Κρατάς τα συναισθηματικά σου όρια σε μια κλωστή. Κλωστή σε έντονο χρώμα, μάλλον πολύχρωμη σε όλες τις διαβαθμίσεις απο την αρχή μέχρι το τέλος της, για συναισθήματα μιλάμε άλλωστε οφείλεται να δηλώνεται η αναμενόμενη έκρηξη. Όπου κόκκινο συνειρμικά φαντάσου το πάθος, όπου κίτρινο τη ζήλια, όπου ροζ τον έρωτα, όπου άσπρο την αγάπη, όπου μαύρο την απογοήτευση και ούτω καθεξής. Κάθεσαι και τη χαζεύεις, πότε να διπλώνετα παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα δάχτυλά σου, πότε να ταλαντεύεται ανήσυχα, πότε να τεντώνει τόσο που φοβάσαι πως θα σπάσει. Και αναρώτιεσαι γιατί φοβήθηκες το χωρισμό της στα δυο. Ίσως γιατί ο κόμπoς που αναγκαστικά θα χρειαστεί να κάνεις για να την συναρμολογήσεις θα σου θυμίζει πάντα την πίεση που της άσκησες. Ίσως πάλι μες στον κόμπο χαθεί και κάποιο χρώμα - λησμονηθεί κάποιο συναίσθημα. Το σπασιμό της στα δύο σηματοδοτεί ένα διάλειμα, μια συναισθηματική αδράνεια. Αυτό το ξέρεις πολύ καλά, άλλωστε για τα δικά σου συναισθηματικά όρια μιλάς αλλά συνεχίζεις πότε πότε να τη τραβάς τόσο που να σπάσει γιατί απολαμβάνεις το ανακάτεμα των χρωμάτων - το σκαμπανέβασμα των συναισθημάτων. Όταν δειλιάζεις να το κάνεις εσύ αυτό αποφασίζεις συνειδητά να τοποθετήσεις τη μια άκρη της κλωστής στα χέρια κάποιου που έχεις επιλέξει Τώρα κάθε ταλάντωση γίνεται πιο συναρπαστική γιατί παύει να 'ναι αναμενόμενη. Αναπάντεχα συναισθήματα και χρώματα μπερδεύονται σε κάθε τυχαία και μη κίνηση των άκρων, που άλλωτε η κλωστή τα ενώνει εκμηδενίζοντας τη μεταξύ τους απόσταση και άλλωτε τα απομακρύνει. Εσύ τώρα φοβάσαι ακόμη περισσότερο τη ρωγμή, αυτή τη φορά όχι για τον κόμπο αλλά για την απροσδιόριστη χρονική στιγμή που θα πραγματοποιηθεί, αγνοώνας πως η μια άκρη της θα βρίσκεται για πάντα στο χέρι σου, υπό τον πλήρη έλεγχό σου. Και έτσι η κλώστη αρχίζει να τρέμει. Μαζί με αυτή και κάθε κύτταρό σου.
