Θυμάσαι τη παιδική σου κούτα; Εκείνη που έχωνες μέσα απρόσεκτα, τσαλακωμένα όλα σου τα παιχνίδια πριν τρέξεις στο κρεβάτι σου για ύπνο, μετά από ατέλειωτες φωνές του εκάστοτε υπεύθυνου; Έτσι ακριβώς είναι και το σώμα σου μετά από ένα χρόνο γνωριμίας και κοινής πορείας μαζί του. Μια κούτα μέσα στην οποία στριμώχνεις, αν είσαι τυχερός και δεν χωράνε, μέρα με τη μέρα χαμόγελα, αγκαλιές, βόλτες, ταξίδια, φιλιά, χάδια. Τσαλακωμένα κι αυτά, από τις φορές που φώναξες, έκλαψες, έβρισες. Την ίδια ακριβώς ανυπομονησία νιώθεις κάθε φορά που αναπολείς κάποια από τις κοινές σας γεύσεις-αρώματα-αγγίγματα. Εκείνη την ανυπομονησία που σε έκανε να πιτσιλίσεις τη πάνα σου μέχρι να βγει ο αρκούδος από τη κούτα για να τον κρατήσεις ασφυκτικά. Το ίδιο ακριβώς χαμόγελο ξεπετιέται όταν τον αντικρίζεις. Εκείνο που είχες, μέχρι τα αυτιά, όταν σου έδιναν καινούριο παιχνίδι να τοποθετήσεις στη κούτα. Μόνο που τώρα χαμογελάς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στο εδώ και ένα χρόνο παλιό σου. Η κούτα σου γέμισε από αυτό.
