 |
| Photo: Petros Poulopoulos. |
Δεν με τρομάζει ο ήχος. Δεν μπορεί να φταίει αυτός. Άλλωστε είναι πολύ πυκνός για κάτι τέτοιο. Ούτε τα σαλιγκάρια με τρομάζουν, όσο και αν τα σιχαίνομαι. Άλλωστε μετά το ντοκυμαντέρ κατάλαβα πόσο χρήσιμη είναι η βόλτα τους, μετά τον κεραυνό, για εκείνους που τα πιάνουν και τα πουλάνε σε εστιατόρια για να ζήσουν. Ούτε το χρώμα του με ενοχλεί. Δεν μπορεί να φταίει αυτό, όσο άτονο και να ΄ναι, όση λάμψη και αν κλέβει. Άλλωστε μέχρι πρότινος τον απολάμβανα, με ζεστή σοκολάτα και κατάλληλη παρέα. Η σοκολάτα και η παρέα έμεινε. Η απόλαυση αντικαταστήθηκε. Μάλλον με αγωνία. Ίσως και με ανησυχία. Σίγουρα με σπασμωδικές, αναποτελεσματικές κινήσεις. Να βρω κουβέρτα, παλιά, καινούρια. Μία. Δεν φτάνει μία. Να βρω μάλλινα ρούχα, γυναικεία, αντρικά. Δύο αλλαξιές. Στη μία δεν θα προλάβουν καλά καλά το χρώμα να ξεχωρίσουν, θα έχει σκουρύνει από το πολύ νερό που θα κρατήσει. Να βρω φαγητά. Μαγειρευτά σίγουρα μαγειρευτά. Να βρω χαμόγελο. Αρκετά μαυρίζει από τον ήχο και το χρώμα του κεραυνού η ψυχή του, δεν χρειάζεται και τη δική μου ανησυχία. Αν και αυτό το τελευταίο δεν θα δυσκολευτώ να το βρω θα μου το τοποθετήσει αυτόματα κατά μήκος του προσώπου μου όταν καταλάβει πως αυτά που κρατάω προορίζονται για εκείνον τον συγκεκριμένο άστεγο. Όχι σε αυτόν τον αριθμό στην αύξηση στατιστικών, αλλά στον κύριο Τάδε. Και να βρω και δύναμη, Το σημαντικότερο ξέχασα. Να βρω δύναμη να του γυρίσω την πλάτη και να φύγω, να πάω σπίτι γιατί πέρασε η ώρα, η παρέα θα μου κάνει παράπονα επειδή βαρέθηκε και η σοκολάτα δεν θα πίνεται. Γαμώτο! Θα πρέπει να φτιάξω άλλη και ήταν η τελευταία με άρωμα φουντουκιού!
