 |
| φωτογραφία από Petros Poulopoulos |
Γυρνάς ξαφνικά πίσω στη μεγαλούπολη, και στα πρώτα πράγματα που φαντάζεσαι πως θα ήθελες να αλλάξεις, εάν ποτέ σου δινόταν το μαγικό ραβδάκι της επιλογής, είναι να γεμίσεις τα πάρκα, τους δρόμους, τα σπίτια με κάκτους. Ναι, θα μπορούσες να βάλεις και λίγη θάλασσα, μερικούς ποδηλατόδρομους, κάποιες πισίνες, αλλά εσένα σου αρκούν μικρά, μεγάλα, ανθισμένα και μη κακτάκια. Ίσως, επειδή ταιρίαζουν στην αισθητική σου. Ίσως, επειδή σου αρέσει το πράσινο. Ίσως, επειδή σε κάνουν να νιώθεις διαφορετική. Αλλά σίγουρα έχουν κερδίσει την προτίμησή σου επειδή σου θυμίζουν τους ανθρώπους. Όχι όλους τους ανθρώπους. Μόνο εκείνους που θεωρούνται αγριεμένοι, επικίνδυνοι, λόγω των αγκαθιών τους. Μόνο εκείνους που υποθέτεις πως κατέληξαν επικίνδυνοι επειδή μεγάλωσαν σε ακατάλληλα, μη γόνιμα, περιθωριοποιημένα περιβαλλοντα, εκεί που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ανθίσουν μέσω της μόρφωσης. Σαν αυτά τα ξηρά μέρη της Αφρικής, των οποίων το κλίμα αποτελεί αναγκαίο συστατικό της αναπτυξής των κάκτων. Και αν το σκεφτείς, οι κάκτοι θυμίζουν αυτούς τους ανθρώπους γιατί με την ελάχιστη φροντίδα, (πότισμα ανά δεκαπέντε μέρες) ανθίζουν μια φορά το χρόνο, ευχαριστωντας σε με τον πιο όμορφο και σπάνιο τρόπο, τον καρπό τους. Και αν το σκευτείς καλύτερα, τα αγκάθια τους τα έχουν για αυτοπροστασία, αφού διαφορετικά δεν θα υπήρχαν λόγω αφυδάτωσης. Και οι κάκτοι, και οι ανθρωποι.
