Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί πόσες φορές καθόσουν και χάζευες την εικόνα μιας δυσεύρετης τυχαίας ανακάλυψης ενός πικάπ; Θυμάσαι πώς χαμογελούσες με τη συνεχόμενη περιστροφή του δίσκου; Θυμάσαι πώς ανατρίχιαζες με το γρατζούνισμα της βελόνας; Θυμάσαι πώς μαγευόσουν με τη μουσικη του; Ανεξάρτητα απο το είδος που έπαιζε, άλλωστε δεν είχες κάτσει ποτέ πραγματικά να το ακούσεις, δεν προλάβαινες να προσέξεις τις νότες, απολάμβανες απλά τη διαδικασία. Αφού τα θυμηθείς επιτυχώς και λεπτομερώς αυτά, θέλω να επαναφέρεις στη μνήμη σου τη συνάντησή μας. Μόνο έτσι θα καταλάβεις τον παραλληρισμό που θα προσπαθήσω να κάνω. Θέλω να θυμηθείς τότε που καθόσουν και με χάζευες, με το ίδιο ύφος που το έκανα και εγώ σε μια τόσο δυσεύρετη ανοιχτόχρωμη εικόνα. Θέλω να θυμηθείς πως χαμογελούσες από ευχαρίστηση κάθε φορά που με έκανες να γελάω πιο δυνατά από τη μουσική. Θέλω να μπορούσες να νιώσεις και εσύ την ανατριχίλα σε κάθε κύτταρό μου κάθε φορά που οι κοφτερές λέξεις, που τις χρησιμοποιούσες στη κατάλληλη δόση, με το κατάλληλο τρόπο, γρατζουνούσαν το μυαλό μου, εκτόξευαν την ευθεία μέχρι τότε γραμμή συναισθημάτων μου. Θυμήσου πως μαγεύτηκα με τη μουσική σου και ας μου τη χάρισες για ένα μόνο βράδυ, άλλωστε ποτέ δεν πρόσεξα τις νότες, απολάμβανα απλά εσένα στη διαδικασία. Αφού τα θυμηθείς αυτά επιτυχώς και λεπτομερώς θέλω να καταλάβεις, τέλος, πως αν η βελόνα γρατζουνίσει το δίσκο για ένα μόνο τραγούδι, το πικάπ αχρηστεύεται και αντικαθίσταται από άλλα άχαρα συστήματα τα οποία προκαλούν μουσική αλλά δεν προκαλούν καμία ανατριχίλα. Το σημαντικό παρ' όλα αυτά είναι πως το σημάδι θα αποτυπωθεί στο δίσκο ακόμη και αν η βελόνα το άγγιξε για όσα λεπτά διαρκεί ένα μόνο κομμάτι.
