Και δεν σε ενοχλεί που αφήνεις το σπίτι, αλλά σε πειράζει που οι μουσικές, οι μυρωδιές, οι ομιλίες, τα γέλια και οι φωνές μέσα σε αυτό δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες. Και δεν σε πειράζει που αποχωρίζεσαι τον συγκάτοικο - αδερφό αλλά σε ενοχλεί που έπρεπε να μπεί κάθε του δώρο σε κούτα για να συνειδητοποιήσεις πόσο λίγο τον έζησες αυτά τα πέντε χρόνια. Και δεν σε ενοχλεί που αποφοίτησες, τόσο σύντομα, από την Φιλοσοφία αλλά σε πειράζει που ποτέ δεν θα ξανά γίνει τόσο ξεκάθαρη μες στο μυαλό σου. Και δεν σε ενοχλεί τίποτα, εκείνο το δευτερόλεπτο ψευδαίσθησης που πιστεύεις πως είναι καιρός να αποχωριστείς την φοιτητούπολη σου αλλά σε πειράζει που δεν έχεις κανένα λόγο για να το στηρίξεις. Και σε ενοχλεί που όταν επιστρέψεις στην Πάτρα, ακόμα και μια εβδομάδα μετά, όταν τα πάντα θα εξακολουθούν να είναι στη θέση τους, για εσένα δεν θα είναι τίποτα ίδιο. Όσες φορές και να γυρίσεις τις στιγμές εκείνων των χρόνων με τους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια μέρη, με τις ίδιες μυρωδιές, τις ίδιες μουσικές, την ίδια διάθεση δεν πρόκειται να τις ξανά ζήσεις. Ίσως ήρθαν καλύτερες, ίσως ακολουθήσουν χειρότερες αλλά όλες θα συγκρίνονται με αυτές της φοιτητικής σου ζωης γιατί αυτές δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου