολιάζεις τον αυξημένο αριθμό των ομοφυλόφιλων στους δρόμους. Ζηλεύω που σου μιλάω για πρόσφυγές και εσύ σκέφτεσαι πως θα αποκτήσεις το μαύρισμά τους. Ζηλεύω γιατί κάποτε είχαμε περιθώρια στη τόση ανεμελιά. Κάποτε η άγνοια ήταν χαριτωμένο χαρακτηριστικό του γυναικείου μας φύλου. Εάν υπάρχει φύλο. Εάν μόνο είχες διαβάσει για αυτό. Εσένα ζηλεύω.
Αλλά ξέρεις ποιους θαυμάζω; εκείνους που χρησιμοποιούν το "γιατί" σαν όπλο, εκείνους που δεν σταματάνε να ευαισθητοποιούνται, που δεν βιάζονται να κρίνουν αλλά βιάζονται να μορφωθούν. Εκείνους, που όταν χρησιμοποιούν τη λέξη" άνθρωπος " αναφέρονται στην οντότητα του και όχι στο χρώμα του. Εκείνους, που παραμένουν αισιόδοξοι παρόλο που έχουν επίγνωση ολόκληρης της κατάστασης. Που παραμένουν δραστήριοι αλλάζοντας ένα μόνο χαμόγελο στο χάος. Εκείνους, που μάλλον με ζηλεύουν, θαυμάζω.
