Τα πάντα αρχίζουν από το λόγο που επέλεξες να διακοσμήσεις με αυτόν τον τρόπο το σπίτι σου. Ή το λόγο που δεν διακόσμησες ούτε χιλιοστό του τοίχου, γιατί ήθελες ο καθένας που θα έμπαινε μέσα να ένιωθε άνετα, να τον κέρδιζε το χρώμα στο χαμόγελο που συνόδευε το " καλώς ήρθες " και όχι το χρώμα του τοίχου. Να θυμόταν το γέλιο σου και όχι τον πίνακα. Να έβγαζε τα παπούτσια, όχι για να μη λερώσει, αλλά γιατί μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του με τη πρώτη κιόλας επίσκεψη να κοιμάται βουλιάζοντας στο κόκκινο καναπέ σου. Ή απλά επειδή είχες επιλέξει από την πρώτη κιόλας μέρα που το νοίκιασες να μη δεθείς με διάφορα διακοσμητικά ή τετραγωνικά μέτρα, αλλά με τα άτομα που πάταγαν σε αυτά.
Και αν στεκόσουν τυχερή, ο πληθυντικός θα γινόταν ενικός, τα άτομα άτομο. Ο ένας, που θα διακοσμούσε το σπίτι με το άρωμά του. Ο ένας, που θα ήθελες να κλείσεις σε κούτα και να πάρεις μαζί, αν χρειαζόταν, με την επιγραφή " εύθραυστο ". Γιατί όντως θα ήταν το πιο εύθραυστο μπιμπελό σου αφού, ανά πάσα στιγμή, θα ήξερες πως μπορεί να το χάσεις. Σε όποιο σπίτι και να είσαι, όσα καδράκια και να τοποθετήσεις, ο φόβος της δικής του απώλειας θα πονέσει πάντα και παντού το ίδιο.
